အခန်း (၆) - ငါ့လက်ထဲ ကန်စွန်းဥက ရုတ်တရက် မမွှေးတော့သလိုပဲ
"ကျွန်မ ဝက်စာမြက်တွေ အများကြီး စုဆောင်းခဲ့တယ်" ကျီကျောက်က သူ့ကို အမြန်ဖမ်းပြီး ဝမ်းသာအားရ စကားပြောခဲ့သည်၊ "ဒါနဲ့ စကားမစပ် ကျွန်မ တောင်ပေါ်မှာ တောကြက်တစ်ကောင်လည်း ကောက်ရခဲ့တယ်။ အလေးချိန် သုံးကတ်တီ လေးကတ်တီလောက်ရှိမယ်လို့ ခန့်မှန်းရတယ်။"
ဂွီ ဂွီ
ရှန်းယောင် ပြန်မဖြေမီ ကျီကျောက်၏ ဝမ်းဗိုက်သည် ရုတ်တရက် အသံထမြည်လာခဲ့သည်။
သူမသည် ဗိုက်ကို ဖုံးထားသော်လည်း တိတ်ဆိတ်သောညတွင် မည်သည့်အသံမဆို အတိုင်းအဆမရှိ ကျယ်လောင်သော သဘောသဘာဝ ရှိလေ၏။
"ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့" ရှန်းယောင်က သူမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ခြေချလိုက်သည်။
မီးဖိုချောင်ရှိ ပန်းကန်များနှင့် ထမင်းစားတူများကို ဆေးကြောသန့်စင်ထားပြီး မီးဖိုပေါ်တွင် ထမင်းတစ်စေ့မျှပင် မကျန်ရှိပေ။
ကျီကျောက်သည် မိုးခြိမ်းသံကဲ့သို့ မြည်ဟီးနေသော သူမဗိုက်ကို တိတ်တဆိတ် ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။ သူမ ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ အသံမထွက်အောင် မဖုံးအုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။
"ကျွန်မ အခုလေးတင် တောင်ပေါ်မှာ ချဉ်တဲ့ ပန်းသီးတစ်ဝက်လောက် စားလာခဲ့ပြီးပြီ။ ကျွန်မ ရေနည်းနည်းလောက် သောက်ဖို့ပဲ လိုတယ်..." ကျီကျောက်သည် ရှန်းယောင်၏ အမူအရာကို တစ်ချက်ခိုးကြည့်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောသည်။
ရှန်းယောင်က သူမကို ပြန်မဖြေဘဲ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ လျှောက်သွားကာ မီးဖိုထောင့်မှာ မှီထားသော မီးညှပ်ကို ကောက်ယူပြီး အနောက်ရောင် ကန်စွန်းဥ နှစ်လုံးကို မီးဖိုထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ကန်စွန်းဥများကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ကျီကျောက်သည် တံတွေးတစ်ချက်မျိုချမိလိုက်သည်။
"ကျွန်မတို့တစ်ယောက် တစ်လုံးစီလား" ကျီကျောက်က သတိထားပြီး မေးလိုက်သည်။
"ငါ ဗိုက်မဆာဘူး" ရှန်းယောင်က တိုးတိုးလေးပြန်ဖြေသည်။
"ရှင်က ဒါတွေအားလုံး ကျွန်မကိုပေးတာလား" ကျီကျောက်သည် အလွန်အံဩသွားသော်လည်း အရမ်းလည်း ပျော်သွားမိသည်။
