သမၼတႀကီးဟာ ေျခာက္ကပ္ေနသၫ့္ ရဲတိုက္ႀကီး၏ ျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္လ်ွက္အျပင္ေလာကသို႔ ေတြေဝစြာစိုက္ၾကၫ့္ေနသည္။ သူဟာဒီရဲတိုက္ထဲမွာအက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနတာျဖစ္ၿပီး ဒါသူ႔ဘဝရဲ့အဆံုးသတ္ျဖစ္ေလ၏။
"ေလးေလး..."
ရိေပၚအသံကိုၾကားေပမယ့္ သူလွၫ့္မၾကၫ့္မိ..
"ကြၽန္ေတာ္ဘာလို႔ ေလးေလးကို လြယ္လြယ္ကူကူဖမ္းမိလဲသိလား။"
ထိုအခါသမၼတၾကကလွၫ့္ၾကၫ့္လာေတာ့ ရိေပၚႏွင့္သူ႔ကိုယ္ရံေတာ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ့လိုက္ေလသည္။
"သူ႔ကိုမွတ္မိလား။"
ကိုယ္ရံေတာ္ယြီပင္းကို လက္ညိုးထိုးျပေတာ့ သမၼတၾကက မသိသၫ့္အၾကၫ့္မ်ိဳးႏွင့္ၾကၫ့္ေန၏။
"ဟုတ္သားပဲ သူကမ်က္ႏွာခြဲစိပ္ထားတာကိုး.."
ထိုအခါ ရုတ္တရက္ႀကီး အနံ႔တစ္မ်ိဳးထြက္ေပၚလာေတာ့ သမၼတႀကီးႏွားေခါင္းကိုပိတ္ကာ ယြီပင္းအားျပဴးၾကၫ့္ၿပီး
"မင္း....ဝမ္း ဝမ္းနင္.."
"ဟုတ္တယ္။ ေလးေလးသတ္ဖို႔လႊတ္လိုက္တဲ့လူက ကြၽန္ေတာ့္လူယံုျဖစ္ေနၿပီ။"
သမၼတႀကီး အသားေတြတုန္ကာ စိတ္တိုလာေပမယ့္ သူ႔မွာတုန႔္ျပန္ႏိုင္ခြင့္မရိွ။ အဲ့ဒီဒူးရင္းသီး ဖယ္ရိုမုန္းအနံ႔ႀကီးက သူအမုန္းဆံုးမို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပံုေျပာင္းထားပါေစ။ သူမွတ္မိသည္။
"သမၼတႀကီးကကြၽန္ေတာ့္အနံ႔ကိုမုန္းေပမယ့္ အခုဒူးရင္းသီးႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးကကြၽန္ေတာ့္မွ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ မၾကာခင္ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ထပ္ၾကေတာ့မွာ။"
"မင္းလက္ထပ္တာ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။"
"ဆိုင္တယ္ထင္လို႔ လာေျပာျပတာပါ ေယာက္ခမႀကီး.."
"ဘာ..!"
"ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူက သမၼတႀကီးရဲ့သမီးပါ.."
"ဘာ....မ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး သူကစပိန္မွာ..."
"သူႏိုင္ငံျခားမသြားခင္တည္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ေနတာပါ"
"မင္း...လူယုတ္မာ...အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏိႈက္ရဲတယ္။"
"သမၼတႀကီးအက်ယ္ခ်ဳပ္က်သြားေတာ့ သူျပန္လာဖို႔စီစဉ္ေနပါတယ္။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ထပ္မွာပါ။"
