Don't let me down

1.

TW: mishandeling, selfharm, mentale problemen (in alle hoofdstukken).
------------------------------------------------------------------------------------------

De eerste dag na de zomervakantie, ik zucht en kijk op mijn wekker 8:20. Kut, over 10 minuten begint de eerste les en te laat zijn op je eerste schooldag dat wil je niet. Ik spring op en meteen voel ik immense pijn in mijn bovenbenen, de sneeën branden enorm maar tegelijkertijd voelt het als iets dat ik heb verdiend. Ik grijp wat kleren bij elkaar, zwarte broek en een zwarte hoodie, ach ja ik heb toch niemand om er goed uit voor te zien. Snel trek ik mijn kleren aan, pak mijn tas en ren naar beneden. "Matt moet je niks eten?" roept Jaïr zodra ik langs hem naar de deur ren om op de fiets te springen "nee, geen tijd, doei!" roep ik terug terwijl ik de deur al achter me dichtgooi, het is sowieso beter om niks te eten. In een rap tempo fiets ik naar school, wetende dat ik te laat ga zijn.

Ik loop snel door de gangen opzoek naar het lokaal waar ik moet zijn, bij lokaal 202 stop ik en ik zie dat de deur al dicht is. Ik kijk door het raampje naast de deur het lokaal in waar mijn nieuwe mentor tegen de klas staat te praten, zachtjes klop ik op de deur "ja?" hoor ik vanaf de andere kant. Ik open de deur en alle ogen zijn op mij gericht. "Goeiemorgen Matthyas, fijn dat je toch nog besloot op te komen dagen zo op de vroege ochtend." Zegt mijn mentor op een vervelende toon, ik hoor een paar gasten lachen. 

"Nou jongens en meisjes dit is Matthyas, hij is van klas veranderd en komt dit jaar dus bij jullie in de klas om hopelijk eind dit jaar net als jullie zijn diploma te halen, toch Matthyas?" ze kijkt me doordringend aan en ik knik wat ongemakkelijk en loop daarna naar het enige vrije plekje in de klas, helemaal vooraan, naast een bruinharige jongen. "Zoals jullie weten zitten jullie dus in het examenjaar, het belangrijkste jaar van je middelbare schoolperiode." Ratelt mijn mentor door. Ik verzink al snel in mijn gedachten.

"Nee pap, alsjeblieft stop!" piep ik terwijl ik wegduik voor de hand die 2 seconden later mijn gezicht raakt, het brandt enorm. "Wie zei dat je mij mocht ontwijken?" schreeuwt hij in mijn oor, hij pakt mijn arm stevig beet, het voelt alsof hij mijn arm breekt maar ik moet me stil houden. Tranen vormen in mijn ogen, een harde stomp in mijn maag volgt. Ik bijt hard op mijn lip om geen geluid te maken. "Stop met janken, anders geef ik je pas echt een reden tot janken." de woorden galmen door de kamer. Nog een paar klappen volgen en de tranen stromen over mijn wangen "Als jij ons niet zou teleurstellen, was dit ook niet nodig geweest." "Sorry papa." krijg ik nog net uit mijn keel. Ik ben pas 8, hoe kan een kind zijn ouders nou teleurstellen? Een laatste harde klap komt tegen mijn bovenarm, dan loopt mijn vader weg en smijt de deur achter zich dicht.

"Hallo?" ik word opgeschrikt door een por in mijn zij van de jongen naast me. "Wat?" geïrriteerd kijk ik zijn kant op. "Ze vraagt wat aan je." fluistert hij terwijl hij naar onze mentor wijst. Ik hoor de hele klas lachen en zachtjes praten. "Oh, sorry wat vroeg u?" zeg ik zachtjes. Ze geeft me een stapel boekjes en ik kijk haar vragend aan. "Je moet ze uitdelen mongool." hoor ik achter me "Koen houdt je bek!" de jongen naast mij pakt een boekje en slaat hem tegen de jongen die blijkbaar Koen heet en door de arm die langs mij zwaait, duik ik automatisch weg. 

"Koen deel jij maar uit als jij het zo grappig vindt." zegt de mentor streng. De jongen naast mij went zich weer naar mij "Sorry voor hem, Koen heeft niet echt een filter op zijn mond." fluistert hij. Ik haal mijn schouders op en kijk recht vooruit naar het bord. "Ik ben Robbie trouwens." zegt de jongen, kan hij niet heel even stil zijn? Toch kijk ik hem aan, waardoor ik oogcontact heb met 2 lieve groene ogen "Nouja ik ben dus Matthyas, maar zeg maar Matthy." hij knikt en geeft me een kleine glimlach.

Eindelijk gaat de bel na het 5e uur, dat betekent pauze. Niet dat ik hoef te eten, maar dan kan ik even naar het park. In het park kom ik altijd tot rust. Ik loop langs de kantine, waar ik een groepje van 4 jongens zie zitten waaronder Robbie en Koen. Koen wijst naar me en lacht dan hard, de andere 2 lachen mee, behalve Robbie die me aankijkt en me dan voorzichtig een glimlach schenkt. Ik geef een minimale glimlach terug, die hij waarschijnlijk niet eens kan zien en dan loop ik de school uit. Ik haat deze school.

------------------------------------------------------------------------------------------

Nieuw boek, wantja ik heb te weinig concentratie om 1 boek tegelijk te schrijven. Dit boek krijgt iets kortere hoofdstukken dan mijn andere boek, maar waarschijnlijk wel een stuk meer hoofdstukken.

Laat even weten wat je ervan vond :)

Als je zelf struggled met mentale klachten, praat erover. Het belangrijkste is om erover te praten en je te laten helpen. Je staat er niet alleen voor 💚.
Je mag mij ook altijd een berichtje sturen als je ergens over wilt praten :)

Zorg goed voor jezelf lieve mensen💗.

xx