Don't let me down

28.

Morgen moeten we weer naar school, de kerstvakantie is voorbij en ik heb in geen tijden zo genoten van kerst, totdat ik thuiskwam dan. Jesse was blijkbaar al eerder thuis gekomen en daardoor wist hij dat ik niet thuis was en toen ik thuiskwam was het natuurlijk ruzie. Nu lig ik in mijn bed weer eens naar mijn plafond te staren, mijn armen doet pijn van de grip en de klappen die ik van Jesse kreeg. Ik denk terug aan de week bij Rob, ik heb me in geen tijden zo goed gevoeld als toen, maar dat was maar van korte duur. Mag ik dan nooit voor een lange tijd gelukkig zijn? Met prikkende ogen val ik in slaap, hopend dat de pijn weggaat, wat natuurlijk niet zo werkt.

----

Ik open mijn ogen langzaam en wrijf erin, dan bedenk ik me dat ik geen wekker heb gezet, ik kijk naar de tijd....12:45, ik slaap normaal nooit zo lang. Kut, de lessen zijn natuurlijk al lang bezig en ook al bijna afgelopen, want op maandag hebben we tot 13:30 les. Snel pak ik mijn telefoon en zie een aantal gemiste berichten, van Koen en Rob. Ik open eerst die van Rob natuurlijk

Rob:
Matt waar ben je?
8:30

Ben je ziek?
8:34

Laat wat van je horen alsjeblieft ❤️
9:05

Ik kom vanmiddag wel even langs, goed?
11:19

Ik krijg direct stress, ik was ook even vergeten dat dit voor Rob weer de eerste schooldag is sinds zijn ongeluk. Kut, kut, kut, hij kan niet langskomen want Jesse en Jaïr zijn vandaag ook thuis, geen idee waarom, maar ze konden nog een extra week vrij nemen of zoiets. Mijn vingers vliegen over het toetsenbord om te zeggen dat Rob niet langs hoeft te komen, dat alles goed gaat, maar dat ik griep op heb gelopen. Een paar minuten later gaat de deurbel al, ik laat mijn hoofd naar achter vallen en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik hoor Rob zijn stem en dan Jesse die antwoordt. Dan hoor ik de deur zachtjes dichtgaan "Matt, bezoek!" ik open langzaam mijn kamerdeur en strompel de trap af. "Nou beetje tempo mag wel hoor, dat vriendje van je wacht op je." krijg ik toegesnauwd van Jesse. Achter hem zie ik Rob een wenkbrauw optrekken. Die zal zich ook wel afvragen waar die is belandt.

"Wat doe jij hier? Ik zei toch dat je niet moest komen?" zeg ik ietwat geïrriteerd. "Ik maakte me zorgen om je." zegt hij zachtjes. "Mijn moeder stelde voor om me hier heen te brengen om je beterschap te wensen." voegt hij toe. Mijn stresslevel loopt alleen maar omhoog, Jesse heeft me verboden hier mensen uit te nodigen, dus dat hij Rob niet direct heeft weggestuurd is een wonder. "Rob je moet gaan." ik speel zenuwachtig met mijn vingers. "Hoezo? Er is toch niks aan de hand?" hij kijkt me niet-begrijpend aan "ja, precies, dus je kan gaan." antwoord ik. Eigenlijk wil ik helemaal niet dat Rob weggaat, maar de woorden van Jesse spoken door mijn hoofd. "Hoezo moet ik ineens weg? Verberg je wat voor me?" zijn blik veranderd compleet, hoe kan hij dat denken? Hij weet toch hoe Jesse is? "Je weet toch de situatie hier?" op dat moment gaat de kamerdeur weer open "welke situatie hier?" Jesse komt voor me staan en ik loop een stukje naar achter, tot ik gevangen zit tussen de muur en hem. "Ni-niks, vanochtend- vanochtend voelde ik me niet zo lekker en ik wilde Rob niet aansteken dus hij kon niet langskomen." de trilling in mijn stem verraad dat ik lieg.

Nu pas besef ik me pas dat ik dus ook tegen Rob heb gelogen en als er iets is wat hij niet leuk vindt, is het liegen. "Je bent niet ziek Matt, misschien in je hoofd, maar verder is er niks aan de hand." bijt hij me toe, tranen springen in mijn ogen. "Dus wat heb je hem verteld?" hij komt nog dichterbij staan, als dat überhaupt nog kon. "N-niks." ik voel een klap tegen mijn gezicht "Hey, doe eens normaal!" hoor ik Rob roepen, Jesse draait zich om naar hem, hij is een stuk groter, omdat Rob nog steeds in zijn rolstoel zit. Ik gebaar naar hem dat hij zijn mond moet houden, maar hij is eigenwijs. "Waar heeft hij dat aan verdient?" hij wijst met zijn hand naar mij. Jesse pakt zijn pols vast "hallo laat me eens los joh." Rob probeert zijn pols los te maken uit Jesse zijn greep, maar Jesse is iets sterker. "Waar hij dat aan heeft verdient? Hij stelt iedereen teleur met zijn cijfers, gedrag en hij zou niet met een jongen samen moeten zijn." Ik kijkt versteend toe naar hoe Jesse tegen Rob praat alsof ik er niet bij sta. Ik wil niet eens weten wat Jesse nu gaat doen, maar Rob lijkt niet zo snel bang te zijn.

"Je zou je moeten schamen." zegt hij kalm maar met een boze ondertoon. "Ik zou je mond maar houden jongeman." Jesse klinkt alleen maar bozer. "Matthy stelt niemand teleur, als je iets beter zou kijken, zou je zien dat hij alles geeft om iemand trots te maken, maar jij lijkt het niet te zien, egoïstisch noem je dat." Mijn ogen staan wijd open bij Rob zijn woorden, ik snap niet hoe hij tegen Jesse in durft te gaan, waarom durf ik dat niet? "Weet je heel zeker dat je aan deze discussie wil beginnen? Mij een beetje egoïstisch noemen!" Ik word banger bij ieder woord dat Jesse uitspreekt, maar zo te horen is Rob nog niet van plan om op te geven "Matthy heeft iemand nodig die van hem houdt en ik hou meer van hem dan van wie dan ook! Het is gewoon triest dat zijn familie dat niet doet, dan ben je echt niet goed in je hoofd." Rob klinkt boos, maar zijn woorden laten me toch een beetje smelten. "Ik zei dat jij beter je mond kon houden, beetje brutaal komen doen terwijl je niks met ons te maken hebt." Jesse doet zijn arm omhoog en mijn adem stokt in mijn keel....

------------------------------------------------------------------------------------------

Misschien dat er vandaag nog een deel komt.... :)

Hoe was jullie weekend?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx