Hiding from Valdez (Hiding Series #2)

Chapter 16

Chapter 16: Letters

Nasa pagkain ko lang nakatuon ang ko, tahimik na nakikinig sa pag-uusap ni Adri at Daddy.

"How's your life lately, hijo? Bihira na kitang nakakausap," si Daddy.

"Pasensya na, Tito. May mga importante po kasi akong ginagawa." Napasulyap pa siya kay Niezhel. "Pero susubukan ko na dumalaw ulit dito since Axedria is already here. Gusto ko sana na magkakilala pa sila ni Niezhel."

Sinulyapan ako ni Adri at nginitian. Nginitian ko naman siya pabalik at napatingin sa babae. Nakangiti rin ito sa akin kaya tinanguan ko.

"And Tito, nandito rin ako para pag-usapan natin ang pagpunta rito ni Kuya. Hindi ba ako makakaabala, Tito?"

Tumawa si Daddy. "Hindi, Adri. But I think this not the right place."

"Yes, Tito." Hinarap niya si Niezhel. "Maiwan muna kita rito kay Axedria. May pag-uusapan lang kami ni Tito."

"No problem, Adrian…"

Nakatingin lang ako sa babae, pinapanood ko ang bawat galaw. Ang hinhin ng boses niya. Hindi malabong hindi siya nagustuhan ni Lance dahil doon. Hayst.

Tumayo na rin ako agad nang magtayuan sila. Tapos na silang kumain kaya sinimulan ko na rin na iligpit ang pinagkainan.

"Let's go, Adri."

Umalis ang dalawang lalaki. Sinenyasan ko na lang ang kasambahay na lalapit na sana para tumulong sa pagligpit.

"You're beautiful, Axedria," usal ni Niezhel.

Napatigil ako at pilit na ngumiti sa babae. Hindi ko alam kung paano ako gagalaw sa harapan niya, hindi ako komportable.

"Ahm, Salamat. Ikinagagalak ko ang pagpunta niyo rito ni Adri. Sana komportable ka," sabi ko.

Ngumiti ang babae. Para siyang isang anghel na nakangiti sa akin.

"Oo naman. Komportable naman dito plus kasama ko si Adri. I fell safe wherever he's with me."

Napangiti ako at biglang naalala si Lance. Saka ko tinawag ang kasambahay para ipadampot ang mga nagligpit namin na pinagkainan.

Umikot ako papunta sa kabilang bahagi ng lamesa kung nasaan si Niezhel. Pinagsiklop ko ang mga kamay at ngumiti sa babae.

"Ahm, gusto kong malaman kung p-paano ba kayo nagkakilala ni Adri–pero okay lang sa akin kung hindi ka komportable na sabihin sa akin. Naiintindihan ko naman ah…curious lang ako," sabi ko.

Sumandal siya sa likuran ng sandalan ng upuan. Tumingala siya na tila may inaalala. Wala pa man siyang sinasabi ay sobrang bilis na ng pintig ng puso ko.

"Hindi ko alam, pero…nagising na lang ako nang siya ang bumungad sa akin," aniya at nginitian ako.

"Ah…" Tumango tango ako. "Akala ko nagkakilala kayo sa school…"

Napanguso ang babae at tila napaisip. Malakas ang kutob ko na naging dahilan ng pagsabog ang iniaakto niya.

"Hindi, e… Iba ang lalaking nakikita ko sa panaginip," aniya.

Napatingin siya ulit sa akin. Umalis siya sa pagkakasandal at lumapit sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at hinawakan. Nabigla ako sa mga kinikilos niya kaya nanatili akong tahimik.

"Alam mo kasi, Axedria…sa totoo niyan ay may amnesia ako."

Napalunok ako. Sinasabi ko na nga ba!

Malalim siyang napabuntong-hininga. "Wala akong maalala noong magising ako. Pero habang tumatagal, may lalaking nagpapakita sa akin kapag tulog ako. Hindi ko siya kilala…pero nitong nakaraang linggo–para bang kilala ko na siya. Nalilito ako, Axedria, pero hindi naman nagsasawa si Adri na tulungan ako. Gusto ko rin kasing malaman kung sino ang lalaking iyon kasi pakiramdam ko hindi lang siya kung sino sa buhay ko. Parang may malaking parte sa puso ko na…kilala siya, at sinasabing bahagi siya ng buhay ko."