အခန်း (၆၀) – မွှေးရနံ့
"ရှင်က လက်ရေးလက်သား ကောင်းမွန်ရုံတင်မကဘဲ ပုံလည်း ကောင်းကောင်း ဆွဲတတ်တာပဲ" ကျီကျောက်က သူ့ကို တိတ်တဆိတ် လက်မထောင်ပြလိုက်သည်။
ရှန်းယောင်၏ လက်ရေးလှနှင့် ပန်းချီကားများသည် အနာဂတ်တွင် အဖိုးမဖြတ်နိုင်အောင် တန်ကြေးရှိသည်မှာ အံ့ဩစရာ မရှိပေ။
"ဒီမက်မွန်သီးက အရမ်းလှတယ်လို့ ကျွန်မ ထင်တယ်" ရှန်းယောင်က သူမရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ပြီး ရိုးသားစွာ ပြုံးလိုက်သည်။
ထိုပြုံးနေသော ဖီးနစ်မျက်ဝန်းတစ်စုံကိုကြည့်ပြီး ကျီကျောက်သည် သူ့စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုရှိနေပုံပေါ်ကြောင်း ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရပြီး သူမ၏ ပါးပြင်တွေတောင် အနည်းငယ် ပူနွေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
သူမ၏ ရုတ်တရက် ရှက်သွေးဖြာသွားတာကိုမြင်လိုက်ရတော့ ရှန်းယောင်၏ မျက်ဝန်းထဲရှိ အပြုံးရိပ်ဟာ နက်ရှိုင်းလာခဲ့သည်။
"အဟွတ်... အချိန်လင့်နေပြီ။ ကျွန်မ အနားယူတော့မယ်" ကျီကျောက်က အလျင်စလို အကြည့်လွဲပြီး သူ့မျက်ဝန်းတွေကို ထပ်မကြည့်ရဲတော့ဘူး။
"ကောင်းပါပြီ" ရှန်းယောင်က စာရေးစုတ်တံကို ဂရုတစိုက် ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ သူ မထွက်သွားခင် သူမကို ကောင်းသောညပါဟု ပြောခဲ့ပါသည်။
သူ အခန်းထဲက ထွက်သွားသည်နှင့် ကျီကျောက်က အခန်းတံခါးကို အလျင်စလို ပိတ်လိုက်သည်။
ကျီကျောက်သည် တံခါးကိုမှီ၍ အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်သည်။ ထိုအခါမှသာ သူမ၏ နှလုံးခုန်သံ တဖြည်းဖြည်း လျော့ပါးသွားသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။
တစ်နာရီခန့်ကြာပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းနေသော ကျီကျောက်သည် စိတ်ကြည်လင်လာပြီး လျင်မြန်စွာ အိပ်မောကျသွားခဲ့သည်။
နောက်တစ်နေ့မနက်မှာတော့ ကျီကျောက်သည် အိပ်ရာစောစောနိုးလာခဲ့သည်။
မိသားစုဝင်တွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် အိပ်ရာနိုးလာချိန်တွင် သူမသည် မနက်စာ အဆင်သင့် ပြင်ဆင်ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။
