Don't let me down

22.

De klas is zo stil dat je een speld kan horen vallen, ik staar naar het blaadje wat voor me ligt. Gisteravond heeft Rob mij dit allemaal uitgelegd, aangezien ik nog niks voor deze toets had geleerd. Geschiedenis is één van mijn slechtste vakken, ik zucht en kijk naar de eerste vraag, de gebeurtenissen op de juiste volgorde zetten. Ik lees de gebeurtenissen door en wonder boven wonder kan ik hem invullen. Ik lees de volgende vraag door, maar hoe vaker ik hem lees, hoe minder ik er van snap. Het is pas de tweede vraag, maar ik heb zo'n gevoel dat dit weer een onvoldoende gaat worden. Ik begin wat te tikken met mijn benen en laat mijn hoofd op mijn hand rusten. Ik doe mijn ogen dicht en probeer me te herinneren wat Rob mij heeft uitgelegd. 'Maak me trots, en als het niet lukt, proberen we het volgende keer gewoon nog een keer.' zijn woorden spoken door mijn hoofd. Kom op Matt, doe het voor hem.

Na flink wat denken, schrijven, krassen en nog meer denken, heb ik eindelijk alle vragen ingevuld. Sommige waren makkelijk, omdat we dat nog goed doorgenomen hebben, maar sommige vragen heb ik gewoon gegokt, aangezien ik geen idee had. Ik lever mijn toets in en loop het lokaal uit. Koen en Raoul waren al lang klaar, die heb ik 20 minuten geleden al naar buiten zien lopen. "Yoo hoe ging die?" vraagt Koen als ik bij hun kom staan, ik haal mijn schouders op "Weet ik niet echt, bij jullie?" Raoul begint gelijk enthousiast te praten "Ja bij mij heel goed, ik wist alles wel dus hopelijk een acht ofzo." grijnst hij. "Ja jij wel hé nerd, ik snapte er geen ene kut van." antwoord Koen, ik lach zachtjes, Koen leert amper voor toetsen, maar weet toch altijd een magere voldoende halen.

Dan komt Milo ook eindelijk het lokaal uit. "Jezusmina, niet te doen man." roept hij veel te hard door de gang. "Zie je nou Roel, niemand snapte het." zegt Koen alsof Raoul de toetsvragen heeft verzonnen. Raoul zucht en rolt met zijn ogen. Dan lopen we naar de volgende les, Nederlands. Nederlands is gewoon altijd saai en ik heb dan ook moeite om mijn ogen open te houden. Dan voel ik mijn telefoon in mijn broekzak trillen, snel kijk ik wie het is, het is Rob. Ik kijk snel om me heen en als ik zie dat de docent ergens anders mee bezig is, open ik snel het berichtje.

Rob <3:
Kom je vanmiddag bij mij thuis chillen?
Gelezen 14:11

Bij hem thuis chillen? Dat betekent dus dat hij weer thuis is, ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht.

U:
Bij jou altijd 😊

Afgeleverd 14:12

Snel verstuur ik het appje en ik lees nog even onze chat door, totdat ik word opgeschrikt door een hand die op mijn tafel slaat. "Matthyas, wat is er  belangrijker op je telefoon dan deze les?" de ogen van mijn docent doorboren de mijne. Ik stop snel mijn telefoon in mijn broekzak en kijk naar mijn tafel "sorry meneer." zeg ik zachtjes. Hij houdt zijn hand op "lever maar even in, jij kan wat extra opletten namelijk wel gebruiken." ik hoor achterin de klas wat mensen lachen. "Ey anders houden jullie gewoon even je bek." snauwt Koen naar ze. Ik geef mijn telefoon zuchtend aan de docent en verstop daarna mijn gezicht in mijn hoodie. Ik kan er niet zo goed tegen om midden in de klas de aandacht van iedereen te krijgen. De docent gaat ongestoord verder met zijn uitleg, maar ik hoor er nog minder van dan voor dit gezeik.

Als eindelijk de bel gaat, loop ik naar het bureau van mijn docent toe met mijn handen in mijn mouwen. "Mag ik mijn telefoon terug?" vraag ik terwijl ik naar de grond kijk. De docent zucht "Waarom doe je dit nou? Je weet dat je er niet al te best voor staat toch?" ik knik en ik houd mijn hand ongeduldig vooruit. Hij legt langzaam mijn telefoon weer terug in mijn hand "Volgende keer beter ople-" "bedankt, fijne middag." zeg ik nog voor hij zijn zin kan afmaken en ik loop snel het lokaal uit, dat gezeur altijd.

Ik fiets zo snel mogelijk richting Rob zijn huis, ik had gisteravond ruzie met Jesse, zoals gewoonlijk, maar toch voelde ik me er best wel kut door, maar dat ik weer naar Rob kan en dat dat ook nog in zijn eigen huis is, heeft dat gevoel best wel weggeduwd. Ik heb de afgelopen weken eigenlijk al mijn gevoelens weggeduwd, om er zo goed mogelijk voor Rob te kunnen zijn. Maar wat Rob niet weet is dat de wonden in mijn arm van de afgelopen week zijn. Hij denkt dat het beter met me gaat, terwijl het sinds zijn ongeluk alleen maar slechter ging. Ik heb vandaag ook nog niks gegeten, ik krijg gewoon niks door mijn keel, aangezien ik dat niet mag van mezelf.

"Matthy, je kan niet altijd maar weggaan zonder te zeggen waar je heen gaat!" Jesse staat voor mijn neus. Het is 20:00 en ik ben net terug uit het ziekenhuis, waar Rob me heeft geholpen om te leren voor mijn geschiedenis toets, één van mijn slechtste vakken. "Laat me gewoon met rust man." snauw ik, ik ben nog geen minuut binnen en ik wil alweer omdraaien naar buiten. "Dacht het niet vriend." Jesse trekt me terug aan mijn schouder. "Jesse laat me los." zeg ik zo kalm mogelijk. "Nee, je gaat gewoon eens luisteren en beter je best doen!" zijn woorden komen als een klap binnen. Hij zou eens moeten weten. Ik maak me los uit zijn greep en probeer richting de trap te lopen, maar ik word weer bij mijn arm gegrepen. "Na school kom je voortaan direct naar huis, begrepen?" hij klinkt precies zoals mijn vader. "Godverdomme, laat me los!"  roep ik met tranen in mijn ogen en ik trek me hard los en ren de trap op. "Pap had strenger voor je moeten zijn!" roept hij me na. Gestrest laat ik me op mijn bed vallen en het enige wat ik wil is uithuilen in Rob zijn armen, hij is de enige die mijn vertrouwen heeft gewonnen.

Ik rij het erf van Rob zijn huis op en parkeer mijn fiets voor het huis, dan bel ik aan en ik hoef niet lang te wachten totdat de deur open wordt gedaan. "Heey, wat gezellig dat je er bent, heeft Rob je geappt?" zijn moeder kijkt me met een lieve glimlach aan, ik knik en ze doet een stapje opzij "Hij is op zijn kamer, ik kom zo wel wat eten en drinken brengen want Rob naar beneden en boven halen is een dagtaak." lacht ze en ik grinnik ook. Ik loop de trap op en vind de deur die naar zijn kamer leidt. "Matt!" hij ligt op zijn bed en klinkt net zo enthousiast als een peuter, wat mij aan het lachen maakt. Hij houdt zijn armen open en ik weet niet hoe snel ik erin moet kruipen "hoe gaat het?" vraag ik. "Best wel goed voor zover dat kan, maar het gaat alleen maar beter nu jij er bent." ik hoor aan zijn stem dat hij glimlacht. "En hoe gaat het met jou schat?" ik glimlach door de bijnaam, maar ik zucht door de vraag, want hoe gaat het nou eigenlijk met me?

------------------------------------------------------------------------------------------

Speciaal voor de nachtuilen, hier een hoofdstuk om tien voor één. Ik zei vorig hoofdstuk dat ik op tijd zou gaan slapen....nouja missie mislukt. Half twee is nog steeds op tijd toch?

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx