အခန်း (၉) - မင်းရွာကို ဘာဖြစ်လို့ မပြန်တာလဲ
ကျီကျောက်သည် အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲတင်ပြီး မြေကမ္ဘာဘုရားကျောင်းကို အရင်ဆုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
ကျီကျောက်သည် ကျောင်းနံရံမှာ မှီထားတဲ့ တံမြက်စည်းတစ်ချောင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတော့ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားသွားခဲ့သည်။
အရင်ဆုံး တံမြက်စည်းကို အသုံးပြု၍ ဘုရားကျောင်း၏ ထောင့်တိုင်းရှိ ဖုန်မှုန့်များနှင့် ပင့်ကူမျှင်များကို သန့်စင်အောင် ရှင်းလင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရေတစ်ပုံး ခပ်ကာ ဘုရားကျောင်း တစ်ခုလုံးကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သွားအောင် ဆေးကြောသုတ်သင်ခဲ့သည်။
တစ်နာရီခွဲကြာ အဆက်မပြတ် အလုပ်လုပ်ပြီးနောက် ကျီကျောက်သည် နောက်ဆုံးတော့ အနားယူခဲ့ရသည်။
"နောက်မှ ကောက်ရိုး နည်းနည်းလောက် ရှာလိုက်မယ်။ ဒါမှ ငါ ဒီည ဒီမှာအိပ်နိုင်လိမ့်မယ်" ကျီကျောက်သည် လက်ခုပ်တီးပြီး ပြုံးရယ်ကာ စကားဆိုလိုက်သည်။
ဂွီ ဂွီ
ရုတ်တရက် သူမ၏ ဝမ်းဗိုက်မှ အသံစုံမြည်လာခဲ့သည်။ ထိုအခါမှပင် ကျီကျောက်သည် မနေ့ညမှ ယခုအချိန်အထိ သူမသည် ကန်စွန်းဥနှစ်လုံးသာ စားရသေးကြောင်း သတိပြုမိလိုက်သည်။
ကျီကျောက်သည် သူမ၏ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို မြေကမ္ဘာဘုရားကျောင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လာခဲ့သည်။
အရှေ့ဘက် နှစ်မိုင် သုံးမိုင်ခန့် လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် သူမ၏ အကြည့်တွေကို မြစိမ်းရောင် အလင်းတန်းတစ်ခုက စွဲဆောင်သွားခဲ့သည်။
ချယ်ရီပင် ဖြစ်လေ၏။
ကျီကျောက်သည် ဝမ်းသာလွန်းလို့ ပန်းနုရောင် အသီးလေးကို အမြန်ခူးပြီး သူမပါးစပ်ထဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ချယ်ရီသီးလေးက အရည်ရွှမ်းပြီး ချိုမြိန်လှသည်။
ကျီကျောက်သည် မဆိုင်းမတွပင် သူမ၏ စကတ်အစွန်းကို ဆုတ်ဖြဲကာ ရိုးရှင်းသော ထည့်စရာအိတ်တစ်ခု ပြုလုပ်လိုက်ပြီးနောက် သူမ ခူးဆွတ်ထားသော ချယ်ရီသီးအားလုံးကို အထည်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။
