Het Corday Complot

H9: Een vrolijke gebeurtenis

Ik was één keer in mijn leven op een bruiloft geweest. Tien jaar geleden, het was de bruiloft van een nichtje. Maar het was een sobere bedoeling geweest, want er waren hooguit twintig gasten en de bruiloft werd voltrokken in een klein kaal Romaans kerkje een eindje buiten Caen. Desondanks deed dat niet tekort aan de levendige sfeer en de chemie tussen de bruid en bruidegom, die omringd door het goudachtige schijnsel van het kaarslicht, voor het altaar stonden terwijl de priester zijn armen uitspreidde en hen tot man en vrouw verklaarde. Het was een sublieme mengeling van knusheid en genegenheid.
Die dag is me altijd bijgebleven wanneer ik moet denken aan een bruiloft. Of mijn eigen bruiloft dacht ik toen der tijd, maar ik had pasgeleden geaccepteerd dat een bruiloft niet voor mij was weggelegd.

Vandaag was de dag aangebroken dat Marie zou gaan trouwen met Pierre, de zoon van de havenmeester van Cabour.  
Met trage bewegingen haalde mijn vaste dienstmeisje Arianne de veter door het korset waarna ze het vervolgens zo hard aantrok dat ik mijn adem in moest houden om er nog in te passen. Ik keek goedkeurend naar mijn eigen spiegelbeeld. De roomkleurige stof van het lijfje paste goed bij de mosgroene rokken, die vol waren geborduurd met een patroon van rode klaprozen. Het was een prachtige jurk en zeker het geld waard geweest.
'Uw zuster ziet er geweldig uit mademoiselle Corday,' merkte Arianne op om de stilte te verbreken. Arianne sprak weinig, omdat ze vreesde om iets verkeerds te zeggen in mijn bijzijn, hoewel ik haar er al meerdere malen op had gewezen dat ze daar niet bang voor hoefde te zijn.
'Dat geloof ik graag,' zei ik vriendelijk glimlachend, terwijl de melkwitte bolvormige trouwjurk van Marie voor mijn geestesoog verscheen. 

De koets stopte voor het imposante westportaal van de Saint Etienne kathedraal in Caen.
Een bediende opende de deur van het rijtuig en bood mij zijn hand aan om uit te kunnen stappen. Het werd me al snel duidelijk dat Pierre de Billancourt, de verloofde van Marie, een heel spektakel van de bruiloft had gemaakt. Er waren veel genodigden die ik niet kende. Waarschijnlijk vrienden, of in sommige gevallen zelfs zakenrelaties van de Billancourts om de vriendschappelijke banden wat te verstevigen.
Daarentegen waren ook wel degelijk mensen die ik goed kende.

'Vader.' Ik maakte een revérence ter begroeting van mijn vader toen ik hem in het oog kreeg. Hij zat op de voorste bank in de kathedraal.
Mijn adem stokte in mijn keel toen hij zich omdraaide.
'Mon dieu...' mompelde ik binnensmonds.
Er viel niets aan te merken over zijn onberispelijke kleding, maar het was het zijn gezicht waarvan ik schrok.
De laatste keer dat ik hem had gezien was een paar maanden geleden, tijdens pasen. Zijn huid was toen bleek en de diepe groeven in zijn gezicht weerspiegelden het verdriet om zijn overleden vrouw en oudste dochter. Mijn oudere zus, dacht ik verdrietig, hoewel ik haar nooit heb gekend omdat ze als baby aan de pokken was overleden, overviel het verdriet om haar mij soms op onverwachte momenten.

De groeven in zijn gezicht waren dieper geworden sinds de laatste keer dat ik hem had gezien, waardoor hij op slag tien jaar ouder leek. Er was niks meer over van zijn ooit zo rechte houding, want hij zat helemaal ineengezakt met een bolle rug en schuin aflopende schouders in de kerkbank.
Ondanks zijn wit bepoederde gezicht waren zaten er kringen rondom zijn bedachtzame grijze ogen. Precies dezelfde ogen als die van mij.
Snel wendde ik mijn blik van hem af.
'Vader.' Ik maakte nogmaals een korte revérence om hem te begroeten en sloeg mijn blik neer om de geschrokken uitdrukking op mijn gezicht te verbergen.
'Dag Charlotte,' glimlachte hij zwakjes.
Ik nam aarzelend plaats naast hem plaats op de voorste kerkbank. De spanning tussen ons was te snijden, want ik had geen idee wat ik tegen mijn vader zou kunnen zeggen. Diep van binnen voelde ik nog steeds een wrok voor het feit dat hij zich van Marie en mij had ontdaan door ons naar tante te sturen, alsof zijn verdriet daarmee werd opgelost. Alhoewel een van de voordelen wel was dat hij Marie en mij onze gang liet gaan. Hij had direct zijn goedkeuring gegeven voor dit huwelijk en mijn zogenaamde reis naar Engeland om ons zo min mogelijk in de weg te staan.
Het geroezemoes om ons heen werd steeds luider, wat aangaf dat er steeds meer mensen binnen kwamen.
'Ik ben blij dat je overmorgen vertrekt naar Engeland,' verbrak hij de stilte. Zodat hij mij nooit meer hoefde te zien, dacht ik met een mengeling van ergernis en verdriet. Het duurde even voordat ik reageerde.
'Ik ook. Hopelijk zijn mijn kansen daar in het voordeel. Zodra dit het geval is zal ik u daar zo spoedig mogelijk van op de hoogte brengen.'
De sarcastische ondertoon in mijn stem had tot gevolg dat hij zijn rug een beetje rechtte, tot in hoeverre dat mogelijk was. Hij keek mij aan met een blik die ik niet kon plaatsen. Was het bezorgdheid, gezien de diepe rimpel in zijn voorhoofd, of was het ergernis?
Zijn stem klonk nog heser dan anders. 'Ik bedoelde het niet zo Charlotte.' Zijn grijze ogen boorden zich in de mijne.
'Dit zijn de woorden van een vader die op het punt staat om trots te worden op zijn oudste dochter.'
Ik wierp hem een verbaasde blik toe, maar probeerde mijn gelaatsuitdrukking zo goed mogelijk in plooi te houden toen ik zag dat zijn ogen begonnen te glimmen.
'Je onderneemt iets en investeert in je eigen toekomst. Je moeder zou zo trots op je zijn geweest,' vervolgde hij met verstikte stem. Op dat moment begon hij luidruchtig te hoesten, waarna omstanders geschrokken hun hoofd draaiden. In een poging hem te helpen klopte ik zachtjes op zijn rug, zoals ik tante wel eens had zien doen. De impact van elke hoest was voelbaar en duidelijk zichtbaar in zijn schokkende lichaam. Vader greep naar de binnenkant van zijn jasje, pakte daar een smetteloze witte zakdoek uit en hield deze voor zijn mond. Vrijwel direct kleurde de stof rood. 
'Gaat het weer een beetje vader?' vroeg ik bezorgd, nadat het hoesten was gestopt. Hij wuifde mijn zorgen weg met een achteloos handgebaar.
Het luide gebeier van de kerkklokken van de Saint Etienne verstoorde ons gesprek.
Alle hoofden draaiden zich naar het middenschip van de kerk, vanwaar uit Marie met kleine pasjes naar het altaar liep.
De stof van de witte jurk sloot perfect om haar slanke lichaam en hoewel ze haar gezicht in plooi wilde houden, lukte het haar niet om zo nu en dan zwak te glimlachen.
Mijn hart vulde zich met vreugde toen ik mijn jongste zusje zo zag. Het was een heel andere aanblik dan de bruiloft van een paar jaar geleden. Dit was een veel grootser gebeuren in plaats van intiem, zoals de huwelijksvoltrekking van mijn nichtje bij het goudkleurige kaarslicht. Mijn hart vulde zich de rest van de avond met vreugde. Even vergat ik mijn wraakgevoelens tegenover Marat en alle andere Jakobijnen en genoot ik van deze dag. Het stralende gezicht van mijn zusje deed me goed toen ze het jawoord gaf en de liefdevolle blik die haar verloofde Pierre haar schonk toen hij hetzelfde deed. Even voelde ik een steek van pijn, omdat een leven met een echtgenoot niet voor mij weg was gelegd. Maar toen realiseerde ik me dat een levenstaak of lotsbestemming veel belangrijker was dan het vinden van een man. Het bepalen van je eigen lot brengt een grote mate van vrijheid met zich mee en dat ervaarde ik vanaf het moment dat ik het iniatief nam om de verantwoordelijk op mijn schouders te dragen voor het besparen van levens van Girondijnse volgelingen. Ik moest en zou in de voetsporen treden van Judith..

Nadat de plechtigheden in de kerk waren voltrokken verplaatste het gezelschap zich naar het nieuwe huis van het kersverse bruidspaar zodat daar het feest een staartje kon krijgen.

'Je ziet er prachtig uit!' Ik omhelste mijn zusje, terwijl ze me uitvoerig bedankte.
'De dienstmeisjes van Pierre zijn maar liefst twee uur met mijn haar bezig geweest! Kun je dat geloven?'
'Het resultaat loont wel,' glimlachte ik.
Gezien het ingewikkelde vlechtpatroon kon ik me goed voorstellen dat het de dienstmeisjes flink wat tijd had gekost.
Haar blauwe ogen keken me het daarop volgende moment smekend aan. Ik wist wat er komen ging, maar weigerde er over na te denken.
'Weet je zeker dat je overmorgen vertrekt?' vroeg ze met een trillende onderlip.
Ik wilde Marie niet van streek maken op haar trouwdag, dus ik stelde haar gerust door vlug te reageren dat ik dat morgen wel zou bepalen.
'Vandaag is jouw dag Marie.'
Op dat moment lichtten haar blauwe ogen op toen ze haar blik had gevestigd op een punt in de verte. Ik draaide me om en zag ze haar blik, hoe kon het ook anders, had gevestigd op haar kersverse echtgenoot.
Ik feliciteerde Pierre uitvoerig. Met zijn achtien jaar zag hij er nog behoorlijk jong uit. Hij was iets groter dan Marie en zijn gezicht had meer de uitstraling van een jongen dan een man. Hij was erg spontaal en sociaal ingesteld en goed op de hoogte van klassieke schrijvers en filosofen, waardoor ik goed met hem overweg kon.
Ik excuseerde me en zocht de menigte in de imposante woonkamer af naar mijn beste vriendin Jehanne. Ik had haar vandaag nog niet gezien en vanwege het feit dat ik overmorgen zou vertrekken wilde ik haar graag nog een keer spreken.
Het meubilair en de vele bedienden die ervoor zorgden dat gasten niks ontbrak benadrukte het feit dat Pierre de Billancourt uit een vermogende familie kwam. Bij de deurpost stond een bediende met een wit bepoederde pruik. Hij hield een dienblad krampachtig vast met daarop allemaal kegelvormige glaasjes met rode wijn.
Om de man uit zijn lijden te verlossen besloot ik om een glaasje te pakken. Net op het moment dat mijn vingers op het punt stonden om het glas aan te raken werd ik op mijn rug getikt. Ik draaide me om en zag dat het Jehanne was.
'Ik was net naar je op zoek!' reageerde ik opgewekt. 
Jehanne grijnsde. 'Ik zag je net al zoekend rondkijken.'
Ik genoot met volle teugen van deze dag. Het was de laatste keer dat ik samen was met al mijn familieleden en vrienden in één ruimte, voordat de dag aan zou breken waarop ik Caen voor eens en altijd zou verlaten om mijn lotsbestemming te vervullen.