Ścieżka Serca - Tom2 {ZAKOŃCZONE}

Rozdział 8 Gorsze od wróżek cz.1

– Ta koniczyna wydaje się nie mieć końca – pożalił się Ren, przerywając trwającą od dłuższego czasu ciszę.

Jego głos wyrwał z głębokiego zamyślenia Daniela i Henriettę.

Dotąd Ren również dużo rozmyślał. Starał się ułożyć sobie w głowie wszystkie nowe informację dotyczące przepowiedni i Aidy. Postanowił, że jeśli zostanie wybrany na Żywe Słońce, to poświęci życie, byle tylko powstrzymać czarnoksiężnika. Jednak kiedy po raz kolejny mimowolnie w głowie odgrywał przebieg spotkania i rozmowy z Aidą, to uznał, że już dość zadręczania się i zagadał do towarzyszy. Oni byli mu za to bardzo wdzięczni, bo czuli się podobnie przytłoczeni i zatroskani jak on.

Po usłyszeniu wróżby Henrietta od razu podjęła decyzje, że odda życie za pokój i towarzyszy. Chciała się poświęcić, bo uważała, że pozostali wybrańcy przepowiedni mieli więcej do stracenia od niej. Byli zakochani albo przynajmniej istniała na to szansa w najbliższym czasie. Ona czuła, że po siedmioletnim pobycie w sierocińcu w Krainie Mgły, gdzie jak wielu najczęściej nawet niewładających magią mieszańców doświadczyła przemocy fizycznej i psychicznej, nigdy nie będzie gotowa na miłość. Wraz z dorastaniem nauczyła się za sprawą daru znikania ratować siebie i innych z opresji, ale lęk przed agresją i odrzuceniem na stałe zagościł w jej sercu. Zaufanie komukolwiek poza jej przyszywanej rodziny nie przychodziło jej łatwo, choć z pomocą Lenarda starała się to zmienić. Ale często, kiedy już myślała, że mimo jej pochodzenia ktoś darzył ją sympatią, to tajemniczy głos w jej głowie budził się i szeptał, że robią to tylko z litości albo strachu. Wątpiła, że jakiś mężczyzna będzie w stanie ją w pełni zaakceptować, skoro ona sama nie umiała tego zrobić, a więc była skazana na samotność. Nie potrafiła tak jak jej brat pogodzić się ze swoim wyglądem mieszańca, czerpać z niego korzyści i ignorować przykrości, które dotykały także i jego. Dlatego zazdrościła Rozalii i Sebastianowi, bo ich zwyczajna uroda przynajmniej pozwalała im ukrywać swoją inność. Pogodzona ze śmiercią teraz już niepokoiła się tylko o rodzinę i przyjaciół.

Z kolei Daniel zamartwiał się o siostrę. Podejrzewał, że przy jej zdolnościach do pakowania się w kłopoty, Sebastian będzie miał z nią nie lada problem. Dużo myślał też o partnerze, którego brak odczuwał bardziej, niż się tego spodziewał.

– To dlatego, że idziemy na południowy zachód do miasta Nahran, a nie do znajdującej się blisko Krainy Mgły, więc musimy nadrobić nieco drogi. Oczywiście moglibyśmy cofnąć się tam później kolorową trawą, bo to ziemie neutralne, ale jeśli dobrze mi się wydaje, to teraz przejdziemy przez bezpieczne ziemie Hian, a następnie polami i jeziorami Nimf, co pozwoli nam ominąć tereny istot Yrka. Zanim byśmy je przeszli zrobiłoby się ciemno, a wtedy jest tam szczególnie niebezpiecznie, bo ci krwiopijcy właśnie nocą polują na podróżnych, wołając ich znajomym, najczęściej znajdującym się w opałach głosem, aby zwabić ich w pułapkę. A potworów Errare i tak nie mamy jak ominąć, bo krzywy las ciągnie się aż do Krainy Mgły, ale w trójkę będzie nam go o wiele łatwiej przejść – wytłumaczyła Henrietta.

To Lenard doradził jej, aby najpierw udali się do miasta Nahran i odszukali ich bliskich. Ona znała je równie dobrze, jak Krainę Mgły, bo to właśnie tam po opuszczeniu sierocińca zamieszkała z przybraną rodziną. Wojownicy podejrzewali, że oba te miejsca zostały już przejęte przez wroga, ale dla przeciwników króla Romina – teraz też Anastola – ukrywanie się nie było niczym nowym, a Henrietta wiedziała, gdzie powinna ich szukać. Liczyli, że nic złego im się nie stało i dowiedzą się od nich, co się wydarzyło pod ich nieobecność w Magicznych Krainach. Wiarygodne informacje o czarnoksiężniku mogłyby pomóc im ułożyć rozsądny plan, dający większe szanse na odzyskanie Zakazanej Księgi i zachowanie życia. Dlatego też musieli przejść więcej od drużyny zmierzającej do Zimowego Pałacu.