Don't let me down

21.

Ik open langzaam mijn ogen en ik heb voor een aantal seconden geen idee waar ik ben. Ik wil checken hoe laat het is, maar dan merk ik dat ik me niet kan bewegen door een gewicht op mijn borst. Rob ligt zo te zien te slapen, onze handen zijn nog samengevouwen, ik glimlach bij het zien van zijn gezicht. Ik probeer mijn telefoon uit mijn broekzak te vissen, maar mijn broekzak is leeg, ik kijk over de rand van het bed en zie daar mijn telefoon liggen. Ik probeer zo langzaam mogelijk mijn arm uit te strekken om hem te pakken, maar Rob merkt het en zijn ogen gaan langzaam open. "Matt niet weggaan." mompelt hij, ik grinnik en geef hem een kus op zijn haar "Ik ga ook niet weg lieverd." zeg ik zachtjes. Dan komt er een arts binnen "meneer van de Graaf, zou u weer verder willen gaan waar we zaterdag gebleven waren?" Rob haalt slaperig zijn hoofd van mijn borst en schudt zijn hoofd "Ik ben nog moe." zegt hij terug. "Het beste is om toch weer even te oefenen vandaag, ik kom later vanavond nog wel even terug." het lijkt alsof hij haast heeft, want zo snel als hij er was, is hij ook weer weg.

"Wat heb je gedaan zaterdag?" vraag ik terwijl mijn hand door zijn haar kriebelt. Hij zucht en haalt zijn schouders op "Niks." zegt hij haast onhoorbaar. Dan valt mijn blik op een rolstoel in de hoek van de kamer en ik weet al wat hij bedoelt met niks. Ik kruip onder Rob vandaan, wat meteen een protest oplevert. "Kom." is het enige wat ik hem zeg. Ik weet me los te maken uit zijn greep en pak de rolstoel, die ik naast het bed parkeer. Normaal is Rob degene die mij helpt als ik het moeilijk heb, maar nu moet ik er voor hem zijn en ik doe er alles voor om hem straks weer gelukkig te zien. Rob geeft me geen blik en blijft koppig omgedraaid liggen. "Het lukt me toch niet." zegt hij dan gefrustreerd. "We doen het samen." ik probeer hem over te halen en het lijkt te werken, want hij draait zich eindelijk mijn kant op. Ik steek mijn hand uit en kijk hem lief aan, hij perst zijn lippen op elkaar en zucht diep, maar dan pakt hij toch mijn hand vast en ik trek hem een stukje omhoog.

Nog geen tien minuten later zit hij in de rolstoel, waarover hij een uur geleden nog zei dat het een kutding was, maar toch kijkt hij niet heel blij. Ik ga op mijn hurken voor hem zitten en leg mijn handen op zijn bovenbenen, niet dat hij dat kan voelen, maar het pakt toch zijn aandacht. "Hey ik ben trots op je." zeg ik hem terwijl ik hem in zijn ogen kijk, zijn ogen lichten een beetje op, maar ik kan zijn pijn erachter zien. "Wat als ik nooit meer kan lopen?" hij kijkt sip voor zich uit. "Dit hele gedoe kost jou alleen maar meer moeite en tijd en dat ben ik echt niet waard Matt." zijn stem breekt en hijzelf nog geen seconde later. "Oké luister goed, jij bent meer waard dan ik kan beschrijven en we gaan dit samen doen." ik weet precies hoe Rob zich voelt, aangezien ik me zelf ook vaak zo voel, alsof ik gewoon allemaal teveel ben. "Goed?" vul ik aan als ik geen reactie krijg, dan knikt hij zachtjes. Ik geef hem een kusje op zijn voorhoofd, maar als ik wil wegtrekken, wordt ik aan mijn trui een stukje naar beneden getrokken en ik voel hoe een kusje op mijn lippen wordt gedrukt.

We lopen door de gangen van het ziekenhuis, althans Rob rolt zichzelf vooruit, maar het gaat wel soepel, waarschijnlijk doordat hij veel trainde voor het ongeluk, waardoor hij veel kracht in zijn armen heeft. We gaan naar buiten om gewoon even buiten te zijn, het is al donker en het is koud, maar het is fijn om buiten te zijn. We gaan naar het bankje, waar ik een week geleden nog mijn leven aan het overdenken was. Rob hijst zichzelf met ietwat moeite op het bankje en laat zich dan tegen de rugleuning aan vallen, ik grinnik een beetje. " 'T is niet heel praktisch." glimlacht hij. Ik ga naast hem zitten en sla mijn arm om hem heen en hij laat zijn hoofd op mijn schouder rusten. We kijken wat naar de lucht, waar de sterren helder te zien zijn. Om ons heen horen we alleen het geluid van voorbij rijdende auto's en pratende mensen en het werkt rustgevend. Dan zie ik een korte lichtflits in de lucht, een vallende ster. "Zag jij dat ook? Die ster?" hoor ik in mijn rechteroor. Ik knik "Dan mag je een wens doen." fluistert hij. Ik leg mijn hoofd tegen de zijne en sluit mijn ogen. "Wat heb je gewenst?" hoor ik dan. "Zeg ik niet, dan komt 't niet uit." antwoord ik plagend. "Gemeen." zegt hij grinnikend. Ik glimlach en hou mijn ogen gesloten en ik geniet van dit moment, gewoon hij en ik en niemand anders. Ik zou willen dat dit voor altijd is, gewoon wij, want als hij bij mij is, vergeet ik alle zorgen.

------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry voor 't saaie deel, maar die heb je soms ook gewoon even nodig.

Ik ben ook even m'n sleep schedule aan het fixen, dusja dat wilde ik effe melden ✌️

Bedankt trouwens voor alle support, reads, stemmen en comments, ik waardeer alles heel erg. ❤️

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx