Don't let me down

20.

Mijn ogen blijven over de twee zinnen glijden, de twee zinnen die mijn hele dag omkeren. Ik krijg het binnen tien seconden ongelofelijk warm en ik voel mijn wangen rood worden. "Zo Matt, gaat-ie? Je bent helemaal rood." merkt Koen op, ik knik met een glimlach op mijn gezicht en focus weer op de openstaande chat. De moeder van Rob heeft mijn nummer sinds dat Rob in het ziekenhuis ligt, zodat ze me op de hoogte kon houden. Het berichtje net vertelde me dat Rob me wilde spreken, omdat hij me mist. Bij de gedachten dat hij me mist, voel ik me aan de ene kant schuldig dat ik sinds vorige week al niet meer langs ben geweest, maar aan de andere kant ben ik ongelofelijk blij dat hij aan me denkt.

De bus stopt bij de bushalte en we lopen door de draaideuren het ziekenhuis binnen. Ik sta zenuwachtig op mijn voeten te wiebelen als Koen doorgeeft voor wie we komen. Milo kijkt een beetje rond naar alle kerstbomen die zijn opgezet en het geeft best wel veel sfeer. Normaal haat ik kerst, maar al die lichtjes maken het wel gezellig. Dan lopen we eindelijk naar de kamer waar ik vorige week compleet gebroken naar buiten liep. Ik speel zenuwachtig wat met mijn vingers, want ondanks dat het appje goed nieuws bracht, weet ik niet waarover Rob me wil spreken. Het is uiteindelijk Milo die mijn handen uit elkaar tikt "komt wel goed maatje." is het enige wat hij zegt. Ik zou hem willen geloven, maar de negatieve gedachten blijven bij mij altijd de overhand nemen. Koen duwt de deur open en daar ligt Rob, nog steeds in dat witte bed, net als vorige week. "Robbieeee!" roept Koen enthousiast "Jezus mongool, fijn dat je er ook weer bent." zegt Rob grappend "Tuurlijk, altijd gezellig met mij." Koen grijnst "Oja, ik heb de rest van de bende ook meegenomen trouwens." hij wijst naar ons.

Rob kijkt mij aan en een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht, ik heb deze lach zo erg gemist. Koen en Milo gaan bij hem zitten en Rob's moeder komt naast mij staan, zodra ze ziet dat de jongens druk in gesprek zijn, begint ze tegen mij te praten. "Hij praat al 2 dagen non-stop over je Matthy, hij heeft wel honderd keer gevraagd wanneer je weer langs zou komen." ik lach en warm helemaal op vanbinnen. "Hij wilde je perse vandaag spreken, want hij wilde je iets zeggen wat blijkbaar niet kon wachten." gaat ze verder. Ik knik en kijk naar Rob en de andere jongens die wat lopen te kutten en ik hoor hoe ze de laatste roddels van de school met elkaar bespreken. Ik sta er een beetje bij en luister wat mee, aangezien ik de laatste week ook niet op school was, heb ik eigenlijk geen idee waarover het allemaal gaat.

Na een half uurtje staat Milo op "Ik moet gaan man, ik heb een date vanavond." zegt hij "Een date op dinsdagavond in een schoolweek, heel tactisch Miel." zegt Rob lachend. "Ik moet ook gaan, ons team heeft die inhaalwedstrijd straks." meldt Koen erbij. Rob knikt en er is teleurstelling van zijn gezicht af te lezen. "En jij?" hij kijkt mij in mijn ogen aan, god wat heb ik zijn ogen gemist. "Ik blijf nog wel even, als jij dat goed vindt natuurlijk." zeg ik vragend. Rob zijn moeder laat de andere jongens naar buiten en ze had nog één of ander gesprek met een dokter over wanneer Rob naar huis mag. "Tuurlijk, ik vind het meer dan goed zelfs." antwoord hij zachtjes. Ik glimlach kort en schuif dan mijn stoel dichter bij zijn bed.

Rob zucht diep en kijkt in mijn ogen, dan zie ik dat zijn ogen waterig worden "Matt het spijt me zo." zegt hij met een trillende stem. Ik buig naar hem toe en geef hem een knuffel. "Het is oké." fluister ik. Rob trekt terug uit onze knuffel en duwt zich met zijn armen een stukje opzij zodat ik naast hem kan liggen. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hoofd tegen het hoofdbord van het bed. "Nee Matt, dat is het niet....ik heb je weggestuurd omdat ik geen idee had wie je was en ik niet naar je wilde luisteren." snikt hij. Ik leg zijn hoofd op mijn borst en speel met zijn haar. "Ik heb je pijn gedaan Matthy, het enige wat ik beloofd had om niet te doen." Tuurlijk heeft het mij pijn gedaan en tuurlijk heb ik me de afgelopen dagen kut gevoeld, maar ik weet dat Rob er niks aan kon doen. "Je kon er niks aan doen schat." Rob draait zijn hoofd mijn kant op en twee grote betraande ogen kijken in de mijne, het breekt mijn hart om hem zo te zien. "Het is niet jouw schuld Matt." ik geef hem een vragende blik. "Het ongeluk is niet jouw schuld." gaat hij verder.

Ik denk terug aan vorige week, toen ik aan zijn bed zat en hij nog in coma gehouden werd, toen heb ik hem verteld dat het mijn schuld is. Zou hij me dan toch gehoord hebben? "Van wie heb je dat gehoord?" vraag ik hem toch maar voor de zekerheid. "Van jou, ik heb alles gehoord wat je me hebt verteld, ik kon alleen niet reageren en dat frustreerde me zo erg." hij begint weer te snikken. "Maar als ik jou mij niet had thuis laten brengen dan-" Rob kapt me af "Geloof me alsjeblieft, jij kon er niks aan doen." hij klinkt zelfverzekerd en geeft me een glimlach. Dan buigt hij nog iets verder naar me toe en vlak voor mijn neus houdt hij zijn hoofd stil. "Matt ik hou zo ongelofelijk veel van je." fluistert hij tegen mijn lippen en voordat ik iets kan zeggen, drukt hij zijn lippen op de mijne, ik krijg er kippenvel van over mijn hele lichaam. Hij pakt mijn kaak vast en ik laat mijn hand langzaam door zijn haar glijden en onze zoen wordt steeds dieper. Na een tijdje trekken we terug "Vergeet dat alsjeblieft nooit." voegt hij er nog aan toe. "Ik hou ook van jou, ik zou echt niet weten wat ik zonder jou zou moeten." antwoord ik hem. Hij legt zijn hoofd terug op mijn borst en pakt mijn hand vast waarna hij zijn vingers in de mijne vlecht.

------------------------------------------------------------------------------------------

Geen zorgen, dit was nog niet het einde van het boek :) Ben nog lang niet klaar namelijk.

Hebben jullie ooit Lost Without You van Kygo en Dean Lewis geluisterd? 'T deed me hier een beetje aan denken.

Ik ben hier echt te single voor eigenlijk :')

In ieder geval....hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx