Don't let me down

35.

"Matthyy! Hoe gaat het man?" Koen loopt een stukje naar me toe en geeft me een boks, ik haal mijn schouders op "gaat wel, maar moest gewoon even wat dingen op een rijtje zetten de afgelopen dagen." Koen knikt begrijpend. Ook de andere jongens zijn redelijk enthousiast om me weer te zien, wat ik niet had verwacht aangezien ze beter met Rob bevriend zijn dan met mij. "Waar is Rob?" ik kijk om me heen, ik weet eigenlijk niet of ik hem nou wel of niet wil zien. Ik wil namelijk niet dat hij me ontwijkt, want ik mis hem, maar als hij er niet is, kan hij me ook niet ontwijken. Koen haalt zijn schouders op "nog niet gezien." antwoord Raoul. "Wat is er nou uiteindelijk uit je kleine zoektocht gekomen eigenlijk?" vraagt Koen nieuwsgierig, ik grinnik "je hebt het niet echt los kunnen laten zo te horen hm?" Koen schudt zijn hoofd. "Welk onderzoek?" Milo kijkt de groep rond. Heeft Rob ze niks verteld? Dat had ik niet verwacht eigenlijk.

Ik schraap mijn keel "Koen, je bent m'n reddende engel." zijn blik veranderd naar een glimlach "wat dan?" ik kijk even om me heen "het was Jesse." antwoord ik hem. "Wat!?" ohja kutzooi, ik heb hem natuurlijk nooit het hele verhaal over Jesse verteld. "Lang verhaal, maar Jesse heeft Niels onder druk gezet om mij en Rob uit elkaar te krijgen." Koen trekt zijn wenkbrauwen op "Echt? Wat een lul!" ik knik, dat kun je wel zeggen ja. "Waar de fuck gaat dit over?" Milo kijkt mij aan "ja ik snap het ook niet helemaal." vult Raoul aan. Koen leunt tegen de kluisjes aan met zijn armen over elkaar, maar zegt gelukkig niks. Ik geef Milo en Raoul een korte samenvatting van het verhaal "en je broer heeft Niels dus onder druk gezet om jou en Rob uit elkaar te krijgen en Rob weet dat nog niet of?" Raoul probeert alles op een rijtje te zetten, ik knik "ik heb geen idee hoe ik het Rob moet vertellen, want hij wilde me niet meer zien." ik kijkt naar de grond.

"Ik denk ook niet dat dat nog hoeft." grijnst Koen, ik kijk hem een beetje verward aan "Matthy?" hoor ik ineens achter me, langzaam draai ik me om, waar Rob zijn ogen die van mij ontmoeten. "Hoe- hoelang sta je daar al?" ik kom amper nog uit mijn woorden, Rob drukt zijn lippen even op elkaar en zucht diep "lang genoeg om te weten dat het niet jouw schuld was en dat ik naar je had moeten luisteren." hij wendt zijn blik tot de grond, ik heb geen idee wat ik moet doen. Dan kijken Rob zijn ogen weer in de mijne "het spijt me Matt, het spijt me zo erg dat ik je niet geloofde." ik glimlach heel klein "ik heb je zo gemist Matt, maar ik snap het ook als je liever niks meer met me te maken hebt." zijn ogen zijn waterig, ik open mijn armen en hij twijfelt geen seconde. Hij houdt me stevig vast, alsof we aan elkaar vast zitten, ik heb zijn armen om mij heen zo erg gemist. Ik hoor hem heel zachtjes in mijn oor snikken en ik voel ook een traan over mijn wang lopen.

"Ik heb jou ook gemist Rob, je was het enige waar ik aan kon denken." fluister ik in zijn oor. ondanks dat we nu in een volle school gang staan, voelt het alsof we maar met z'n tweeën zijn. "Oké tortelduifjes, komen jullie? Anders komen we te laat voor de les." Koen haalt ons weer terug naar de realiteit "Jaloers Koentje?" grinnikt Rob "wij kunnen ook best even tongen als jou dat gelukkig maakt hoor." Milo slaat een arm om Koen heen en tuit zijn lippen, waarop Koen hem wegslaat "nee optyfen." lacht hij en hij maakt zich los uit Milo zijn greep.

In het klaslokaal gaan Rob en ik weer vertrouwd naast elkaar zitten, even kijk ik achterom naar waar ik Niels net zag zitten, hij kijkt me aan en steekt zijn duim op met een kleine glimlach. Ik weet niet of ik nog boos op hem ben, maar ik weet wel dat hij Rob en mij liever bij elkaar dan uit elkaar ziet. Dan stoot Rob me aan "Matt, blijf je slapen vanavond?" ik knik "tuurlijk, bij jou altijd." hij grijnst en dan focussen we ons weer op de formules op het papier dat voor ons ligt. "Ey rekenwonder, hoe los je deze formule ook alweer op?" Milo tikt met z'n pen op mijn schouder "Milo, in stilte werken, betekent in stilte werken." de docent kijkt hem aan "Sorry." zegt hij ongemeend "snap er alleen geen tyfus van." fluistert hij er achteraan, waardoor ik in de lach schiet.

----

Als we bij Rob thuis zijn, voelt alles weer als eerst "Rob, vergeet je niet een stukje te lopen?" zegt zijn moeder zodra ze achter de bank langs loopt, waar wij languit op zijn gaan liggen. Rob zucht "heb ik wat gemist?" ik kijk hem aan "je moest eens weten, ik moet iedere dag buiten een stukje zonder krukken lopen, om mijn spieren te verstevigen." ik pak zijn hand vast "dan gaan we dat toch even doen? Dan kunnen we de zonsondergang misschien nog zien." ik zie dat hij twijfelt "maar het is koud." zeurt hij dan "het is vijftien graden." lach ik, ik pak ook zijn andere hand vast en trek hem omhoog. "Kom." hij is nog steeds niet heel overtuigd, maar hij trekt in ieder geval zijn schoenen en zijn jas aan.

Als we zo'n tien minuten hebben gelopen, komen we bij een klein stukje strand. Mijn hand heeft die van Rob nog geen seconde los gelaten, ik wil hem ook nooit meer loslaten. "Kunnen we even zitten?" vraagt hij dan, ik knik en zo snel hij kan, laat hij zich in het zand vallen. Ik ga naast hem zitten en hij laat zijn hoofd op mijn schouder rusten, ik sla een arm om hem heen en we kijken samen naar hoe de zon langzaam ondergaat. "Matt?" hoor ik zachtjes "hm?" mijn ogen ontmoeten die van hem "ik weet eigenlijk alles wel weer van voor het ongeluk, behalve één ding....misschien dat jij me dat kan vertellen?" ik knik als bevestiging "waren- waren we ooit officieel?" ik kijk even naar de grond en dan weer naar Rob en ik schud mijn hoofd. Rob kijkt even naar de ondergaande zon en wendt dan zijn blik weer naar mij, ondertussen speelt hij wat met mijn vingers. "Matthy....zou je dan officieel mijn vriend willen zijn?" ik grinnik zachtjes en knik dan "ja tuurlijk, ik zou niks liever willen dan dat." Rob zijn twijfelende blik maakt plaats voor een grote glimlach op zijn gezicht en het volgende wat ik voel, zijn zijn lippen op die van mij. Het is een lange, maar rustige en liefdevolle zoen. Als we terugtrekken, legt Rob zijn hoofd terug op mijn schouder en ik leg mijn hoofd tegen die van hem "ik hou van je Matt." mijn vingers gaan langzaam door zijn haren "ik ook van jou Rob, ik hou zo ongelofelijk veel van je." zeg ik zachtjes.

------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb zo'n gevoel dat dit boek een beetje tegen zijn einde loopt, maar ik weet niet of ik daar wel klaar voor ben 🥲.

Anyways, hoe gaat het met jullie?

Succes allemaal deze week, met wat je ook moet doen :)

Zorg goed voor jezelf 💗

xx