Don't let me down

13.

Het felle licht zorgt ervoor dat ik mijn ogen langzaam open, ik knipper een paar keer en dan pas realiseer ik me dat ik niet in mijn eigen bed lig. Ik voel iets onder mij bewegen, ik steun op mijn arm om te kijken waar ik ben. "Nee nog niet weggaan." mompelt een bekende stem terwijl hij me weer tegen hem aan trekt. Ik weet nog precies wat er gister is gebeurd, maar door de vermoeidheid kon ik het niet direct plaatsen. Ik ga weer in dezelfde positie liggen als net en ik geniet van de stilte om ons heen.

Voor een tweede keer open in mijn ogen, maar deze keer als reactie op de wekker. Rob ligt nog steeds onder mij te slapen. "Ey zet die herrie uit." kreunt hij terwijl hij zich probeert om te draaien. Ik grinnik en dan opent hij zijn ogen "Hey." zegt hij zachtjes en hij glimlacht naar me. "Goeiemorgen." antwoord ik ook met een kleine glimlach. "Waarom zet jij een wekker op zaterdag?" vraagt ik hem nog altijd slaperig. Ik heb namelijk al jaren niet meer zo goed geslapen dus dat maakt de vermoeidheid alleen maar erger. "Voetbal." is het enige wat hij zegt en hij doet zijn ogen weer dicht. "Oh." zeg ik een beetje teleurgesteld. Dat betekent dat ik weer naar huis moet, waar ik totaal geen zin in heb.

"Je mag mee hoor." zegt Rob alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik glimlach en voel een hand door mijn haren gaan. Langzaam gaat hij rechtop zitten waardoor ik ook rechtop moet gaan zitten om niet van het bed af te glijden. "Hoe voel je je?" vraagt hij uit het niks. Shit deze vraag had ik niet verwacht, hoe voel ik me eigenlijk? Ik ben ontzettend blij dat ik bij Robbie ben, maar hoe voel ik me verder? "Ehm." mompel ik een beetje. Hij kijkt me aan "Beschrijf gewoon wat je voelt, ik maak er wel zinnen van." Ik begin na te denken en gooi er dan wat woorden uit. Rob knikt begrijpend en wrijft over mijn hand om me gerust te stellen. Daarna blijven we nog even zitten, gewoon tegen elkaar aan in stilte.

Dan wurmt Rob zich uit onze houding "Als we nog op tijd willen zijn, moeten we zo wel gaan." grinnikt hij. Ik ga op de rand van zijn bed zitten en ik kijk hoe hij zijn pyjamashirt inruilt voor een hoodie. Ik laat mijn ogen over zijn lichaam glijden, maar hij lijkt gelukkig niks door te hebben, want hij staat met zijn rug naar me toe. Dan draait hij zich om en loopt naar me toe "Staren is onbeleefd Matthyas." grijnst hij. Ik kruip een klein stukje naar achter op zijn bed en hij steekt zijn hand uit. Ik pak zijn hand vast en hij trekt mij van het bed af naar zich toe en hij geeft me een kusje "Maar jij mag dat." voegt hij eraan toe. Ik glimlach kort en kijk in zijn lief-kijkende ogen.

"Kom." zegt hij dan en hij neemt me aan mijn arm mee naar beneden als een kind die hij niet mag kwijtraken in de speeltuin. "Ehh, ik heb niks bij me om aan te doen." zeg ik zachtjes en hij draait zich direct om. "Ohja, vergeten." en hij rent weer naar boven. Ik weet niet zo goed of ik nou achter hem aan moet lopen dus ik blijf wat ongemakkelijk op de trap staan. Binnen no-time hoor ik weer wat gestamp "Hier kun je vangen?" nog voordat ik kan reageren, voel ik een trui op mijn hoofd vallen waardoor ik niks meer zie. Rob gaat direct stuk van het lachen en haalt de trui van mijn hoofd af "Sorry Matt." zegt hij nog steeds hard lachend, ik moet ook lachen omdat hij lacht.

****

Als we op de voetbalclub aankomen, moet Rob naar de kleedkamers om zich om te kleden en waarschijnlijk om de opstellingen en de wedstrijd alvast voor te bespreken. Als ik zelfverzekerd genoeg was, was ik ook weer gaan voetballen. Voor nu sta ik langs de lijn van het veld waar Robbie zo zijn wedstrijd speelt. Ik ken helemaal niemand, totdat ik iemand achter mij mijn naam hoor roepen "Heey Matthy!" ik hoor de bekende stem van Koen in mijn oren galmen en ik kijk over mijn schouder, waar Koen direct zijn hand op legt. "Wat doe jij nou hier?" vraagt hij nieuwsgierig. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen, moet ik eerlijk zijn of niet? Ik heb geen idee. "Kom je bij Rob kijken?" ik knik dan maar langzaam "En jij dan?" vraag ik terug. "Ik ook man, ben geblesseerd geraakt maar ik kwam toch maar even een kijkje nemen." zegt hij lachend, ik glimlach terug.

"Ey Rob ben je blind?" schreeuwt Koen over het veld als Rob een enorme kans mist. Ik kijk hem aan "Geintje natuurlijk." grijnst hij als hij mijn blik ziet. Helaas blijft het de eerste helft 0-0 en Rob komt gefrustreerd naar de zijlijn gerend. "Die keeper heeft alles, helemaal kut." hij gooit zijn armen verontwaardigd in de lucht. Koen en Rob overleggen wat en dan wordt hij naar de kleedkamer geroepen, snel pak ik zijn arm vast "Verre hoek kiezen." is het enige wat ik zeg en daarna laat ik hem naar de rest van zijn team gaan. Ik kan niet zo goed voetballen, maar ik heb redelijk inzicht, dus dat is soms al de helft.

De tweede helft start ook moeizaam, maar dan valt toch de bal voor Rob zijn voeten en hij rent richting het doel van de tegenstander, hij geeft de bal aan één van zijn teamgenoten, waarna hij hem iets verderop weer terug krijgt. Hij heeft blijkbaar naar mijn opmerking geluisterd, want hij kiest voor het eerst deze wedstrijd voor de verre hoek, waardoor de keeper de verkeerde kant op duikt en de bal in het net belandt. Luid gejuich is over het veld te horen en ik zie hoe Rob een hartje maakt met zijn handen richting mij, ik glimlach en zie hoe Rob verdwijnt tussen zijn teamgenoten die de goal vieren. "Huh wat was dat nou?" lacht Koen, ik voel zijn ogen mijn kant op kijken. Hier had ik nog niet over nagedacht, Koen weet natuurlijk helemaal niet wat er gisteren is gebeurd. "Was dat naar jou?" vraagt hij verder en ik haal mijn schouders op, terwijl ik dondersgoed weet voor wie dat was. Een warm gevoel gaat opnieuw door mijn lichaam heen.

------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry voor dit tering saaie hoofdstuk, ik heb 'n drukke week gehad dus ik ben moe en inspiratieloos ✌🏻

Maargoed, hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx