အခန်း (၅) - ကြက်တစ်ကောင် ကောက်ရခြင်း
အမျိုးသမီးဖုန့် ညွှန်ပြသည့် ဦးတည်ရာအတိုင်း ကျီကျောက်သည် သူမ၏ နောက်ကျောတွင် ခြင်းတောင်းတစ်ခုနှင့် ရှေ့သို့ ဆက်လျှောက်သွားခဲ့သည်။ သူမသည် ရှည်လျားပြီး ကျဉ်းမြောင်းသော တောင်စောင်းနှစ်ခုကို တက်ခဲ့သည်။ သူမသည် အမှန်တကယ်ပင် လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ပေ။
နေသည် အနောက်ဘက်သို့ ဝင်ရောက်လာပြီး လိမ္မော်နီရောင် နေဝင်ချိန်သည် ကောင်းကင်၏ တစ်ဝက်ကို အနီရောင် ဆိုးထားလေ၏။
ငန်းအုပ်ကြီးသည် ကောင်းကင်ယံ၌ နိမ့်ပါးစွာ ပျံဝဲနေသည်။
ညနေလေညင်းက တိုက်ခတ်နေပြီး သစ်ပင်ပင်စည်ကို မှီနေတဲ့ ကျီကျောက်ကို နှာချေသွားမိစေသည်။
လက်သီးဆုပ်အရွယ် ပန်းသီးတစ်လုံးသည် ကျီကျောက်၏ ခေါင်းပေါ်သို့ ပြုတ်ကျလာသဖြင့် နာကျင်စွာ အော်ဟစ်လိုက်မိသည်။
နောက်ဆုံးတွင် သူမသည် ပန်းသီးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူမ၏ အဝတ်တွေဖြင့် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် လက်စားသည့်အနေဖြင့် အလုတ်ကြီးကြီး တစ်ချက် ရက်စက်စွာ ကိုက်စားလိုက်သည်။
ကျွတ်စ်... အရမ်းချဉ်တယ်။
ကျီကျောက်သည် ချဉ်သော ပန်းသီးတစ်ဝက်ကို သူမကိုယ်သူမ အားတင်းပြီး စားခိုင်းကာ ခွန်အားပြန်ပြည့်သွားပြီးနောက် ရှေ့သို့ ဆက်သွားခဲ့သည်။
သို့ပေမယ့် ဒီအချိန်မှာတော့ သူမ အရမ်းဗိုက်ဆာနေပြီး သူမရဲ့ ခြေလှမ်းတွေက အနည်းငယ် တုန်ယင်နေခဲ့ပါသည်။
"ဘုရားသခင်၊ ရှင် ဒီလောက် ရက်စက်လို့မဖြစ်ဘူးလေ။ ရှင်က ကျွန်မကို ဒီမှာ အစာငတ်ပြီး သေစေချင်နေတာလား။" ကျီကျောက်သည် တိမ်ကင်းစင်နေတဲ့ ကောင်းကင်ပြာကြီးကို ဝမ်းနည်းပူဆွေးစွာ မော့ကြည့်ပြီး အရမ်းစိတ်ပျက်သွားခဲ့သည်။
ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူမသည် ရုတ်တရက် တရှဲရှဲ တရွှမ်းရွှမ်း မြည်သံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။
သူမ အနီးကပ်သွားကြည့်လိုက်တော့ ဝမ်းသာအားရ အော်ဟစ်မိလုနီးပါး ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
