YANKI

19. Bölüm: Kaçış ve Kurtuluş

𝗦𝗲𝗹𝗮𝗮𝗺𝗺𝘀𝘀

𝗡𝗮𝗯𝗲𝗿𝘀𝗶𝗻𝗶𝘇𝘇𝘇. 𝗠𝗼𝗱𝘂𝗺𝘂𝘇𝘂 𝗱𝘂̈𝘀̧𝘂̈𝗿𝗺𝗲𝗸
𝘆𝗼𝗸. 𝗧𝗮𝗯𝗶𝗸𝗶𝗱𝗲 𝗱𝗲𝘃𝗮𝗺 𝗲𝗱𝗶𝘆𝗼𝗿𝘂𝘇𝘇𝘇.

𝗢𝘆 𝘃𝗲𝗿𝗺𝗲𝘆𝗶 𝘂𝗻𝘂𝘁𝗺𝗮𝘇𝘀𝗮𝗻𝛊𝘇 𝘀𝗲𝘃𝗶𝗻𝗶𝗿𝗶𝗺𝗺.

𝗜̇𝘆𝗶 𝗼𝗸𝘂𝗺𝗮𝗹𝗮𝗿 :)

Bir süre denizi izledim. Gece gibi. Bir kaç saat bile olsa Gece olmuştum. Ama bana yakışmazdı Gece olmak. Gece olmak yük kaldırmak demektir ben bunu yapamam. Gece yapar ama ben yapamam. Sorun Gece olmak değil, Gece'siz olmak. Sevdiğin kadına hasret kalmak.

Ama bu özlemin bir bedeli olacaktı. Tek bir amaç. Tek bir hedef. Ve tabiki tek kişi.

Gece Ural

Sevdiğim kadın

-Gece Ural-

"İğrenç bi insansın!" dedim ağzıma gelen metalik tadla tükürürken.
Alaycı bir gülüş atıp karşımdaki sandalyede oturmaya devam ederek
tek kelime etmeden yüzüme bakmaya devam etti.

3 Gün

Tam 3 gün geçmişti

O bokdan günün üstünden tam 3 gün geçmişti ve o gün bugündür buradaydım. Hayatımın cehenneminde. Kimse gelmemişti.
Kimse yardım etmemişti. Çığlıklarım, haykırışlarım hatta ağlamalarım hep cevapsız çağrı olarak geri dönmüştü bana. Yardım eden yoktu. İşte insanlar bu kadar canileşmişti.

Ailem

Arkadaşlarım

Hiç biri yoktu yanımda. Nerdelerdi peki. Neden beni bulmak için çabalamıyorlardı.

Peki ya Arlas

Hep yanımda olacağını söyleyen adam nerdeydi. Vaz mı geçmişti benden. Unutacak mıydı peki.
Ya karşımdaki iblisin dedikleri doğruysa. Ya Arlas beni aramakdan vazgeçtiyse gerçekten.

Olmazdı

Arlas yapmazdı ki bunu. O hep yanımda olucaktı benim. Beni aradığına adım kadar emindim. O benden, sözlerinden vazgeçmez.

Ölmedim

Ölemezdim

Çünkü arkamda o kadar insanı bırakamazdım. Ben arkamda bir yanı buruk insanlar bırakmazdım. İstedikleri kadar işkence etsinler. Umurumda olmaz. Yine baş ederim, yıllarca yaptığım gibi.

"Biliyormusun Gece, bazen işleri haddinden fazla zorlaştırıyorsun."
dedi ve sandalyeden kalkıp bir kaç ağır adımda yanıma geldi ve yere çömelip gözlerini gözlerime dikti.
3 Gündür bu iblisin elindeydim ve Allah kahretsin ki kurtulamıyordum buradan.

Alayla güldüm ve ağzımdan gelen kanlara aldırmadan yüzüne doğru eğildim. "Hadi canım. Göbek adımmış demekki işleri zorlaştırmak." dedim.
Yüzümü çekmediğimde tek hamlede saçıma yapışıp boynumu eliyle beraber yere doğru eğdi. Canım acımıyordu, alışmıştım. Günlerdir bunu yapıyordu. Hıncını yüzümden ve özenle baktığım saçlarımdan çıkarıyordu.
"Bir daha, benimle konuşurken haddini bileceksin. Unutma Gece, sen kimsesiz bir zavallısın. Kimsen yok senin." dediğinde yutkundum. Başımı hayır anlamında salladım.

Güldü

"Annen ve baban mesela." dediğinde gözlerimi kaçırdım. 3 Gündür aynı şeyleri söylüyordu ama ona inanmak istemiyordum. "Onlar çokdan öbür dünyaya göçtü ve sen tekrardan öksüz ve yetim kaldın!" dedi. Saçımı çekmesi canımı acıtmamıştı ama bu söyledikleri canımı yakmıştı. Sahi, gerçekten öldürmüşmüydü onları?