Don't let me down

16.

Koen moet me bijna vooruit slepen aangezien ik mezelf amper vooruit krijg. We lopen door de draaideur naar binnen en ik voel meteen een naar gevoel in mijn maag. Koen parkeert mij op een bankje en loopt dan naar de balie en praat wat met de vrouw achter de balie, waar wat dokters bij komen staan. Ik kijk wat om me heen en ik zie iemand met een gebroken arm, iemand met een infuus en iemand in een rolstoel. Hoe zou Rob eraan toe zijn? Het zal meevallen toch? Anders hadden we toch wel informatie gehad? Koen komt hoofdschuddend terug lopen. "Welke kamer?" vraag ik nog voor hij voor me staat. Hij komt voor me staan en zucht diep, wat betekent dit nou weer? "Wat is er?" ik voel mijn hartslag stijgen als Koen voor zich uit blijft kijken. "We kunnen nu niet naar hem toe Matt, hij wordt geopereerd en daarna wordt hij in een kunstmatige coma gehouden.

De grond zakt weer onder mijn voeten weg, net als een paar uur geleden. "Maar- maar dat kan niet." stamel ik. Koen komt naast mij zitten en pakt zijn telefoon erbij, hoe blijft hij zo rustig? Ik heb haast het gevoel dat ik geen lucht meer krijg en Koen zit erbij alsof hij op de bus zit te wachten. "Hij gaat toch niet dood?" ik weet dat Koen dat ook niet weet, maar het voelt beter als hij er vertrouwen in heeft. "Ik weet het niet Matt." hij haalt zijn schouders op en staart naar zijn telefoon. Ik hoor ook onzekerheid in zijn stem. Ik kan niet nog iemand uit mijn leven verliezen, ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor de mensen die ik wel heb, ook al zijn dat er niet heel veel, maar ik kan, wil en mag Rob echt niet verliezen. Ik voel mijn handen zweterig worden en ik krijg het steeds warmer. Ik begin zenuwachtig met mijn benen te tikken en mijn zicht wordt wazig.

"Matt, Matthy." Koen zwaait met zijn hand voor mijn ogen en geeft een tik op mijn been. "Auw jezus." kerm ik uit doordat er nog steeds wonden in mijn benen staan. "Matthy, gaat het wel? Je ziet helemaal wit." Koen kijkt me bezorgd aan. Ik knik "het gaat wel.". "Weet je het zeker?" vraagt hij ter bevestiging, nogmaals knik ik. Dan wenkt de vrouw van de balie Koen, Koen loopt naar de vrouw toe en knikt wat. "Zodra de operatie klaar is mogen we heel even naar hem toe." zegt hij. Ik voel een heel klein vlaagje opluchting door mijn lichaam stromen.

****

Het wachten duurt uren en het wordt buiten al donker, ook omdat het bijna december is en het dus super vroeg donker wordt. Ik zie een vrouw door de gang lopen die strak in de armen wordt gesloten door een man, waren Rob en ik dat maar, ik zou er alles voor doen om hem nu zo stevig te kunnen knuffelen. Ik voel tranen in mijn ogen ontstaan en snik zachtjes, maar niet zacht genoeg om Koen niks te laten merken blijkbaar, want binnen tien seconden heeft hij een arm om me heen geslagen. "Het komt wel goed Matt." ik wil hem geloven, maar ik weet dat hij zelf ook niet weet of het goed komt. Hij trekt mij in zijn armen en knuffelt me, best gek dat hij me een paar weken geleden nog niet uit kon staan en we hier nu zitten alsof we elkaar al tien jaar kennen.

Na nog een uur gewacht te hebben, krijgen we eindelijk te horen dat Rob op een kamer ligt. "Hij ligt op kamer 408, dus jullie mogen even naar hem toe als jullie willen." Koen bedankt de vrouw en we staan op, Koen haakt weer zijn arm in de mijne en het stelt me ergens wel gerust en het laat me even voelen dat ik er niet alleen voor sta. Als we aankomen bij de genoemde kamer, staar ik naar de deur, er zit een klein raampje in, maar ik kan het bed net niet zien, wel zie ik zijn moeder zitten die gebaard dat we binnen mogen komen. "Ik kan dit niet Koen." ik sta te trillen als een rietje en ik voel een koude windvlaag over mijn lichaam glijden. "Kom we gaan samen." hij opent de deur en loopt naar binnen, ik word een beetje achter hem aan getrokken en dan is daar toch echt het moment.

Ik staar naar Rob in het witte bed, hij zit aan allerlei draden en machines die geluiden maken, waardoor ik me niet echt heel veel beter voel. Er komt een man binnenlopen met wat te drinken, waarvan ik weet dat het Rob zijn vader is. Hij groet ons zachtjes en dan staan we daar met z'n vieren in een stille kamer. Niet veel later komt er een dokter binnen die de ouders van Robbie wil spreken, waarschijnlijk over hoe het nu met hem gaat. Nu ben ik nog alleen met Koen, net als ik de rest van de dag. "Matt ik ga even naar de wc man, ben zo weer terug." hij geeft me een schouderklopje en loopt de kamer uit. Lekker dan, nu ben ik alleen met Rob. Ik ken hem pas een half jaar, maar we hebben al zo veel meegemaakt. Ik voel me ongelofelijk schuldig, ik had daar moeten liggen en niet Rob.

Ik ga zuchtend op een stoel naast het bed zitten en ik pak voorzichtig Rob zijn hand, waar allemaal naalden met slangetjes in zitten. Rustig wrijf ik met mijn duim over een gedeelte van zijn hand waar geen slangetjes zitten en ik begin alles te overdenken. Ik wil iets tegen Rob zeggen maar ik weet niet zo goed wat. 'Zeg gewoon wat je voelt, ik maak er wel zinnen van.' dat is wat Rob normaal tegen me zegt als ik het even niet meer weet. Ik zucht diep "Rob, het spijt me zo, als jij me niet naar huis had hoeven brengen, was dit nooit gebeurd, het is allemaal mijn schuld Rob." ik begin te snikken "Ik weet niet of je me kan horen, maar ik maak me zoveel zorgen om je." ik hoop dat hij me een teken geeft, dat hij in mijn hand knijpt ofzo, zoals je altijd in films ziet, maar er gebeurd niks. "Ik hou van je Rob, ik hou zoveel van je, als ik hier kon liggen in plaats van jij dan had ik dat gedaan." een traan rolt over mijn wang. Hij ligt er zo kwetsbaar bij, maar het lijkt alsof hij gewoon slaapt.

Koen komt de kamer weer binnen en Rob zijn ouders volgen nog geen 10 seconden later. De ogen van zijn moeder zijn een beetje rood en ook zijn vader kijkt niet heel blij. Ik sta op uit mijn stoel en kijk bang hun kant op. Wat weten zij? "Slecht nieuws?" vraag ik bang, niet wetende of ze iets van informatie willen delen. Zijn vader kijkt mij even aan een slaakt een diepe zucht.

------------------------------------------------------------------------------------------

Jaja, kleine cliffhanger :)

Ik heb trouwens ook een trailer online gezet van dit boek, is te vinden op m'n Tiktok mocht je hem willen zien; _bankcomfort.

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx