Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15. Bölümden bir flashback
Alkışlar yükseliyordu.. Ben mi galip gelmiştim yoksa rakiplerim mi çözemiyordum. Bazı pankartlar gördüm.. Morrow, yazıyordu her birinde. Rüyada mıydım yoksa gerçekten kazanmış mıydım? Alkışlar giderek yükselmeye devam etti. İsmimi haykırıyorlardı.
Elini sıkıca tuttuğum kişiye bakamadım. Bakmak istemedim. İsmimi haykırıyorlardı.. Sadece benim ismimi..
Bu anı gerçekten yaşıyor muyduk? yoksa saçma hayallerimden bir tanesi miydi?
Nefes alıp verdim. Performanstan sonra hep böyle nefes nefese kalırdım. Nefes almayı bile unuturdum bazen.
Beynime oksijen gitmediği için hayal mi görüyordum yoksa?
Hayır bu olanlar kesinlikle gerçekti.
Aaron sıkıca elimden tutuyor. Bir çok insan bizi alkışlıyordu.
İnsanların tezahüratlarını duyuyordum.
"Morrow!!"
"Dream!!" İsmimizi haykırıyorlardı. Piste çiçek atanlar bile olmuştu.
Tek bir hamlede pisten çıktım.
"Başardık mi sence?"
"Fazlasını bile yaptık Matt baksana seyircilere." Aaron haklıydı. Fazlasını bile yapmıştık.
Yenilmemize imkan yoktu. Rakiplerimiz yoktu. Bizim bir rakibe ihtiyacımız yoktu. Isimlerimiz kazanmamıza yetiyordu. Rakiplerimizi rakip olarak göremiyorduk artık. Çünkü kazanacağımızı biliyorduk.
"İlham veren artistlik patinajcılar."
"İlk yenilmezler."
"İlk hemcins artistlik patinajcılar.."
"Aaron DREAM & Mattheo MORROW!"
Bütün İnternet sitelerinde biz vardık. Sanki insanlar yıllarca bizim birlikte kaymamızı bekliyorlarmış gibi bizi destekliyorlardı.
Bir olimpiyat. İki yarışma. Üçte uluslararası yarışma kazanmıştık.
Bunların hepsi çok hızlı bir şekilde olmuştu. 1 yıl inanılmaz hızlı geçmişti.
Bizimle çalışmak isteyen bir sürü koç, bir sürü sponsor vardı. Biz hepsini reddediyorduk çünkü bizim asıl amacımız sponsor değil, birlikte olup eğlenmemiz ve bize saygı duyulmasıydı.
Bu istediklerim bir zamanlar bana çok yabancı gelirdi fakat artık hiçte yabancı gelmiyordu. Aksine zaten biz bunlara sahiptik..
