ဤဇာတ္လမ္းဟာ စာေရးသူ၏ စိတ္ကူးယဉ္သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။
________________
ဟူဒီအျဖဴေရာင္ေလးကို မ်က္ႏွာပါအုပ္တဲ့အထိေခါင္းကိုစြပ္ထားကာ ပန္းခ်ီဆြဲရန္လိုအပ္သၫ့္ပစၥည္းေတြကို သေဘာက်စြာဝယ္ယူေနသၫ့္ ေကာင္ေလးကတတ္ႂကျြပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ သူက ၃ လမွသာေပက်င္းၿမိဳ႔သို႔ေဈးထြက္ဝယ္ခြင့္ရတာမို႔ တစ္ခါေရာက္တိုင္း သူစိတ္ႀကိဳက္ပန္းခ်ီပစၥည္းေတြဝယ္ယူပစ္သည္။
သူဟာပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီးတာႏွင့္ ရထားကိုအၾကာႀကီးစီးၿပီးမွ အိမ္ေရာက္သည္။ ေရာက္သၫ့္ေနရာကၿမိဳ႔ႏွင့္အေတာ္ေဝးသၫ့္ရြာေလးတစ္ရြာ။ သို႔ေပမယ့္သူက ရြာထဲမဝင္ပဲ တစ္ျခားေတာလမ္းတစ္ခုထဲသို႔ဝင္သြားသည္။ တစ္နာရီေလာက္ေတာနက္ထဲေလ်ွာက္ၿပီးမွ သူေနထိုင္ရာအိမ္သို႔ေရာက္လာသည္။ ကြၽန္းသားေတြႏွင့္ေဆာက္လုပ္ထားသၫ့္ အိမ္ႀကီးဟာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕သစ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ ထည္ဝါစြာရိွေနသည္။ ငွက္အသံႏွင့္ သစ္ရြက္အသံတို႔မွ လြဲၿပီးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကာ ေအးခ်မ္းေသာေနရာေလးပင္။
"ႏိုင္ ႏိုင္း..."
သူလွမ္းေခၚေပမယ့္ အိမ္ထဲကအသံမျပဳလာ။
"ႏိုင္ ႏိုင္း..."
သူအရမ္းစိုးရိမ္ၿပီး အိမ္ေပၚထိတတ္လာေတာ့ သူ႔အဖြားဟာခံုမွာထိုင္ေနၿပီး ဝတ္စံုအနက္ႏွင့္လူ ငါးေယာက္ကဝိုင္းထားၿပီး အဖြားျဖစ္သူ၏ပါးစပ္ကို တိတ္ျဖင့္ ပိတ္ထားတာေၾကာင့္ သူ႔ေဒါသေတြငယ္ထိပ္အထိေရာက္လာကာ omega ဖယ္ရိုမုန္းကိုထုတ္ၿပီးတိုက္ခိုက္လာသည္။ အဖြားျဖစ္သူကေခါင္းခါျပေပမယ့္ ပါးစပ္ပိတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘာေျပာခ်င္မွန္းသူမသိပဲ ဖယ္ရိုမုန္းေတြအျပင္းဆံုး ထုတ္လြတ္တိုက္ခိုက္သည္။ သူ႔ဖယ္ရိုမုန္းေၾကာင့္ လူေလးေယာက္မွာ ၾကမ္းေပၚသို႔ေခြေခါက္ပစ္လဲသြားၿပီး က်န္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ကာ အဖြား၏ ပါးစပ္ကတိပ္ကိုဆြဲခြာလိုက္သည္။
"အားက်န႔္...ငါမင္းကို ဖယ္ရိုမုန္းေတြမထုတ္ဖို႔ဘယ္ႏွစ္ခါသတိေပးရမွာလဲ။"
"ႏိုင္ ႏိုင္း..."
ေရွာင္းက်န႔္ေထာင္ေခ်ာက္အဆင္ခံလိုက္ရၿပီဆိုတာသိၿပီး အဖြားနားကိုကပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ သူ႔ကိုအကပ္မခံပဲ ေနာက္ထပ္အနက္ေရာင္ႏွင့္လူေတြထပ္ေရာက္လာကာ တားဆီးေလ၏။
