Don't let me down

26.

Ik word wakker door wat gekriebel in mijn nek, waar Rob een aantal kusjes in drukt "Goeiemorgen schoonheid, goed geslapen?" ik glimlach kort "Hmhm." ik heb het gevoel dat ik in een andere dimensie ben, want ik ben gewoon niet zo goed in wakker worden. Zijn armen zijn warm en ze houden me stevig vast. "Ga je mee ontbijten?" Rob veegt wat haren uit mijn gezicht, ik schud mijn hoofd "nog heel even, alsjeblieft?" ik kijk hem aan met puppy-ogen, wat hem laat grinniken. "Oké dan, omdat jij het bent." ik kruip nog dichter tegen hem aan, wat al amper mogelijk was, maar zo dicht mogelijk bij hem is voor mijn gevoel nog steeds niet dichtbij genoeg. Het liefst laat ik hem nooit meer los.

Een half uurtje later gaan we er dan toch uit, met enige tegenzin. We trekken wat makkelijke kleding aan en ik help Rob met zijn broek en sokken. "Kom ik draag je wel naar beneden." zeg ik zelfverzekerd. Rob moet lachen "Hey, niet mij uitlachen, dat kan ik heus wel." ik laat mijn spierballen zien, wat Rob alleen maar harder laat lachen. "Bewijs het maar dan." ik til hem met gemak op en breng hem naar beneden, waar de rest al aan de eettafel zit, zodra ik de deur met één vinger open tik, zijn direct alle ogen op ons gericht "Goeiemorgen." zegt Rob vrolijk, waardoor ik moet lachen "Zozo, hoeveel heb je hem betaald om je naar beneden te dragen?" zijn zus kijkt ons lachend aan "helemaal niks, is een sterke man." antwoord Rob direct, waardoor iedereen in de lach schiet. Ik zet Rob op zijn stoel neer en ga naast hem zitten. "Goed geslapen?" vraagt zijn moeder mij terwijl ze een croissantje op mijn bord legt, ik knik "dankuwel." ik pak het bord aan en geef haar een glimlach. "Lust je dit? Of wil je iets anders drinken?" zijn vader houdt een pak sinaasappelsap omhoog "ehm die graag." ik wijs naar het pak en er wordt in een paar seconden een glas voor me gevuld. Ik ben niet gewend dat er zo goed voor me gezorgd wordt, maar ik ben ze meer dan dankbaar.

Na het ontbijt, worden er cadeautjes uitgepakt die onder de kerstboom vandaan komen, ik kijk naar hoe Rob blij een nieuwe game uit een verpakking tovert, totdat ik zelf een cadeautje in mijn handen krijg, ik ben helemaal verbaasd. "We laten je natuurlijk niet alleen maar toekijken." zegt zijn vader als hij mijn blik van mijn gezicht af leest. Ik maak het open en er komt een trui tevoorschijn die ik al heel lang wilde, hoe wisten ze dit? Ik kijk naar Rob en ik krijg een knipoog terug. "Wow ik- dankjulliewel." ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Ook krijg ik nog een luchtje en een pakketje met allemaal lekkere dingen "we wisten niet precies wat je allemaal lekker vind, maar hopelijk hebben we een goede keuze gemaakt." ik knik blij "dit is altijd goed." ik ben deze mensen meer dan dankbaar, want dit hadden ze echt niet hoeven doen. "Sorry ik paste niet in het pakket." fluistert Rob in mijn oor, ik kijk hem aan en zie een grijns op zijn gezicht verschijnen.

"Matt ga je mee naar buiten?" Rob probeert zijn schoenen aan te krijgen, wat best lastig is als je je benen niet kan bewegen, ik kijk naar buiten en zie een dik pak sneeuw liggen, sneeuw is echt één van de meest magische dingen als je het mij vraagt. "Uiteraard." antwoord ik en ik help Rob met zijn schoenen "je bent echt een schat." hij drukt een kusje op mijn lippen en daarna gaan we naar buiten, de kou in, maar met Rob voelt het toch een stuk warmer. Een rolstoel vooruit krijgen in de sneeuw is trouwens niet ideaal, helemaal niet zelfs. Dan buigt Rob zich iets voorover, waardoor hij bijna met zijn gezicht in de sneeuw valt, maar hij vangt zich op met zijn handen en begint de sneeuw te rollen "Kijk Matt, ik kan een sneeuwpop bouwen." ik lach om zijn blije hoofd en zijn trotse blik, hij probeert er altijd het beste van te maken. Ik blijf hem door de sneeuw heen duwen totdat we een grote bal sneeuw hebben, hetzelfde doen we nog twee keer. Ik zet ze op elkaar en Rob gooit er vanaf een afstandje drie steentjes recht onder elkaar in. Ik zet er nog twee steentjes in als ogen en teken met mijn vinger een mond. "Ja mijn muts krijgt hij niet hoor, dan krijg ik het koud." zeur ik. Dan krijg ik een sneeuwbal op me afgevuurd, recht in mijn gezicht "nu ook hoor schat." Rob lacht hard om zijn eigen actie en ik probeer hem serieus aan te kijken, maar ik schiet na 1 seconde ook in de lach. "Dus jij wilt het zo spelen hm?" ik kom voor hem staan, waardoor hij een flink stuk tegen me op moet kijken, ik gooi een handje sneeuw in zijn jas en ren dan lachend weg, bang voor zijn wraak. "Heejoh, dat is koud." lacht hij. Het duurt dan ook niet lang voor ik weer een sneeuwbal in mijn nek gegooid krijg, ik gooi er eentje terug en zo gaat het een tijdje heen en weer.

Na een kleine anderhalf uur komen we helemaal koud, maar blij terug binnen. We trekken onze jassen en schoenen uit en gaan met de nodige moeite naar boven. Ik trek Rob zijn sokken uit en loop naar zijn kast om droge sokken te pakken en ik geef ze aan Rob. Dan zoek ik nog een schone joggingsbroek voor hem "Matt! Matt, kijk!" hoor ik achter me, Rob wijst naar zijn voeten en als ik kijk, zie ik zijn tenen een klein beetje bewegen. "Ik kan mijn tenen een beetje bewegen!" roept hij enthousiast. Ik vlieg in zijn armen en knuffel hem stevig "Ik ben zo trots op je." zeg ik na een kleine stilte, hij heeft naar een mijlpaal toegewerkt, een lichtpuntje naar een teken van dat het goed zou komen. "Ik had het niet gekund zonder jou." zegt hij zachtjes.

De rest van de middag brengen we gamend door "ja nee, verdomme, schiet dan!" Rob gooit zijn armen in de lucht en ik lach, aangezien dit al het 4e potje op rij is dat hij aan het verliezen is. "Sorry schat, nog een beetje oefenen." plaag ik, hij rolt met zijn ogen en focust zich daarna weer op het spel. Op één of andere manier weet hij met 1 punt verschil van me te winnen en met veel moeite komt hij op mijn schoot zitten "wie moet hier nu nog iets beter oefenen?" zijn grijns is breed en nu is het aan mij om met mijn ogen te rollen. "Je hebt in ieder geval mijn hart gewonnen." ik voel mijn wangen rood worden en Rob blijkbaar ook, want ik hoor hem grinniken. "Schattig hoor." hij geef een kusje op mijn neus en dan laat hij zichzelf weer naast mij neervallen. "Nog een potje?" zijn enthousiasme maakt me blij "Ik ga je inmaken." zeg ik overtuigend "we zullen zien." zegt hij grijnzend en hij start een nieuwe game.

------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb niks te melden vandaag, behalve dat ik dit weer midden in de nacht zit te schrijven, terwijl ik nog zo had gezegd dat ik weer een normaal slaapritme zou gaan volgen 🥲.

Zorg goed voor jezelf 💗

xx