မနက္7 နာရီထိုးၿပီဆိုတာႏွင့္ ေရွာင္းက်န႔္ျပင္ဆင္ၿပီး မင္းသား၏ အခန္းေရ႔ွေရာက္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ သူနည္းတူယြီပင္းပါ ေရာက္ေနတာျဖစ္၍
"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းလား။"
"ဟုတ္တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔သြားေတြ့မလို႔။"
"ဘယ္လိုသူငယ္ခ်င္းလဲ။ သူ႔မွာသူငယ္ခ်င္းရိွတာလား။"
"မင္းသားရဲ့ အေဖက အေမရိကမွာေနတာေလ။ သူကအသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ထိ အဲ့မွာေနခဲ့တာလို႔ေျပာတယ္။ အဲ့မွာခင္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေလ။သူကအခု အေမရိကန္သမၼတရဲ့သားျဖစ္ေနၿပီ။"
"အိုးသူတို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြလား။စိတ္လွုပ္ရွားစရာပဲ။"
"အမည္ခံသူငယ္ခ်င္းေတြ။"
"ဘာကို"
"ေရာက္ရင္သိလိမ့္မယ္။"
သူတို႔ ေရာက္သြားသၫ့္ေနရာက နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ဦးၫႊတ္ကာ ႀကိဳဆိုေနၾက၏။ ထိုစဉ္
"Hello Prince Wang "
"မင္းေရာက္တာၾကာၿပီလား ဝီလီ"
"အခုမွပါ။ ငါတို႔သီးသန႔္ အခန္း ယူလိုက္ရင္ပိုေကာင္းမယ္။"
"မင္းနဲ႔ငါ့ၾကား အေရးႀကီး လ်ိႈ႔ဝွက္စကား ေျပာစရာဘာရိွမွာလဲ။"
" လာေနာက္ေနတာလား။ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔"
ရိေပၚဟက္ကနဲၿပံဳးလိုက္သည္။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားကေလထုက သက္ေတာင့္သက္သာမျဖစ္ေခ်။
သူတို႔အခန္းထဲဝင္ေတာ့ စားပြဲတစ္လံုးရိွေနသည္။ ထိုစားပြဲေပၚတြင္ဘာအစားစာမွရိွမေနေခ်။ ဝီလီ၏ေနာက္မွာလည္း သူ႔ရဲ့ လူႏွစ္ေယာက္မက္တပ္ရပ္ေနသလို။ရိ ေပၚ၏ေနာက္မွာလည္း ေရွာင္းက်န႔္ႏွင့္ယြီပင္းရိွေနသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနသၫ့္အေျခေနကို ဝီလီမွစၿပီး
"မင္းသတင္းေတြငါၾကားတယ္။ အမွန္မဟုတ္ဘူးမလား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ေက်ာင္းစာစိတ္မဝင္စားတာ ၊ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေနတာ၊ကိုယ္ရံေတာ္ေတြနဲ႔ေတာင္မေရွာင္ပဲနမ္းတာ။"
