Sıkıntıyla iç çekti genç kadın. "Şu köye eski çorapçı bile gelse evlencem!"
Sözcükler sihirlidir derler ve bazen söylediğin o söz senin kaderin olur. Fatma yaşadığı peş peşe acıların ardından ettiği o cümlenin gerçek olacağını nereden bilebilirdi ki?
Ben bir türlü bölüm yazamadım. Aslında nedenlerimi de sizlere bıraktığım alıntılarda yazmıştım ama görmeyenler var mı?
Bu sırada bizde 90K okunmaya ulaşmışız! Çok mutlu oldum. 💜🫢
Daha da büyümemiz dileğiyle! Mesela artık 4K oya da sahip olabiliriz bence değil mi? 😉
Neyse daha fazla gevezelik yapmadan bölüme geçelim diyorum. Ne dersiniz? 😝
Herkese keyifli okumalar! 😍
Oy verip yorum bırakmayı ihmal etmeyin lütfen. 🙏🏻
Gelecek bölümde en kısa zamanda görüşebilmek umuduyla! 🫶🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen Hep Benimle Ol."
Ahsen'i emziren Gülfem'e kaydı gözleri Fatma'nın. Minicik bebek annesini öyle iştahla emiyordu ki, genç kadının yüzünde oluşan tatlı gülümsemenin peydahlanmasına neden oldu. Kız bebek de bir başka güzel oluyordu doğrusu. İçinden, "aman Nihat duymasın" düşüncesi geçerken iç çekti. Gülfem sanki yengesinin daldığı alemi fark etmiş gibi bir tavırla gülümsedikten sonra yeşil gözlerini genç kadının gözlerine dikip gözlerinde oluşan munzur bir tınıyla ona bir kere daha baktıktan sonra konuşmaya başladı. "Agama bir kızçe ne zaman vereysin mari?"
Fatma kızaracak gibi olsa da kendisine çeki düzen verip deyim yerindeyse kuyruğu dik tutmayı başararak konuşmaya koyuldu. "Yok bizde artık üyle kızçe işleri falan."
Gülfem hafifçe kıkırdadıktan sonra başını önüne eğip minik bebeğinin kokusunu içine çekti. Fatma kadının yanına bir kenara ilişip minik bebeğe kısa bir an baktıktan sonra gözlerini yeniden görümcesine çevirdi. "Gülfem.",
"Hıı?" Bebek olduğundan bu yana kadın ne kocasını anıyordu ne de kocasına bebeğin doğduğunu haber edilmesinin lafını ettiriyordu. Ancak bu durum nereye kadar böyle gidecekti ki? Zaten saklamanın da pek mantıklı bir hareket olduğunu düşünmüyordu Fatma. Ama gel gelelim ki karşısındaki kadın bunu anlayamayacak kadar büyük bir buhran içerisindeydi şimdi. Dudaklarını ıslatıp konuşmaya koyuldu Fatma. "Ben deyrim ki...",
"İnge ben seni anladım ama deme sen. O herifin haberi falan olmaycak." Her ne kadar böyle dese de saklayamayacağını kendisi de biliyordu Gülfem. Evet kızı doğmuştu ona kavuşmuştu fakat oğlu hala o adamın yanındaydı ve bundan dolayı hala oraya geri dönmek zorunda olduğunu biliyordu. Hem zaten ağabeyi onu affetmiş olsa dahi sonsuza dek burada kalmaya devam edemeyeceğini de biliyordu. Bazen insan için gerçekten de her şey üstü üstüne gelebiliyordu. Kendi hayatını nasıl düzene sokacağı hakkında gram fikri yoktu.
