Don't let me down

7.

We lopen weer dezelfde kamer in als gisteren, zijn moeder vond het gelukkig niet erg dat ik er weer ben. Denk ik. "Oke als jij alvast aan hoofdstuk 3 begint, zoek ik wel wat plaatjes enzo." stelt Robbie voor. Ik knik en grijp naar mijn tas die naast zijn bed staat, snel gris ik mijn laptop uit mijn tas, waarbij de mouw van mijn trui een stuk omhoog kruipt. Snel trek ik hem weer naar beneden, in de hoop dat Rob niks gezien heeft, maar zijn ogen staan recht op mijn arm gericht. Het liefste zou ik nu wegrennen en van de aardbodem verdwijnen, maar het voelt alsof ik bevroren ben want ik kan niet meer bewegen. Wat als hij me nu compleet gestoord vindt? Zijn ogen ontmoeten langzaam de mijne en ik moet hard op mijn tong bijten om mijn tranen tegen te houden. 

"Owh Matt toch." is het enige wat hij zegt, ik hoor een kleine trilling in zijn stem. Hij slaat zijn armen om mij heen en knuffelt me stevig. Dit was echt de druppel want ik voel meteen de tranen over mijn wangen stromen en ik snik zachtjes. Ik krijg eigenlijk nooit een knuffel, maar Rob zijn armen voelen vertrouwd. "Het komt goed Matt." hij gaat met zijn hand door mijn haren. Ik til langzaam mijn hoofd op die ik in zijn trui begraven had en kijk hem met betraande ogen aan. "Vind je me niet compleet gestoord?" vraag ik tussen mijn snikken door. Hij schudt zijn hoofd "tuurlijk niet." zegt hij zonder te twijfelen. "Wil je erover praten?" vraagt hij dan. Ik denk even na, maar ik ben bang om eerlijk te zijn dus ik knik twijfelend. "Als je het niet wilt, hoeft het niet hé." zegt hij, hij had me al door. "Wil je anders gewoon een serie kijken ofzo?" deze keer knik ik overtuigender en hij zet een serie aan.

Na een tijdje tilt Rob zijn arm een stukje omhoog, uit reflex buk ik en hij kijkt me aan "Matt ik zal je nooit pijn doen, echt niet." zijn stem klinkt zacht en lief. Ik knik en dan slaat hij zijn arm om mij heen. Ik wil zo graag geloven wat hij zegt, maar er zijn teveel mensen die dat als leugen hebben verteld tegen me. Dan gaat zijn kamerdeur open en Rob zijn moeder staat in de deuropening "Het eten is klaar." Rob steekt zijn duim op. "Blijf je eten?" hij kijkt recht in mijn ogen, ik kan geen nee zeggen tegen hem en thuis zullen ze me toch niet missen. We lopen de trap af en er staat een hoop eten op tafel. Voor mijn gevoel kom ik al aan als ik er naar kijk. Ik ga op een stoel naast Rob zitten en er komen nog een jongen en een meisje aangelopen. "Ohja dat zijn mijn zusje en haar vriend." zegt Rob gauw "Dit is Matthy, een goede vriend van me." verteld hij zijn zusje. "Hoi, Matthy dus?" ik knik en ze geeft me een glimlach "Leuk je te ontmoeten." zegt ze, ik glimlach terug en ze schuiven ook aan. Zijn moeder komt uit de keuken lopen met een kan water. "Hey Matthy, wat gezellig dat je blijft eten." zegt ze enthousiast. Ik hoop dat ze het niet erg vinden. Stop Matt je maakt jezelf weer eens gek, ze zeggen net dat ze het gezellig vinden.

Ik heb een klein beetje eten opgeschept, niet veel, maar het is iets. Ik kijk er even naar, terwijl de rest al druk pratend aan het eten is. Oke Matt stel je niet zo aan, eet gewoon, zoveel is het niet. Ik neem voorzichtig een hap en eigenlijk is het best lekker. Dan voel ik een hand op mijn been, Rob kijkt me met een trotse glimlach aan en geeft een zacht knijpje in mijn been. Een warm gevoel vult mijn hele lichaam.

"Rob vergeet je niet dat je zo training hebt?" hoor ik als we klaar zijn met eten. Rob knikt en kijkt mij aan "Wil je mee?" zijn ogen twinkelen. Ik ben helemaal niet van sociale dingen, maar voetbal vind ik dan wel weer leuk, ook al kan ik dat helemaal niet. "Je hoeft niet mee te doen als je dat niet wil hoor, je mag ook gewoon kijken." stelt Rob me gerust. "Ja is goed." zeg ik dan knikkend. Rob snelt naar boven om zijn spullen te pakken en dan lopen we naar de garage waar onze fietsen net als gisteren staan. "Kutzooi, lekke band." zucht ik. Rob grinnikt zachtjes "kom je kan wel achterop." zegt hij terwijl hij zijn tas voor op zijn fiets gooit. Achterop? Is dat niet te zwaar? Ik raak alweer in paniek. "Kom!" hij rent bijna de garage uit met zijn fiets waardoor hij bijna op z'n muil gaat. Ik lach hardop, iets wat ik al heel lang niet heb gedaan. Ik spring achterop en Rob blijft recht vooruit fietsen. "Zit je goed?" vraagt hij terwijl hij achterom kijkt waardoor hij alsnog bijna de sloot in fietst. "Ja!" roep ik terug aangezien de wind nogal veel geluid dempt.

------------------------------------------------------------------------------------------

Dit was het weer voor deze keer :)

Waarschijnlijk komt er vandaag nog wel een hoofdstuk online en anders morgen.

Anyways, hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx