Διάβαζε το κατάλογο στο εστιατόριο που είχαν δώσει ραντεβού και τα μάτια της πήδαγαν τις ονομασίες των φαγητών βιαστικά. Θα μπορούσαν να είχαν απολαύσει το φαγητό που της είχε βάλει η μητέρα της αλλά δεν βρήκε καν το λόγο να το αναφέρει στον Κώστα όταν εκείνος της είχε τηλεφωνήσει λίγο πριν σχολάσει και της είχε προτείνει να βρεθούνε στην πόλη και να απολαύσουν το φαγητό τους στο εκλεπτυσμένο εστιατόριο που καθόντουσαν. Ήξερε την αδυναμία του να τρώνε αυτά που έφεραν την υπογραφή κάποιου σεφ όπως γνώριζε καλά πόσο του άρεσε να περνάνε τον χρόνο τους έξω σε εκδηλώσεις και δρώμενα. Του άρεσε να συναναστρέφεται με κόσμο . Καλό κόσμο όπως δήλωνε. Σιγά μην του πρότεινε η Δανάη να βρεθούνε στο διαμέρισμα του και να φάνε το ταπεινό φαγητό της μητέρας της. Καμία όρεξη δεν είχε να ακούσει την συνηθισμένη γκρίνια του ότι επειδή έχει εκείνη απομονωθεί στα λαγκάδια και στα άγρια βουνά σαν ερημίτης δεν σημαίνει ότι θα κάνει και αυτός το ίδιο και ότι χάρη σε εκείνον η ίδια συνέχιζε να έχει επαφή με το πολιτισμό και που και που κανά άνθρωπο. Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν η Δανάη δεν είχε προτείνει τίποτα και τον ακολούθησε όσο και αν αυτό δεν την ευχαριστούσε. Έπρεπε να καταλάβει και να δεχτεί ότι ο Κώστας ήταν μεγαλωμένος διαφορετικά. Οι γονείς του ήταν επαγγελματίες γιατροί και είχαν την δική τους καριέρα. Δεν αφιέρωναν χρόνο σε καθημερινά οικογενειακά τραπέζια αν αυτό δεν ήταν απαραίτητο και υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Και ο Κώστας τους είχε ως πρότυπο. Ήξερε μόνο έτσι να λειτουργεί, σαν τους γονείς του. Τους οποίους ο Κώστας ανυπομονούσε να της τους γνωρίσει και εκείνη απέφευγε. Δεν ένοιωθε έτοιμη για κάτι τέτοιο. Τους ήξερε και μια φορά που είχαν συναντηθεί σε ένα εστιατόριο πάλι , αυτά τα λίγα λεπτά που βρέθηκαν στην είσοδο με εκείνους να αποχωρούν και τους ίδιους να μπαίνουν της είχαν φανεί τρομακτικά μιας και δεν έπαψε δευτερόλεπτο να είναι υπό το έντονο επικριτικό τους βλέμμα. Όχι, δεν είχε καμία όρεξη να περάσει ένα εξεταστικό δείπνο με εκείνους σκέφτηκε κάνοντας ένα μορφασμό και μόνο στη σκέψη κρυμμένη πίσω από το κατάλογο που υποτίθεται ότι διάβαζε τόση ώρα.
«Δανάη σε ρώτησα αν θέλεις να μοιραστούμε την πράσινη τους σαλάτα με τα άγρια βότανα.»
Η Δανάη τινάχτηκε και κατέβασε τον κατάλογο χαμογελώντας μεν απολογητικά δε.
«Αφαιρέθηκα. Ναι, φυσικά. Θα ταίριαζε με τα μπιφτέκια μου.» σχολίασε χαμογελώντας πλατιά στο σερβιτόρο που έστεκε από πάνω της, δίνοντας του το κατάλογο που κράταγε πίσω.
