Η Δανάη μετά τα τελευταία λόγια του Σωτήρη ανέβηκε την σκάλα λες και την κυνηγούσαν. Από όσα μπόρεσε να καταλάβει γιατί ακόμα δεν είχε συλλάβει πως είχε προκύψει το Νικηφόρος ,είχαν φτάσει στο σημείο να χτυπήσουν τον Βίκτωρ! Αν ήταν ποτέ δυνατόν! Και αυτός κάθισε, τις έφαγε και δεν ανταπέδωσε;! Αυτό και αν ήταν αδύνατον σκέφτηκε και ανέβηκε με την καρδιά της και το στομάχι της σε αναταραχή ψάχνοντας κάποιο ίχνος του στα δωμάτια εντοπίζοντας τον στο χειρότερο που θα μπορούσε να βρίσκεται και δεν ήταν άλλο από αυτό το δικό της.
Στάθηκε στην πόρτα με μισάνοικτο στόμα , λαχανιασμένη από το ανέβασμα ,όσο τα μάτια της που είχαν εντοπίσει τον Βίκτωρ , έπεσαν πάνω του χωρίς να χορταίνουν να τον κοιτάνε. Ένας Βίκτωρ που είχε κάνει μόλις μπάνιο μιας και τα μαλλιά του έδειχναν νωπά ακόμα , ημίγυμνος φορώντας μόνο ένα παντελόνι, καθιστός στο κρεβάτι της με χαμηλωμένο το πρόσωπο του , βυθισμένος στις σκέψεις του. Ναι, δεν χόρταινε να τον κοιτά και η καρδιά της μετά από καιρό χτυπούσε ξανά ζωηρά και ευτυχισμένα απλά στην εικόνα του. Το βλέμμα της που διέτρεχε το κορμί του για πολλοστή φορά κατάφερε να εντοπίσει τις νωπές πληγές του χωρίς να καταλαβαίνει αν αυτό που έδωσε εντολή να τον πλησιάσει ήταν η καρδιά ή το μυαλό της ή ένας συνδυασμός και των δύο με τον Βίκτωρ να αντιλαμβάνεται την παρουσία της και να γυρνάει το πρόσωπο του προς εκείνη με το βλέμμα του να καρφώνεται στο δικό της.
"Θεέ μου πως έγινες έτσι" ψέλλισε έχοντας τον πλησιάσει και από το σάστισμα άφησε την ιατρική τσάντα που κράταγε στο ένα της χέρι και είχε την σύνεση να αρπάξει πριν ανέβει τρέχοντας τη σκάλα να πέσει χάμω με εκείνη να προσγειωθεί στα πόδια του δίπλα. Η Δανάη γονάτισε μπροστά του αυτόματα κοιτώντας τις γρατζουνιές που είχαν γεμίσει τα χέρια του αλλά κυρίως το μάγουλο του που ακόμα αιμορραγούσε.
"Σκόνταψα στις τριανταφυλλιές γιατρουδάκι"
Η Δανάη με τα χείλη της μισάνοικτα κοίταξε τα χείλη του Βίκτωρ και αμέσως εκείνον.
"Και η τριανταφυλλιά σε γρονθοκόπησε στο πιγούνι;" ρώτησε η κοπέλα ειρωνικά κοιτώντας τη μελανιά που είχε δημιουργηθεί στο σημείο "Μην τον καλύπτεις. Ο Σωτήρης ήδη έχει ομολογήσει" γρύλισε εκνευρισμένη η Δανάη και άνοιξε την τσάντα της "Εύχομαι να μην χρειαστεί ράμματα η πληγή στο μάγουλο σου"
"Γιατί το εύχεσαι;"
Η Δανάη ακινητοποιήθηκε εκεί μπροστά του. Δεν μπορούσε να του απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Πως θα του έλεγε ότι λάτρευε το πρόσωπο του, κάθε σημάδι του και κάθε γωνία του, κάθε ίντσα εκείνου του κορμιού που της είχε προσφέρει στιγμές που δεν θα ξεχνούσε ποτέ; Στιγμές που την ξυπνούσαν στη μέση του ύπνου με εκείνη αναστατωμένη, υγρή και έτοιμη για εκείνον, στιγμές που είχαν γράψει στο κορμί της και στιγμές που δεν είχε ξεχάσει και ήταν ακόμα φρέσκιες, νωπές, στιγμές που έκαναν το κορμί της να ριγήσει από λαχτάρα ξανά.
