KARAGÖZ

Hırsız

Geçen bir hafta boyunca her gün sınavım vardı. Çok yoğun ve stresli bir hafta geçirmiştim. Tüm hafta boyunca Cansu ve Yavuz'la birlikte kütüphanede vakit geçirmiş, sürekli ders çalışmıştık. Bugün sabah son sınavımı da verdikten sonra az da olsa rahatlamıştım. Fakat şu sıra sınav notlarının açıklanmaya başlamasını beklemekle meşgul oluyordum. Sınav sonuçları iyi gelmeliydi çünkü bütünleme sınavları demek burda bir hafta daha kalmak demekti. İstanbul'u, okulumu, Cansu ve Yavuz'u çok sevmeme rağmen artık eve gitmek ve ailemle hasret gidermek istiyordum. Hepsini çok özlemiştim. Bir yandan da eve gidince beni ne gibi şeyler bekliyor diye düşünmeden edemiyordum. Mustafa ve yapacakları korkmama sebep oluyordu. Eğer babam böyle bir durumdan haberdar olursa okul hayatım bitebilirdi. En azından İstanbul'daki hayatım biterdi. Babam o kadar yumuşak ve şefkatli bir adam olmasına rağmen en tahammül edemeyeceği ve kabul edemeyeceği şey bir sevgilim olması yada erkeklerle aşırı samimiyet kurmaktı. Ben küçüklüğümden beri zaten böyle şeylerden hoşlanmazdım hayatımdaki erkekler babam, Eymen, Furkan ve eskiden de olsa Mustafa'yla sınırlıydı. İstanbul'a geldiğimden beri de bu erkekler arasına bir de Yavuz eklenmişti. Babamın beni yalnız başıma İstanbul'a gönderirken tek şartı erkeklerde aramdaki ilişkilerdeki sınıra dikkat etmem gerektiğiydi. Her şeyi affederim ama bunu affetmem derdi. Ben de babamı bu kuralına uyacağıma dair söz vermiştim. Asla sevgilim olmayacaktı. Bana göre de aşık olacaksa bir insan evleneceği adama aşık olacaktı. Onun dışındaki herkes geçiciydi. Sevgililer ayrılır, evlilikle bitmeyen ilişki gerçek değildi. Bu benim fikrimdi. Zaten aşkı hep kişiye zarar veren bir şey olarak gördüğümden uzak dururdum. Aşk doğru zamanda olmazsa zarardı, ben öyle görürdüm. Bu sebeple hiç kimseye şimdiye kadar aşık penceresinden bakmamıştım. Evliliği düşündüğüm vakit aşkı da düşünebilirdim. Bu yüzden Ömer'le de Mustafa'yla da aramdaki mesafeyi hep koruyordum. Korumalıydım da babama söz vermiştim, sözümü tutmalıydım. Babam benim her şeyimdi, hep öyle olacaktı. Babamın güvenini yıkmamalıydım.

Bir hafta boyunca Ömer yine her zamanki yerinde beni beklemiş ve okula kadar benimle yürümüştü. Tek fark bu sefer aşktan değilde benim sınavlarımdan söz etmişti. Belli ki saçma sapan sorular sorup kafamı meşgul etmeye sınavlarım geçene kadar ara vermeye karar vermişti. Bir haftadır attığı hiç bir mesaja cevap vermesem de itiraf etmek gerekirse mesajları ve yürürken söylediği şeyler beni rahatlatmıştı. Bu aralar kafam Ömer'in gariplikleri, fotoğraf mevzusu ve Mustafa'nın yaptıklarıyla meşgulken kafayı derslere vermek gerçekten güçtü. İşte bu yüzden final sınavları boyunca verimsiz çalıştığımı düşünerek aşırı stres yapmış, gerilmiştim. Ömer de bu halimi görüp beni rahatlatmak adına türlü şeyler yapmıştı.

Sınavdan sonra Cansu ve Yavuz'un da sınavdan çıkmasını bekledim. Benim sınavım sabah olmasına rağmen onların sınavı benimkinden sonraydı. Bu arada okulun kafeteryasında oturmuş kahve içerek onları beklemiştim. Bir ara bizimkilerle konuşup sınavların bittiğini haber vermiştim. Artık eve gitme vaktim yaklaşmıştı. Herkesi ne kadar özlediğimi düşününce eve gitmek için can atıyordum ve heyecanlanıyordum. Kafeteryada kahvemi bitirdikten sonra Cansu ve Yavuz'un sınavının olduğu kata geldim. Cansu sınavdan çıkmış koridorda Yağmur'la konuşuyordu. Beni görünce Yağmur'un yanından ayrılıp yanıma geldi ve bana kocaman sarıldı.

"Bitti ya sınavlar bittiiiii . Ohhh fena rahatladım ama" deyip sarılışını sıkılaştırdı. Bende ona karşılık verdim. Biraz sonra Yavuz da bize katılınca birlikte sınavların bitmesini kutlama mahiyetinde bir şeyler yapmaya karar verdik. Herkes ne yapmak istediğini söyledi. Cansu

"Karaoke lütfen lütfen lüüütfeeennnn" diye ısrar edince biz de Yavuz'la kabul ettik. Fakat Yavuz "Ben de sinema isterim haberiniz olsun" diye ekledi. E bende açtım ne yapayım "yemeeeeeekkkk" dedim bende üçümüz de gülerek önce yemek sonra karaoke sonra da sinema yapmaya karar verdik.