Hiding from Valdez (Hiding Series #2)

Chapter 22

Chapter 22: Pagod

Hindi naging madala ang pagpapalaki ko sa mga bata. Pero ginagawa ko naman ang lahat ng makakaya ko para ibigay ang mga pangagailangan nila.

"Andito na kami, Celine, Alexa!"

"Sandali lang, ate Maya!" matinis na sigaw ng anak ko.

Pagkabutones ko sa huli ay inayos ko ang kwelyo ng uniporme ni Alexa. Si Celine ay tinakbo ang lunch box nila at inabot kay Alexa ang isa.

"Mag-ingat sa pagpasok. Sabihin kay Mama kapag may kailangan," malambing na sabi ko sa dalawa.

Pinatakan ko sila ng halik sa noo nila.

"Byebye, Mama!"

"Byebye, Mom!"

"Ate Celine, tingnan tingnan si Alexa, ah. Sobrang init ng panahon, baka atakihin na naman ng hika si Alexa. Ipatawag niyo ako kapag may nangyari, ah," bilin ko.

"Opo, Mama! Byebye po!"

Hinatid ko ang dalawa sa labas. Naroon ang tatlo naghihintay. Grade 2 na ang kambal ko habang sila Maya, Milo, at Kio ay grade 6 na. Nasa iisa silang elementary school kaya nagsasabay talaga sila palagi.

"Yey! Andyan na si Tatay!" excited na sigaw ng dalawa nang makita ang parating na tricycle.

Ang tricycle naman na iyon ang nagpagawa namin ni Tanggol sa ilang taong pag-iipon. Isa iyong pamamasada ni Tanggol ang naging source of income namin nitong nagdaang dalawang taon.

Naging masipag si Tanggol nang dumating ang kambal sa mundong ito. Naglalaot siya ng madaling araw, at mamamasada pagkarating.

"Hali na kayo bago pa kayo ma-late sa mga klase niyo," ani Tanggol sa mga bata.

Naging service rin si Tanggol ng ilang mga bata rito sa baryo kaya kahit papaano ay nadadagdagan ang ipon namin.

"Byebye, Mama!"

"Bye, ate Axedria!"

Kinawayan ko ang mga bata. Tinanguan ko si Tanggol. Pagkaalis ng tricycle ay saka ako bumalik sa loob. Hinanda ko ang mga lulutuing ulam para itinda mamaya. Pati na rin ang mga saging na gagawin kong turon para sa meryendang ilalako.

Ang perang pinadala sa amin ni Daddy no'ng umalis kami ay naubos no'ng ipanganak ko sa dalawa. At hanggang ngayon, pitong taon na ang nakalipas…wala pa rin si Daddy. Hindi pa rin siya sumusunod.

Wala na rin akong nababalitaan tungkol sa kaniya, kahit ang kapitan na kaibigan niya. Sa ilang taong lumipas, kapag naaalala ko si Daddy…hindi ko naiiwasang hindi mag-isip kung ano na ang nangyayari sa kanila.

Pero kailangan ko muna sila isantabi para sa mga anak ko. Anak ko.

Nitong nakaraan lang na taon, nagkaroon kami ng malaking pagtatalo ni Tanggol. Pinababalik ko na siya at sinabing ako na ang bahala sa kambal, ngunit hindi siya pumayag. Kung kinakailangang buhay niya ang kapalit sa pananatili sa amin, tatanggapin niya.

"Nangako ako kay boss, ma'am. Na kahit anong mangyari…mananatili ako sa tabi niyo para panatilihin kayong ligtas. 'Wag kayong mag-alala sa akin, ma'am, kapakanan niyo ng mga bata ang isipin niyo."

"Pero, Tanggol…paano ka? Marami ka pang maabot kapag bumalik ka roon."

"Pasensya na, ma'am, pero hindi talaga. Panatilihin ko ang kaligtasan niyo…para kay boss. Iyon ang hiniling niya sa akin noon."

Napayuko siya at hindi na umimik.

Wala na akong nagawa noon kundi hayaan siya, ay hintayin na lang na siya na mismo ang mapagod at bumitaw.