2 ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္....
ရိေပၚ ေခါင္မိုးထပ္မွာထိုင္ေနရင္း ဖုန္းထဲက ေရွာင္းက်န႔္ပံုေလးေတြကို တစ္ပံုခ်င္းဆြဲၾကၫ့္ေနသည္။ ဒီတစ္ဘဝေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိေတာ့ ဒီလူသားကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထပ္ခ်စ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ေပ။
"ပါပါး...."
ဖေအအတိုင္း ပံုစံတူအေကာင္ေပါက္ေလးက သူ႔ဆီသို႔ေျပးလာေတာ့ ခ်ီပိုးျပီးပါးေဖာင္းေလးကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္သည္။
"က်ူးက်ူး နဲနဲေနာက္က်သြားတယ္။ အထိန္းေတာ္ႀကီးကေစာေစာ မႏိႈးဘူး။"
"ေနေတာင္မထြက္ေသးဘူးကို မေနာက္က်ပါဘူး။"
သားအဖႏွစ္ေယာက္ေနထြက္တာကို ၾကၫ့္မယ္ဆိုၿပီး နန္းအိမ္ေတာ္ေခါင္မိုးထပ္မွာ ခ်ိန္းထားၾကတာျဖစ္သည္။ ဝမ္ေပါက္စေလးက သူ႔အေဖသူ႔ကို အၿမဲက်ူးက်ူးဟု ေနာက္ေျပာင္ေခၚေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူက်ူးက်ူးဟု သာေျပာတတ္ေတာ့သည္။
ရိေပၚသူ႔သားေလးကို ဖက္ထားလိုက္ၿပီး ေနထြက္ရာအေရ႔ွဖက္သို႔လက္ညိုးထိုးျပလိုက္သည္။
"ဟိုးကိုၾကၫ့္ထား..."
အရမ္းလွပတဲ့ အဝါေရာင္ေနလံုးႀကီးစတင္ထြက္လာတာႏွင့္ က်ူးက်ူးက ရင္ခုန္စြာပဲ ခုန္ေပါက္ေနေတာ့တယ္။
"ဝွား.....လွလိုက္တာ....."
ေနလံုးႀကီးထြက္တာကို သူတို႔အတူၾကၫ့္ၿပီးေနာက္က်ူးက်ူးက မ်က္နွာေလးညိုးသြားၿပီး...
"မာမားပါရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ...."
"အင္း...."
"ပါးက မာမားကိုအရမ္းခ်စ္တာပဲလားဟင္။"
"ခ်စ္တာေပါ့...."
"က်ူးက်ူးနဲ႔ မာမားဘယ္သူ႔ကိုပိုခ်စ္လဲ။"
"မာမားေပါ့"
ထိုအခါ က်ူးက်ူးကမ်က္ႏွာေလးမဲ့ရႈံ႔ရႈံ႔ျဖစ္လာသည္။
"က်ူးက်ူးအသက္ရွင္ဖို႔ မာမားက အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးေမြးလာရတာေလ။ အဲ့ေတာ့ ပါပါးေရာ က်ူးက်ူးေရာ မာမားကိုခ်စ္ရမယ္ေနာ္။ "
က်ူက်ူးက ေခါင္းေလးညိမ့္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာမေမ့ာလာေပ။
ဒါေၾကာင့္ရိေပၚက သူ႔ပါးေလးအားရႊတ္ကနဲ နမ္းလိုက္ၿပီး
