Hiding from Valdez (Hiding Series #2)

Chapter 12

Chapter 12: Simbahan

Natatanaw ko na ang pinto. Tinakbo ko iyon. Malapit na akong makalabas nang mapigilan ako ng kamay na humila sa buhok ko. 

Napadaing ako at napaatras. Pilit akong pinatayo ng humila sa buhok ko. 

"Saan ka pupunta? Akala mo makakatakas ka pa?"

"B-bitiwan mo 'ko!" Pilit akong kumawala ngunit mas hinigpitan niya ang paghawak sa buhok ko. "Ah!"

"Tumitigas na ang bungo mo, Axedria! Hindi ka na sumusunod sa Nanay mo."

Nagngitngit ang ngipin ko sa sobrang labi. "H-hindi kita ina! Isa kang putang ina!"

Napasubsob ako sa upuang gawa sa kahoy matapos itulak ni Marites. 

"Ha! Nagising ka na pala. Anong ginawa ng kumopkop sa'yo bakit ka nagising?" 

Tinitigan ko siya ng masama. Nginisihan niya lang ako at tinalikuran. Kinandado niya ang pintuan. 

"Hindi mo na ako kinikilala bilang ina mo," aniya. Hindi ko pinansin ang kakabi sa tono niya ngayon. "Wala kang utang na loob…"

Nagtagis ang bagang ko. "Kahit kailan hinding hindi ko ituturing na utang na loob ko sa'yo ang pagpapalaki sa akin. Sana ay pinatay niyo na lang din ako."

Ngumisi siya at napailing iling. Wala siyang salitang umalis. 

Napatitig ako sa kawalan. Bakit ba ganito ang nangyayari sa buhay ko. Gusto ko lang naman ng tahimik at mapayapang buhay. 

"L-lance…" usal ko. 

Hindi ko na naman napigilan ang emosyon. Pinahid ko ang luhang kumawala. Dalawang araw na akong kinukulong sa lugar na ito. Hindi ko alam kung saan ang lugar na ito.

Tumingala ako upang pigilan ang luha. Hindi ko maintindihan kung bakit sa kabila ng pagpaplano niyang higante sa akin, heto ako at gustong gusto na siyang makita. Siya pa rin ang hinahanap hanap. 

Mas pipiliin ko na lang magdusa sa kamay niya kaysa rito sa mga hayop na ito.

"Mares?" 

Napunta ang tingin ko sa pinto. 

"Sandali!" 

Bumaba si Marites at dumiretso sa pinto upang pagbuksan ang lalaki niya. 

"Bakit naka-lock? Nagtangka na naman ba siyang tumakas?"

"Eh ano pa nga ba." Nilingon ako ng dalawa.

Nginisihan ako ni Alonzo. Naglakad ito palapit sa akin, nananatili ang ngisi.

"Palaban ka talagang bata ka. Tsk, tsk, tsk." Hinarap nito ang babae. 

"Oh, anong balita?" 

"Nakausap ko ang hapon. Kung maaari raw bang sa linggo ring ito sila ikasal para madala na niya sa Japan," ani Alonzo. 

Humigpit ang hawak ko sa taling nakatali sa mga kamay ko sa likuran.

"Walang problema!"

"Kaya nga pumayag ako agad. Mas mapapadali ang pera natin," natatawang sabi ni Alonzo. 

Masaya silang nag-uusap at nagpaplano na parang wala ako rito. Wala silang pakialam kung naririnig ko dahil wala rin naman akong kawala.

"Sa susunod na araw ang kasal. Sa simbahan…" Nilingon ako ni Alonzo saka nginisihan. 

"Ang swerte mo naman, Axedria, ikakasal ka na sa hapon. Makakapunta ka na ng Japan ng libre. Gaganda ang buhay mo roon, kaya ipagpasalamat mo ang lahat sa amin ng tito Alonzo mo," sabi ni Marites.