Don't let me down

17.

"Slecht nieuws?" vraag ik bang, niet wetende of ze iets van informatie willen delen. Zijn vader kijkt mij even aan en slaakt een diepe zucht.

Ik ken Rob pas een paar maanden en ik heb zijn vader pas één keer gezien, zijn moeder wel vaker, maar ik zou het begrijpen als ze niks willen zeggen. Dan begint zijn vader toch het verhaal "Robbie is vanaf zijn onderrug in ieder geval tijdelijk verlamd, maar niemand weet hoe lang dat tijdelijk zal zijn, het kan maanden tot jaren duren of permanent zijn." ik hoor een trilling in zijn stem en zijn moeder snikt zachtjes. Ik krijg tranen in mijn ogen en ik weet niet wat ik moet antwoorden, ik zie in mijn gedachten Rob nog rennen over het voetbalveld, hij rende altijd harder dan de rest en hij had zoveel plannen om profvoetballer te worden. Het zal toch vast geen jaren duren? Ik kijk naar Koen, die met zijn armen over elkaar naar buiten staat te staren.

"Wanneer wordt hij wakker?" vraag ik om de stilte te verbreken. "Ze willen hem vanwege de pijn nog in coma houden, zodat hij er minder last van heeft." zegt zijn moeder zachtjes. Dan komt er een zuster binnen, die ons komt melden dat het bezoekuur voorbij is. Ik pak even Rob zijn hand vast en wrijf met mijn duim over de rug van zijn hand, ik weet niet of hij iets over ons aan zijn ouders heeft verteld, maar ze lijken het niet gek te vinden. "Ik kom snel weer langs." fluister ik zacht. Rob ligt er lief bij, maar zo kwetsbaar en het doet me pijn om hem zo te zien, hij verdient dit niet, ik had daar moeten liggen. Koen en ik bedanken zijn ouders dat we langs mochten komen en dan lopen we de kamer uit. "Gaat het Matt?" hoor ik rechts van me, ik knik langzaam waardoor het niet heel geloofwaardig overkomt. "Wat-wat als het niet goedkomt? Straks kan hij nooit meer lopen....door mij." Koen blijft stilstaan en houdt mijn arm vast "Matt, het is niet jouw schuld en het gaat goedkomen, echt. Rob vecht altijd harder dan zijn tegenstander." Ik knik en stop mijn handen in mijn jaszakken.

****

Als ik mijn sleutel in het sleutelgat wil doen, vliegt de deur al open en ik word naar binnen getrokken aan mijn kraag. "Au Jesse." geïrriteerd kijk ik hem aan. "Waar heb jij de hele dag uitgehangen?" hij kijkt me aan "Ehhm, gewoon op school, ik moest nog een project afmaken." ik kijk weg van zijn blik naar mij "Lieg niet Matthyas, de school heeft gebeld en gezegd dat je afwezig was." hij pakt me bij mijn wangen zodat ik hem weer aankijk en zijn strenge ogen kijken in die van mij.

"Zeg op, waar was je?"  mijn vader houdt me hardhandig vast. "O-op school, ik moest op gesprek komen."  ik probeer weg te duiken voor de hand die twee seconden later mijn gezicht raakt, de tranen springen in mijn ogen. "Heb ik gezegd dat je langer weg mocht blijven dan je lestijden?" zijn stem is hard en boos, ik schud zachtjes mijn hoofd. "Waarom moest je op gesprek komen? Wat heb je nu weer gedaan?"  hij knijpt mijn arm zowat fijn. "Niks, niks pap, gewoon over mijn cijfers." ik krijg bijna geen geluid meer uit mijn keel van de pijn. "Weer een onvoldoende? Waarom blijf je iedereen teleurstellen?" nog een laatste klap volgt en dan laat hij me los, zo snel als ik kan, ren ik naar boven.

"Matthy, waar was je?" vraagt Jesse nog een keer, ik zucht en laat mijn hoofd tegen de muur rusten. Moet ik hem de waarheid vertellen? "Ik was bij Rob." zeg ik voorzichtig. "Alweer? Wat heb jij met die jongen?" ik zucht weer en begin zenuwachtig met mijn handen te spelen. "Je weet hoe pap hier over denkt." bijt Jesse me toe en ik knik, ik mocht absoluut geen homo zijn, dat was fout, maar ik heb het altijd genegeerd. Als ik aan hem denk, voel ik woede opkomen, heel veel woede. "Eten staat op tafel, ik ben sporten." zegt Jesse dan uit het niks en laat me eindelijk los. Snel loop ik naar de woonkamer "Gaat het Matt?" Jaïr legt zijn hand op mijn schouder en ik knik.

Mijn eten gooi ik in de vuilnisbak, ik mag niet eten, dat heb ik niet verdient. Ik plof op de bank neer en open mijn Whatsapp, ik scrol door wat berichten van mij en Robbie en ik kan alleen maar denken aan wat Koen zei. Hij is inderdaad een vechter en gaat altijd verder dan het uiterste. Ik besluit maar te gaan slapen aangezien ik morgen wel weer gewoon naar school moet. In de meeste gevallen zou ik niet gaan, maar er is morgen een belangrijke toets die ik moet maken, anders krijg ik weer gezeik. En ik ben sowieso liever niet thuis.

****

Als ik op school aankom, zijn alle andere jongens er al. "Hee Matthy!" roept Milo enthousiast, Milo is altijd blij. "Goeiemorgen." ik glimlach klein. "Klaar voor de toets?" vraagt Raoul "kut was dat vandaag?" Koen kijkt ons in paniek aan, Raoul knikt "Verdomme man, nou dat wordt afkijken." zegt hij vastbesloten. Ik grinnik en  denk aan de leerstof, het was veel, maar Rob heeft me vorige week geholpen.  We lopen naar het lokaal en gaan zitten aan de uit elkaar geschoven tafeltjes. De docent loopt binnen en deelt de toets blaadjes uit en dan is het stil in het lokaal.

Ik denk aan wat Rob me heeft uitgelegd, maar ik kan me super slecht concentreren. Ik schrijf wat op in de hoop dat het goed is, maar dat zal vast niet. Na 50 minuten gaat de bel en iedereen verlaat het lokaal, ik schrijf snel wat randoms op bij de laatste vraag en dan staat de docent al voor mijn neus om mijn toets op te halen. "Kan ik jou zo even spreken Matthyas?" vraagt ze. Ik zucht en knik. Weer iemand die wat van me wil, wanneer houdt dat op?

------------------------------------------------------------------------------------------

Ja, hier issie dan....niet om 19:00 zoals gepland, maar beter laat dan nooit.

Oja, en ik heb mezelf niet om een paal gevouwen tijdens rijles, dus dat scheelt ✌️

Laat even weten wat je van dit hoofdstuk vond door te stemmen :)

Zorg goed voor jezelf 💗

xx