Sıkıntıyla iç çekti genç kadın. "Şu köye eski çorapçı bile gelse evlencem!"
Sözcükler sihirlidir derler ve bazen söylediğin o söz senin kaderin olur. Fatma yaşadığı peş peşe acıların ardından ettiği o cümlenin gerçek olacağını nereden bilebilirdi ki?
Bu bir bölüm güncellemesi değil evet, zaten benim koyduğum başlıktan da anlamışsınızdır. Ben ve iflah olmaz şekilde kendini konuşturmaya devam eden kalemim yine yeni bir kurgunun peşinde. Bazı yerlerinde daha önceden kaleme almış olduğum bir hikayeye dair sahnelerde yer alacaktır. Belki sizlerde bu hikayeye bakmak, okumak isterseniz diye buraya tanıtımını bırakmak istiyorum. Bence en az Nihat kadar sevebileceğiniz bir karakter olacak burada da. :)
Hikayeyi çalışmalarım arasından bulabilirsiniz. :)
Görüşmek üzere! ♥️✌🏻
Hikayenin türü: Romantizm - Yetişkin İçerik
Tüm Hakları Saklıdır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen kendisine duyulan sevginin altında ezildiğini hissederken bazense içindeki o öfkenin altında eziliyordu Afitap oysa biliyordu ki, karşısındaki adamın suçu yoktu. İnsan kendisi dışında gelişen olayların sorumlusu olabilir miydi? Pek tabii ki kocası da kendisi dışında gelişen olaylardan sorumlu değildi. Asi tavırları ve sivri diliyle her şeyden çok sevdiği adamı hançerlerken adam her fırsatta kulağına aşkı fısıldıyordu. Oysa başta sadece verilmiş bir söz uğruna beraberliklerine imza atmışlardı. Evet, ikisi içinde durum buydu. Şimdi gözlerine bakmaya doyamıyordu adamın. Azur yanına yaklaşıp kolunu hafifçe tuttuktan sonra konuşmaya başladığında gözlerini yumdu. "Benim suçum yok" sözüne karşılık yandan bir gülümseme gönderdi genç kadın. Buna kendisi de inanmak istiyordu. Delicesine sevdiği adamın suçu olmadığına inanmak istiyorken diğer yanı da zaten ona Azur'un herhangi bir suçu olmadığını söylüyordu. Genç adam elini karısının kalbine doğru götürdükten sonra gözlerini gözlerine çevirerek konuşmaya başladı. "Bu güzel kalbin... Ona sor Afitap."
Kırgındı aslında ama bir o kadar da ona koşabilecek kadar sevdalı! Çünkü Afitap hayatına girdiğinde bambaşka bir adama çevirmişti onu; yaralarını iyileştirmiş, kalbindeki acıyı unutturmuş ve kendisine yeni bir kapı açmıştı. Güzel kadın kalbinin üstünde duran sevdiği adamın elini itmekle itmemek arasında gidip gelirken elini tuttu ve dudaklarına doğru götürüp kocasının avuç içine öpücük bıraktı. Şüpheyle dolu yanının yanı sıra ona duyduğu bağlılık belki de her şeyi başa almasına neden oluyordu. Yine önyargılı davranıyor olabilirdi ve yine kocasını yaralayacak olabilirdi. "Bana lütfen güven..."
Diye fısıldadı sonra bilmem kaçıncı kere daha adam.
•••
Yüzünü yüzüme doğru yaklaştırdığında nefes alışverişimin hızlanmaya başladığını hissediyordum. Nefesi tenime çarptığında sert bir şekilde yutkunup dudaklarımı ıslattım. Azur bana çarpık bir gülümseme gönderdikten sonra kadife çıkan sesi kulağımı doldurdu. "Afitap..." Adımın daha önce bir dudaktan bu kadar güzel çıktığını duymamıştım! Tekrar yutkunurken ne kadar heyecanlandığımı belli etmemenin derdindeydim! Kulağıma doğru eğilip, "ne kadar korktum bir bilsen..." diye mırıldandığında iç çekip dudaklarımı ıslattım. "Sana bir şey olmasından çok korktum! O güzel gözlerine bakamamaktan..."
Yavaş...
Yavaş at kalbim! Bu heyecan mantık evliliği yaptığın bir adam için fazla değil mi? Evet, mantık evliliği ya da belki de babam tarafından verilmiş olan sözün sonucu kabulleniş! Dudaklarını boynumda hissettiğimde sanki yer ayaklarımın altından kayar gibiydi. Koklayarak boynumu öpen adam yeniden kulağıma doğru yaklaştıktan sonra mırıldanmaya devam etti. "Kalbim acıdan yandı ağa kızı. Ölesiye yandı ve ölme arzusuyla çarptı durdu. Neden biliyor musun? Çünkü ben sana aşık oldum."
