'BERDEL

-Ameliyat Sonucu-

Ağlamaya devam ediyordum bir çok şeyin üstesinden gelebilmiştik ama ya bunu başaramazsak ya Baran ameliyattan sağ çıkamazsa.

Amliyathanenin kapısı açıldı ve doktorlardan birisi çıktı.

'Baran iyi kurtardık son rütuşlar yapıldıktan sonra çıkartılacak.'dedi doktor.

Bunları duyunca hemen anneme sarıldım bu seferde sevinçten ağlıyordum.

Dualarım kabul olmuştu,sevdiğim bana bağışlanmıştı.Sonunda sağ salim çıkacaktı ameliyattan.

Yarım saat sonra Baranı çıkardılar ve odaya geçirdiler.Şuanlık kimseye sokamayacaklarını ama vakti gelince 1 yada 2 kişiyi Baranı görmesi için odaya alacaklardı.

Hemşireler ara sıra odanın perdelerini açıyordu ve Baranı az çok görebiliyordum sonunda yürüyecekti hayallerimiz kabul olmuştu artık her isteğimiz-hayalimiz gerçekleşecekti.En çokta Baranın ileride olacak çocuklarıyla futbol oynayabilmesi koşması gerçek olacaktı.

Ben hâlâ ağlıyordum durumunun ne kadar iyi olduğunu duysamda yapamıyordum hâlâ ağlamaya devam ediyordum.

Annem biraz eve geçelim dinlen demişti ama Baranı burada bırakmak istemiyordum.Babam ve abimin zoruyla eve geçtim.

'Anne birşey olmaz değil mi artık bir sorun çıkmaz.'

'Bilmiyorum kızım ama olmaz merak etme Baran çok güçlü bir çocuk hiç sana arkasında bırakıp gider mi?'

Gülümsedim;)

'Doğru ne ben onu ne de o beni bırakıp hiiç bir yere gitmez.'

'Aynen kızım.Hadi biraz birşeyler ye ve uyu dinlen olur mu.'

'Tamam bir haber gelirse beni hemen uyandırın'

'Tamam kızım'

Birşeyler atıştırdıktan sonra annemgilin odasıma geçtim ve uyumak için giyindik ve yatağa girdim.

Telefonumu şarja takıp sesini açtım.Eğer ararlarsa hemen uyanabileyim diye.

...Uyumuştum.

Annemin bir anda beni sarsmasıyla uyandım.

'Barana birşeymi oldu anne.'

'Hayır kızım sakin ol,Baran uyanmış ve sürekli seni sayıklıyormuş.'

'Ohhhh çok şükür bir an birşey oldu sandım'

'Hadi kalkta hazırlan hastanege geçelim.'

'Tamam,iniyorum hemen.'

Hemen üzerimi değiştirmeye başladım.Baran sonunda uyanmıştı.Birçok şeyi sonunda atlatmıştık aylardır doğru düzgün birbirimize yaklaşamamıştıkbile.

Baranın yürüyememesi yetmezmiş gibi birde Burak tarafından kaçırılmıştım.Aaaa Burak...Unutmuşum o da vardı demi.Bana yaşattığı o pislik ve iğrenç günleri hiç unutmayacağım eğer bana kötü birşey yapsaydı, yapacaklarını yaptı zaten, dahada ileriye gitseydi hayatım biterdi.Baran affetmezdi de beni.

Bunları düşünmeyi bırakıp aşağı indim ve hemen arabaya binip hastaneye geldim.

Baranın yattığı kata çıktım.Dilangil evlerine gitmişti.Babam,Haşmet Ağa ve Azize Hanım odanın önünde bekliyorlardı.Annem ile yanlarına gittik.

'Hemşire çağıralım Baranın yanına girmek istediğimi söyleyeyim.'

'Gelirler birazdan kızım,belirli ararlıklarda kontrole geliyorlar zaten.'dedi Haşmet Ağa.

'Anladım Haşmet Baba.'

Bi 15 dakika sonra hemşire geldi içeriye girebilirmiyim diye sordum ve izin verdi.Hemşireyle beraber odaya girdik.

Baranı görünce gözlerim dolmuştu.

'Bizi biraz yalnız bırakabilme gibi bir şansınız var mı?' Dedim hemşireye.

'Serumunu değiştirip çıkıyorum ama sizde fazla durmayın enfeksiyon açısınsan.'

'Tamam'

Hemşire çıktı ve hemen Baranın yanına geçip alnından öptük ve elini tuttum.Ağlamaya başlamıştım bile.

'Baran beni bırakmadın.Sana başarabileceğimizi söylemiştim.Bak kurtuldun artık yüreyebileceksin hayallerimizin hepsini gerçekleştireceğiz.'

'Baran duyuyormusun beni,hadi uyan o güzel gözlerinin içine bakayım birazcık zaten az vaktim var hemsire çok durmamı söyledi.'

Baran sanırım duymuyordu.Başımı göğsüne koydum ve ağlamaya devam ettim.Baran bir anda ^Berfin^ dedi.

Ve hemen kafamı kaldırdım sonunda gözlerini açmıştı.

'Baran iyisin demi'

'Ağrılarım var biraz'

'Sana birşey olacak diye çok korktum Baran'

'Bak sevgilim iyim merak etme korkulacak birşey yok.'

'Evet haklısın yok.'

'Başardık Berfin artık yürüyebileceğim.'

'Evet Baran sonunda yürüyebileceksin.'

*Uzun zamandır yoktum hikayeyi bırakıp kaçıyorum.Yine gelemezsemm eğer lütfen kusura bakmayın.Okul var mâlum.*