O gün, "Bir insan kaç kere ölür," demişti silahın namlusunu koluma sürterken.
Geçmişi düşünürken acıyla gülümsedim. "Bir insan kaç kere ölür, gece yüzlü adam?"
Ve, titreyen ellerimle tetiğe bastım.
••••
Yerde bir hançer. Ve Canavar'dan önce hançere...
Bölüm Şarkıları: Yedinci Ev- Anlat Ona Duman- Bal Sezen Aksu- Geri Dön Cem Adrian- Yalnız da Ayağa Kalkabilirim
İyi okumalar dilerim, vote vermeyi unutmayın...♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~ Hastaneden kurtulduğum, Araf'ın beni uyuşturucu bağımlılığından kurtarmak için gerçek bir kliniğe yatırdığı zamanları düşündüm.
O zamanlar bu hayatta beni yıkabilecek tek şeyin intikamımda başarıya ulaşamamak olacağını düşünürdüm. Kenan Aysar'ın yaptıklarının cezasız kalması, benim tek yıkımım olur diyordum. Beni yıkabilecek bir şeyin aşk olacağı aklımın ucundan bile geçmezdi.
Ama şu an beni yıkan da, boğan da, aşktı.
Çırpınmaya çalıştım, yüzmeyi denemek istedim ama vücudum kitlenmiş gibiydi. Hareket edemiyordum, nefes dahi alamıyordum. Halime gülen kahkaları dinliyor, belki de ölümümü bekliyordum.
Biliyordum ki beni şu an kimse kurtaramazdı. Kim fark edecekti ki denize düştüğümü? Uyuşturucu çeken ve üzerine kapı kilitlediğim Eymen mi, Dora ile öpüşen Eksen mi?
Beni kimse kurtaramazdı. Benim bir kahramanım yoktu.
Beynimdeki sesler konuşmaya devam etti. 'Peki ne yapacaksın, ölümünü mü bekleyeceksin gerçekten? Korkaksın, korkak, korkak, korkak...'
Değildim, korkak falan değildim. 'Kes sesini aptal ucube,' diye bağırdım başım suyun üzerine çıktığı an.
Öfkeyle vücudumu hareket ettirmeye çalıştım. Soğuk suyun vücudumda yarattığı donma hissine rağmen yanıyor, tutuşuyor gibi hissediyordum. Sanki az önce öyle bir yanmıştım ki beni okyanus bile söndüremiyordu.
Batıyordum.
Gözlerimi artık açamazken, nefes alabileceğim tek bir boşluk yoktu.
Çocukken annem beni kumsala götürmüştü. Orada da boğulmuştum, tıpkı şu anki gibi.
Anne, boğuluyorum. Kurtar beni.
Anne.
Boğuluyorum.
Kurtarma beni.
Zihnim kendi kendine konuşmaya devam etti. 'Seni, sen kurtarabilirsin Süveyda. Seni şu an yalnızca sen kurtarabilirsin,' dedi ruhum.
