YABANCI / TOM KAULITZ

BÖLÜM 30 FİNAL

(Yıllar Sonra)

Esther babası Bill'ın elini tutarken öndeki Bella ve annesi Avril'ın adımlarını takip ediyordu. Mezarlıkta ilerlediklerinde en sonunda iki mezartaşının olduğu yerde durdular. Ester bu sene 5. sınıfa geçtiği için okuma yazma biliyordu.

Yn Yılmaz (01.09.2010)

Tom Kaulitz (01.09.2010)

Bella çiçekleri mezarların üzerine koyduktan sonra Avril ile yanlarına oturdu ve burnunu çetikten sonra gülümseyerek Esther'a döndü,

''Özledin mi bakalım onları?''

Ester başını salladı, '' Evet! En son 4 ay önce gelmiştik değil mi baba?'' dedi Bill'e bakıp. Gözünden bir damla yaş akan Bill, kızına dönüp başını salladı,

''Evet kızım.''

Daha sonra Esther, merakla Bella teyzesine döndü, ''Onlar neden ölmüştü?'' Bella iç çekerek gözlerini mezarda gezdirdi,

'' Dünya kötülüklerle dolu Esther. Yaşadıkları şeyler de kötüydü ve onlar bunu hak etmediler... Bazen insanların yaptıkları yanlarına kalıyor, bazen kalmıyor... Öyle olması gerekti ve oldu. Ama burada olsalar eminim seni çok severlerdi.'' Esther gülerek el çırptı,

''Bende onları seviyorum! Keşke burada olsalardı, onlara sıkıca sarılmak isterdim! Hem belki onların da çocukları olurdu değil mi anne? Çok yakın arkadaş olabilirdik.''

Hepsi hüzünle gülerken Avril Esther'ın saçlarını okşadı, '' Çok güzel olurdu güzel kızım, eminim çok da yakın arkadaş olurdunuz.'' 

Tıpkı bizim olduğumuz gibi , diye geçirdi içinden Avril.

Esther mezarların yanına dizlerinin üzerine otururken çiçeklerine dokundu, '' Onlar şuan meleklerin yanındalar değil mi?'' dedi. Bella başını salladı, 

''Evet tatlım, onlar da birer melek şuan.''

''Peki yanımıza gelemezler mi? Ben melekleri çok severim!'' Bill kızının başını okşadı burukça gülümserken,

''Şuanda göremezsin kızım, ama onlar seni görürler.''

''Gerçekten mi? Ne güzel! Ama bende onları görmek istiyorum.''

''Bir gün görürsün Esther, bir gün görürsün...''

''Onlar gittiler değil mi?''

''Evet kızım, onlar çok uzun zaman önce buradan sonsuza kadar gittiler...''

～

Bayan Emine ağlayarak mezarın önüne çöktü, kocası da arkasından. '' Özür dilerim kızım! Özür dilerim...'' mezara dokunmak istedi ama bunu yapacak cesareti bulamadı kendinde. Kızının mezarına bile dokunmaya layık değildi o.

'' Böyle olacağını bilemedim... Nerelere geldin sen kızım? Ne işin var buralarda? Ama daha mutluymuşsun, burada mutluymuşsun kızım...'' dedi babası. Yn'nin babası ve annesi pişmandı ama bunun için çok geçti. Yn onları hiçbir zaman affetmemişti.

''İyiki affetmedin bizi, biz bunu hak ettik. En azından son zamanlarında mutluydun kızım...'' dedi hemen yandaki Tom Kaulitz yazan mezara bakarak.

''En azından seni seven biriyle birlikteydin...''

SONUNU BÖYLE BİTİRDİM ÇÜNKÜ AKLIMDA GÜZEL BİR YENİ KİTAP FİKRİ VAR BİR KAÇ BÖLÜM HAZIR TASLAKLARDA

SONU HAKKINDA SÖVEBİLİRSİNİZ BENDE KENDİME SÖVDÜM :D