Sıkıntıyla iç çekti genç kadın. "Şu köye eski çorapçı bile gelse evlencem!"
Sözcükler sihirlidir derler ve bazen söylediğin o söz senin kaderin olur. Fatma yaşadığı peş peşe acıların ardından ettiği o cümlenin gerçek olacağını nereden bilebilirdi ki?
Geçen bölüm koyduğum sınırlar dolmadığı için aslında hiçbir şekilde bölüm yazıp yayımlamaya niyetim yoktu ama bir yandan da ilham perilerim gitmeden hikayeyi yazmak istediğimden yazmaya karar verdim. 🤭
Ayrıca oy verip yorum yapanlara da daha fazla haksızlık olmasın istedim. 🥰
Görüşmeyeli nasılsınız? ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dadam..."
Elindeki güğümü yere bırakmıştı ki karnına güçlü bir sancının girdiğini hissetti Fatma artık bugün yarın karnındaki bebeğin dünyaya geleceği anı bekliyordu. Bebeği tam tamına dokuzuncu ayının beşinci günündeydi. Yani karnındaki bebeğin dünyaya gelmesi sadece an meselesiydi artık. "Ah!",
"Fatma'm! O ağır güğümü ne kaldıreysin? Beni çağır demiştim sana..." acı içerisinde nefesini dışarıya verirken dudaklarını ıslattı Fatma ve daha sonrasında gözlerini kocasının yemyeşil gözlerine çevirip mırıldandı.
"Ben onca tarlalarda çalışmış karıyım mari güğüm ne desin?" Kocasına laf yetiştirmeye çalışırken dahi acısını yutmaya çalışıyordu ancak pek de başarılı sayılmazdı. Nihat hemen kadını tutup onun sedire oturmasına yardım etmişti ki odada ahşap arabasıyla oynayan Kemal ağlamaya başladı. Genç kadın acı içerisinde ayaklanacak olsa da Nihat onu durdurup küçük çocuğun olduğu diğer sedirli odaya geçti ve çocuğu kucağına aldı.
"Düştün mü sen paşam?",
"Hıhı..." gözyaşları içerisinde Nihat babasının göğsüne sokulduğunda genç adam elini küçük çocuğun altın sarısı saçlarına götürdü ve okşadı. "Geçti aslanım hem ne derler? Erkek adam ağlamaz."
Başını salladı küçük çocuk. "Ağyamaz." Çocuğun kendisine verdiği yanıta karşılık sıcacık bir gülümseme sundu yakışıklı adam. Ardından kucağına aldı onu ve pışpışlayarak Fatma'nın yanına geldi. "Ebeyi çağırıp gelcem Fatma'm..."
Genç kadın acı ve kan ter içerisinde kalmıştı adeta şimdi. "Ah! Çabuk... Dada geleyri Nihat'ım!"
Kucağındaki Kemal ile beraber koştur koştur evden çıktı genç adam. Çocuk Nihat'ın telaşesinden de olsa gerek korkmuştu aslında ama daha çok annesinin haline korkup ağlar haldeydi. "Aslanım geçti, ebe teten gelip kardaşı getirecek."
Kemal boncuk boncuk adama baktıktan sonra minik başını sallayıp iç çekti ve başını adamın omzuna yasladı. Bu sırada ebe kadının evinin önüne gelmişlerdi bile. Yakışıklı adam anında kapıyı yumruklayıp ona seslenmeye başladı. "Ebe Nazife!!",
"Geldim mari..." kadın ona seslenip başındaki çemberi düzelterek kapıyı açtığında karşısında Öğretmen Nihat'ı ve kucağındaki çocuğu gördü. "Vakit geldi ha? Hemen geleyrim. Sen bu kızanı bana ver anam bakar Kerime Tete gelene kadar."
