ÖMER: Saplantı

10. "saklambaç."

Banka lavabosunun musluğundan aldığı bir avuç soğuk suyu yüzüyle buluştururken gözünün önüne gelip duran görüntüler bir önceki güne aitti. Okul çıkışında, Ömer kendisine bir kız arkadaşı olmadığını söylüyordu ve az sonra bahçenin önünde genç bir kadın beliriyor, Ömer'e sesleniyordu. Güzel ve alımlı bir kadındı. Ömer gitmeden önce bir kez daha kız arkadaşı olmadığını söylemişti ancak Gamze ne kadar inanıp inanmaması gerektiğinden emin değildi. Bir yanı yalan söylemesi için hiçbir sebep olmadığının farkındayken diğer yanı sebepsizce farklı hissediyordu.

Oysa bir iş arkadaşı olabilirdi, ya da normal bir arkadaşı, belki bir akrabası. Bir sürü ihtimal olabilirdi ama Gamze her nedense gerçeği öğrenmek istemişti. O genç adamın özel hayatını neden merak ettiğini bilmese de en mantıklı açıklama olarak, insanın biriyle fazla vakit geçirince hakkında bilgi edinmek istiyor oluşunu düşündü. Yüzünü kağıt havluya kuruladı ve saçlarını düzelttikten sonra lavabodan çıktı.

Bankadaki iş arkadaşlarından en samimi olduğu Sema, aynı anda lavaboya geçmek için yaklaşıyordu. Karşı karşıya geldiklerinde "Sema." dedi Gamze ani bir kararla. Uzun saçlı genç kadın "Efendim canım?" diyerek durdu. Banka tenhaydı, birkaç müşteriyle diğer iş arkadaşları ilgileniyordu ve Sema ile Gamze, lavabonun ön tarafında duruyorlardı. Gamze kendisini bekleyen acil bir müşteri bulunmadığına emin olduktan sonra "Acaba buralarda..." dedi kelimelerini toplamakta zorlanarak.

"Yani bu mahallede. Böyle turuncu saçlı bir kadın tanıyor musun? Kahküllü ve dalgalıydı saçları. Kendisi de bakımlı bir kadındı. Pek buranın yerlisi gibi görünmüyordu ama burada yaşıyor olmalı. Yani sanırım... Var mı senin bildiğin öyle biri? Ben henüz kimseyi tanımıyorum buralarda."

"Turuncu... Kahküllü..." diye kendi kendine tekrar ederken kaşlarını çatmıştı Sema. Bir kez duraksadığında aklına birinin geldiği belliydi. "Yani biri var ama..." dedi bunu doğrular nitelikte. Yüzü pek de olumlu görünmüyordu. "Sen niye sormuştun ki?"

"Şey. Bir tanıdığımın yakını olabilir de. Merak ettim."

Uyduracak daha iyi bir bahane gelmedi aklına. Ancak Sema bunu duyunca rahatlayıp gülümsemişti. "Yok... Yok bir tanıdığının yakını olabileceğini hiç sanmıyorum. Ondan bahsetmiyorsundur. Başka da kimse aklıma gelmedi canım, kusura bakma."

Daha neden öyle söylediğini soramadan işine döndü ve Gamze kafasındaki soru işaretleriyle kaldı orada. Sema da tanımıyorsa kim olduğunu iyice merak etmişti. O sefer de farklı bir an canlandı aklında. Ömer'in kadının kolundan pek kibar olmayan bir şekilde çekip götürdüğü o an. Kısa süreliğine görebilmiş olmasına rağmen ne gördüğünden emindi. Sebebini ise bilmiyordu, neden öyle bir şey yapmış olabilirdi? Bir kadına kaba davranacak birine benzemiyordu. Ancak bazen insanlar göründüğü gibi çıkmayabiliyordu da. Kafası gitgide daha da karışırken işine dönmek için derin bir nefes verip ellerini saçlarının arasından geçirdi.

Masasının bulunduğu yöne doğru dönüp ilk adımını attığında yakaladığı gözler yüzünden damağını çekmesi de bunun hemen peşinde oldu. Ürpermişti; Ömer orada, bankanın karşısındaki duvarın önündeydi. Başka bir şey için gelmiş veya oradan geçiyor olması mümkün olmayacak kadar kendisine bakıyordu, Gamze'nin o mesafeden ifadesini okuyamadığı bir yüzle. Elindeki kese kağıdının içinde ne bulunduğunu tahmin ediyordu. Göz göze geldiklerinde yaslandığı yerden toparlandı ve kağıdı kaldırıp gülümsedi kadına. Bu gülümseme ilk defa pek rahatlatıcı gelmemişti. Gamze hala daha garip hissetse de ceketini alıp bankadan çıktı.

Hava hafif serindi, Ömer'in de üzerinde ince bir ceket vardı. Yürüyüşten geliyor olamazdı çünkü okula gitmek için hazırlandığı belli oluyordu. "Günaydın." dedi kadın kendisine doğru yaklaşırken. Gamze rüzgardan etkilenmemek için kollarını ceketinin önüne sararak yaklaştı genç adama. "Ne yapıyorsunuz burada?" diye sordu selamını almadan önce. Her zamanki gibi sıcak bir karşılamada bulunmadığı Ömer'in gözünden kaçmadı. Ancak bozuntuya vermek istemedi. "Okula geçerken uğramak istedim."