Don't let me down

15.

Ik word wakker van een irritant hard geluid, de wekker. Ik open mijn ogen en ze voelen zwaar en pijnlijk. Dan besef ik me pas dat ik huilend in slaap ben gevallen. Ik maak me altijd gewoon heel snel zorgen om mensen en al helemaal om mensen om wie ik geef. Snel zoek ik naar mijn telefoon, die ik uiteindelijk onder mijn kussen vandaan vis. Nog steeds geen appje van Rob. Hopelijk is hij gewoon op school en zijn al mijn zorgen om niks. Dan gaat mijn kamerdeur open en daar staat Jesse "Matt schiet je op anders kom je te laat." zegt hij gehaast. Sinds wanneer geeft hij erom of ik te laat kom? "Is er iets?" vraagt hij als hij mijn blik ziet. Ik schud mijn hoofd "Nee, gaat wel, gewoon stress." lieg ik. "Waarover? over dat vriendje van je?" ik kijk verschrikt op, wat bedoelt hij daar nou weer mee? "Ik zag je wel gisteren toen je thuiskwam." er verschijnt een boze blik in zijn ogen waardoor ik een beetje ineen krimp.

"Jesse laat hem." Jaïr komt zijn kamer uitgelopen, gefocust op zijn telefoon. "Nee hij is de laatste tijd alleen maar weg, we zien hem amper nog thuis." gaat hij tegen Jaïr in. Ik word soms zo moe van Jesse, hij heeft teveel naar mijn vader geluisterd. De enige uit mijn familie die mij een beetje begrijpt is Jaïr. "Ik moet gaan." zeg ik terwijl Jesse en Jaïr nog wat tegen elkaar roepen en ik glip langs Jesse mijn kamer uit.

Als ik op school aan kom, loop ik gelijk door naar binnen aangezien het regent. Ik loop naar mijn kluisje waar Milo en Raoul staan te praten "Yoo Matt!" roept Milo enthousiast. "Waar zijn Rob en Koen?" vraag ik direct. "Koen is te laat, Rob weet ik niet man, ik dacht dat hij bij jou zou zijn." antwoord Milo. "Hebben jullie niks van Rob gehoord?" ik voel een kleine trilling in mijn stem. "Nee ik niet in ieder geval." Raoul kijkt wat rond of hij Rob ziet. Ik kan hier echt niet tegen, waarom heeft hij niks van zich laten horen? We lopen naar ons lokaal waar we als eerste uur mentoruur hebben. Ik haat mentoruur want ze willen altijd onnodige dingen bespreken. 

We gaan zitten en onze mentor komt niet veel later binnenlopen, ze heeft een wat treurige blik op haar gezicht. "Goeiemorgen allemaal, laat ik even met de deur in huis vallen- zoals jullie zien is Robbie niet op school en dat zal voorlopig even zo blijven." Ik voel mijn hart sneller slaan bij het horen van Rob's naam. "Wat is er met hem?" hoor ik ergens achter in de klas. De mentor zucht en slikt een paar keer. "Robbie heeft afgelopen weekend een ongeluk gehad en ligt nu in het ziekenhuis." de grond zakt onder mijn voeten weg en het voelt alsof mijn hart in een oneindig gat zinkt. De tranen springen in mijn ogen, ik moet weg hier, ik moet naar Rob toe. Het is mijn schuld, als ik hem mij niet naar huis had laten brengen, was dit nooit gebeurd. Ik begin sneller adem te halen en heb mezelf niet meer onder controle. "Hoe gaat het dan nu met hem?" hoor ik Raoul met een kleine trilling in zijn stem vragen. "Dat weten we nog niet, maar hij is in goede handen."

Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven en ik begin te zweten. Ik wil weten hoe het met Rob gaat. Ik sta na wat twijfel op en ik ren door de gang naar de wc's, ik hoor nog een aantal mensen mijn naam roepen, maar ik geef er geen gehoor aan. De enige persoon die me begrijpt, ligt nu in het ziekenhuis en niemand weet iets. Ik kan hem niet kwijtraken, niet nog iemand. Ik zak tegen de muur aan en verberg mijn hoofd in mijn handen. "Matthy, gaat het?" de bekende stem van Koen galmt door de wc's. Ik schud mijn hoofd. Koen komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Hij was te laat op school dus hij heeft me waarschijnlijk de wc's in zien sprinten, maar hij heeft dus ook het nieuws nog niet gehoord. "Rob- Rob." is het enige wat ik eruit krijg. "Wat is er met Rob?" ik voel Koen zijn hand over mijn schouder wrijven. "Rob- hij is in het ziekenhuis." stamel ik. "Wat?" ik heb nog nooit zo'n bezorgde toon van Koen gehoord. Ik probeer na te denken, maar het lukt niet echt. "Ik ga naar hem toe." zeg ik standvastig en ik probeer op te staan, maar het begint een beetje te draaien voor mijn ogen dus ik laat mezelf weer naast Koen zakken. "Ik ga mee." zegt Koen na een paar minuten stilte en hij staat op, hij steekt zijn hand uit en trekt mij omhoog.

Even later zitten we in de bus naar het ziekenhuis, aangezien het ziekenhuis aan de rand van de stad is en het dus te ver fietsen is. Gelukkig hebben we gewoon een ov dus dat scheelt weer kaartjes kopen. Ik staar een beetje uit het raam totdat Koen me aanstoot en zegt dat we eruit moeten. We bedanken de buschauffeur en stappen uit, en dan staan we voor een groot stenen gebouw met ontelbaar veel ramen en mensen die in en uit het ziekenhuis lopen. Ik word helemaal naar van het idee dat Rob ergens hier binnen ligt. "Matt kom je?" Koen is al een stukje vooruit gelopen, maar ik kan alleen maar kijken naar het enorme gebouw "ik kan het niet, het is mijn schuld." de tranen branden in mijn ogen "hoe bedoel je?" Koen loopt weer terug naar mij "hij heeft me thuisgebracht dit weekend, maar als ik gewoon zelf naar huis was gegaan, was dit nooit gebeurd." snik ik. "Oh Matt, dat is toch niet jouw schuld, ongelukken gebeuren." Koen probeert me gerust te stellen. "Maar wat als hij er echt heel slecht aan toe is?" ik begin steeds meer stress te krijgen. "Er wordt hartstikke goed voor hem gezorgd, het komt echt wel goed maatje." Koen haakt zijn arm in de mijne en we lopen richting de ingang, ik sta te trillen op mijn benen, maar ik weet dat ik dit moet doen, voor Rob.

------------------------------------------------------------------------------------------

Hier is alweer een nieuw hoofdstuk met lekker wat drama en dat gaat waarschijnlijk nog wel even door :). Verder heb ik niet veel belangrijks te melden, behalve dat er deze week nog wel wat hoofdstukken online komen.

Laat even weten wat je er van vond door te stemmen :)).

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx