Het Corday Complot

H11: Afscheid

Jehanne wantrouwde mij. Ik wist het gewoon aan de vragende en ietwat peilende manier waarop ze naar me keek. Zeker na een vriendschap van al bijna tien jaar.

Haar vriendelijke lichtbruine ogen probeerden mij constant te peilen en ik wist dat ze uit was op de waarheid, maar die kon ik haar onmogelijk vertellen. Mijn afscheid aan haar viel me zwaar, want naast Marie was zij de enige persoon in mijn leven met wie ik alles kon delen. Daarnaast was ze mijn beste vriendin en waren we beiden Girondijnen in hart en nieren.

Ik dacht terug aan onze lange gesprekken op fluistertoon in de bibliotheek van het klooster waar we beiden scholing kregen van nonnen. Dat was tevens ook de plek waar we elkaar voor het eerst hadden ontmoet.
Eigenlijk was het niet toegestaan om te praten in de bibliotheek en toen we voor het eerst betrapt werden hadden we een discussie over een passage in Candice van Voltaire. Het was moeder overste geweest die ons had betrapt. Haar grijze ogen spuwden vuur en zowel Jehanne als ik moesten moeite doen om een schaterlach te onderdrukken.

Wat er daarna gebeurde was allerminst lachwekkend, want moeder overste had ons voor straf drie uur in de hoek van de bibliotheek laten staan en net op het moment dat we dachten van haar af te zijn kwamen we tijdens het avondmaal tot de ontdekking dat we geen eten kregen. Met rammelende magen hadden we de rest van de avond, tegenover elkaar zittend en gehuld in de wollen sprei van ons dekbed, doorgebracht in de koude slaapzaal, want uiteraard had moeder overste de nonnen de opdracht gegeven om het haardvuur pas aan te steken na het avondmaal. Vanaf dat moment was onze vriendschap op unanieme wijze bezegeld. Glimlachend dacht ik eraan terug.

Hetzelfde meisje van veertien jaar zat nu opnieuw tegenover mij, maar dan in de gedaante van een jong volwassen vrouw.

'Ik ga je missen Jehanne,' zei ik zacht. De treurige onderklank in mijn stem ontging haar niet.

'Waarom heb ik het gevoel dat dit een definitief afscheid is?' viel ze me in de reden.

'Hoe ben je op die gedachte gekomen?' vroeg ik aarzelend. In de tussentijd klapte ik mijn reiskoffer dicht om aan haar blik te kunnen ontsnappen.

'Je gedraagt je alsof dit de laatste paar dagen van je leven zijn,' zei ze peinzend. 'Ik merk het aan de manier waarop je met iedereen omgaat. Het lijkt wel alsof je van plan bent om hier nooit meer terug te keren.'

Ik wist niet wat ik moest zeggen, want Jehanne had het bij het juiste eind. Ik kon hier niet tegenin gaan. Hulpeloos zocht ik vrijwel elke hoek van mijn brein af, in de hoop dat me nog een argument te binnen schoot, maar mijn poging was vergeefs.

Uiteindelijk slaakte ik een diepe zucht. Er stond me nog maar een ding te doen.

'Je hebt helemaal gelijk,' zei ik zacht, terwijl ik haar recht aan keek. Ik kon Jehanne mijn plan om Marat te vermoorden gewoon niet vertellen. Het zou commotie veroorzaken en binnen de kortste keren zou heel Caen het weten, nog voordat ik vertrokken zou zijn.

'Ik weet het zelf ook nog niet,' mompelde ik.

Jehanne legde een hand op mijn schouder. 'Ik begrijp dat je wilt gaan omdat je zusje en ik allebei Caen verlaten, dus ik snap je verdriet. Maar is naar Engeland gaan wel de juiste oplossing?' vroeg ze bedeesd. 'Laat je vader een man voor je zoeken in Le Havre en dan is je probleem opgelost. Dan kunnen we elkaar blijven zien,' glimlachte ze.

Dit gesprek nam helemaal de verkeerde wending. In een poging Jehanne niet teleur te stellen glimlachte ik opgewekt.

'Dat zou geweldig zijn, maar ik heb mijn verblijfplaats in Londen al geregeld,' loog ik. 'Wanneer ik terug kom uit Engeland zal ik het bij mijn vader aankaarten.

Opeens veranderde de sfeer in mijn kamer op slag. Ik zag het aan de manier waarop Jehanne haar hand klemde rondom de uitstekende rand van mijn bureau en de diepe frons op haar voorhoofd. Zo keek ze meestal wanneer ze boos werd, hoewel ik geen idee had wat ik verkeerd gezegd zou kunnen hebben. In gedachten probeerde ik me alles wat ik had gezegd nog eens voor de geest te halen.