Don't let me down

8.

Ik sta langs het trainingsveld te kijken naar hoe Rob aan het trainen is, waarom ben ik hier? Ik vraag me af wat mij heeft overgehaald om mee te gaan naar zijn training. Ik sta een beetje te rillen van de kou, totdat ik mijn naam over het veld hoor "Matt, wil je meedoen?" ik schud mijn hoofd en staar naar mijn telefoon. Ik kan helemaal niet voetballen, ook al heb ik het altijd leuk gevonden om te doen. Ik vind alleen kijken op dit moment ook prima. "Wil je dan de bal aanspelen ofzo?, dan blijf je een beetje warm" vraagt Rob bezorgd terwijl hij naar de zijlijn komt rennen. Weer schud ik mijn hoofd. "Oke, we zijn over 10 minuten klaar." hij legt zijn hand even op mijn hand en geeft me een glimlach, ik voel hoe ik begin te blozen. Daarna rent hij het veld weer op.

De laatste 10 minuten doet het team partijtjes, Rob is echt goed en hij maakt een paar mooie acties. Er wordt niet gescoord, tot Rob in de laatste minuut de bal in zijn voeten gespeeld krijgt. Hij speelt om wat tegenstanders heen en schiet de bal daarna beheerst in het doel. Zijn teamgenoten juichen en ik glimlach, ik zie dat hij mijn kant op kijkt met een brede lach op zijn gezicht.

Ik zit op de bagagedrager van Rob zijn fiets te wachten tot hij klaar is met omkleden, het lijkt wel uren te duren, maar dan komt hij toch eindelijk naar buiten. Zijn haar is nat van het douchen, wat er best schattig uitziet. "Yoo tot zaterdag." roept hij naar wat teamgenoten en daarna loopt hij naar mij toe. "Ik ben er!" zegt hij als hij zijn fietssleutel in het slot steekt. "Mooie goal net man, ik wist helemaal niet dat je zo goed bent." zeg ik een beetje onzeker. "Vindt je dat echt?" vraagt hij, nu is hij de onzekere. Ik knik en dan stappen we op de fiets. Het waait nog steeds best wel hard dus ik vouw zonder na te denken mijn armen om Rob zijn middel. Wat als hij dit raar vindt? Snel laat ik weer los. "Mag wel hoor." hoor ik dan, ik twijfel even maar dan doe ik mijn armen toch weer om zijn middel. 

"Matt waar woon je? Dan breng ik je thuis." Ik ben helemaal verbaasd, maar geef hem dan toch mijn adres. Ik hoop niet dat hij nog binnen wil komen, want mijn broers zijn waarschijnlijk niet heel blij omdat ik zo laat thuis ben en al helemaal niet als ik dan ook nog iemand meeneem. Binnen 10 minuten zijn we bij mijn huis en ik bedank Robbie voor de lift. "Mag ik anders je nummer?" Ik kijk hem aan en trek mijn wenkbrauw op "Voor dat verslag enzo." voegt hij er snel aan toe. Hij houdt zijn telefoon onder mijn neus en ik typ mijn nummer in. Hij glimlacht "Ik vond het gezellig dat je mee was." zegt hij ineens. Iemand die oprecht blij wordt van mijn aanwezigheid? Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Waarschijnlijk is het ook niet waar. Ik knik "Ik vond het ook gezellig." zeg ik met een kleine glimlach. "App maar als je thuis bent." zeg ik "Doe ik, tot morgen Matt. Hij geeft me een glimlach en dezelfde twinkeling als vanmiddag is weer in zijn ogen te zien. Daarna fietst hij weg.

Ik loop naar binnen en ik heb de deur nog niet dichtgedaan of Jesse staat al voor me "Waar kom jij zo laat nog vandaan?" Hij kijkt niet heel blij. "Gaat je niks aan." zeg ik zonder emotie. "Matt ik ben verantwoordelijk voor je, dus als ik wat vraag, geef je gewoon antwoord." Ik rol met mijn ogen, waarom moet iemand verantwoordelijk voor mij zijn? Waarom kan ik niet zelf beslissen waar ik ben en hoe laat ik thuis ben? "Jesse ik ben 17, laat me gewoon met rust! Ik kan prima mijn eigen beslissingen nemen." Ik duik onder zijn arm door die hij naast mijn hoofd tegen de deur had gezet en ren de trap op. "Zolang je hier woont, ben je mijn verantwoordelijkheid Matthy en wat mij betreft is dat nog wel even, totdat je geleerd hebt om zelf verantwoordelijke en goede keuzes te maken!" roept hij me na. Mijn bloed kookt, als ik iets haat, is het dat mensen zeggen dat ik onverantwoordelijk ben. Misschien wil ik gewoon niet geconfronteerd worden met de waarheid, maar toch maakt het me boos. Het doet me namelijk denken aan vroeger, toen mijn vader precies hetzelfde zei.

Ik gooi mijn kamerdeur hard achter me dicht en meteen beginnen mijn tranen te stromen. Ik ben moe, uitgeput. Waarom maakt de wereld het me zo moeilijk? Ik was best vrolijk toen ik bij Robbie was, maar een paar woorden van Jesse hebben mijn hele avond verpest. Ik hoor Jaïr beneden tegen Jesse schreeuwen dat hij voorzichtiger moet zijn met zijn opmerkingen, waar Jesse het duidelijk te horen niet mee eens is. Ik druk mijn handen hard tegen mijn oren. De enige familie die ik nog heb, zijn alleen maar aan het ruziën....door mij. Ik kan niet wachten tot ik uit huis kan, het liefst zou ik nu weggaan.

Mijn gedachten draaien overuren, het enige wat mij op dit moment rust kan geven, is het scheermesje dat in mijn nachtkastje ligt. Ik pak het uit mijn nachtkastje en ik ga zachtjes over mijn arm heen, totdat er een snee ontstaat en er bloed te zien is. Ik herhaal het een paar keer totdat ik eindelijk weer rustig wordt. De tranen branden in mijn ogen van de pijn, maar toch voelt het goed. Ik ga op mijn bed liggen en met mijn gedachten die nu iets rustiger zijn, val ik in slaap.

------------------------------------------------------------------------------------------

Laat even weten wat je ervan vond door te stemmen :)

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx