O gün, "Bir insan kaç kere ölür," demişti silahın namlusunu koluma sürterken.
Geçmişi düşünürken acıyla gülümsedim. "Bir insan kaç kere ölür, gece yüzlü adam?"
Ve, titreyen ellerimle tetiğe bastım.
••••
Yerde bir hançer. Ve Canavar'dan önce hançere...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Görseli: Eksen. Bölüm Şarkısı: İnanç Şanver- İnanması Zor
3. Bölüme hoş geldiniz♡
~~~
Hayatım, başlangıcını bilmediğim bir çizgi üzerinde savruluyordu. Bu çizgide ölümler, gidenler ve kalanlar vardı.
Yaşadıklarımın başlangıcını hastaneden çıktığımdan itibaren çok düşündüm.Olayların başlangıcını düşündüğümde, yolum Kenan Aysar'a ve babamla yengemin ilişkisine çıkıyordu. Daha da köklü bir geçmişi varsa da bu hikayenin, henüz ben bilmiyordum.
Kenan Aysar hem ailemin ölümü planlayan, hem de o hastanede bana ve diğerlerine işkence uygulayan kişiydi. Ailemin ölümü ardından Kenan'ın hastanesine düşmem tesadüf olamazdı, buna emindim. Beni o hastaneye zorla yatıran yengem Serap Safir'in bu yaşananlarda göründüğünden çok daha etkisi olduğu ise bana göre kesindi.
Kenan Aysar yaşadıklarımın tek sorumlusu değildi, yengem Serap Safir de en az Kenan kadar suçluydu.
Babam Serap Safir ile birlikte olup annemi aldatmıştı. Serap ailemizin içinde olmasaydı belki de bunlar hiç yaşanmayacaktı. Şu an odak noktam Kenan'dı, evet, ama sıra bir gün Serap Safir'e de gelecekti.
Aldatma sahnesine şahit olduktan sonra gördüklerimi anneme anlatmıştım, annem ile durumu amcama anlatmak için arabamıza bindiğimizde aracımız yoldan çıkmış, taklalar atmıştı. Bu kaza annemin hatasından kaynaklı değildi. Başka bir araç bile isteye bize kaza yaptırmıştı.
Zihnimin oyunu değildi bu, emindim. Emin olmamı kılan en büyükşeyse araçtan çıkarıldığımı hayal meyal hatırlamamdı. Birisi beni o araçtan çıkartmıştı ve annemin de içinde bulunduğu araba gözümün önünde patlamıştı. O patlamayla annemin bedeni dışında benim de ruhum parçalanmıştı.
Annemin acısının üstüne babam her şeyden beni sorumlu tutarak beni öldürmeye kalkmıştı, onu da kim tarafından geldiğini bilmediğim bir kurşun öldürmüştü. Bu kurşun, bana hayatımı kazandırmıştı.
Ama keşke kazandırmasaydı. Keşke babamın silahının kurşunuyla ölseydim ve devamında yaşadığım hiçbirşeyi yaşamasaydım, keşke anneme kavuşabilseydim.
Bu iki ölümün üzerimde bıraktığı hisler dile dökülemezdi. Ama acıdan her saniye binlerce kez öldüğüm o günlerde Serap Safir'in bana yaptıkları dile dökülebilirdi.
