Κοίταξε φευγαλέα την ώρα στο μικρό ρολόι που υπήρχε περασμένο γύρω από τον λεπτό καρπό της, μια κίνηση που φυσικά και δεν διέφυγε από το κοφτερό βλέμμα του Σωτήρη που έπινε χαλαρά άλλη μια γουλιά από το καφέ του, πριν απαντήσει στο ερώτημα που του είχε κάνει η αδερφή του.
«Δεν θα πω ότι λυπάμαι που έγινες μάρτυρας μιας τέτοιας συμπλοκής, Δανάη. Στις φυλακές αυτά λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα σχεδόν, δεν μου προκάλεσες την παραμικρή έκπληξη με τα λεγόμενα σου. Αυτό που προσπαθούσα να σου εξηγήσω αλλά δεν με άφηνες με το πείσμα σου είναι ακριβώς αυτό: Στη φυλακή υπάρχουν άλλοι κανόνες. Γι αυτό μην σε παραξενεύει τόσο που δύο άντρες μπορεί να παίξουν ξύλο για να διεκδικήσουν το καλύτερο κρεβάτι, να είναι μόνοι τους την ώρα του μπάνιου τους ή να προαυλίζονται πρώτοι. Εφόσον μπήκες σε αυτό το χώρο φοβάμαι ότι σύντομα θα τους μάθεις όλους. Αλήθεια μετά από αυτό που έγινε δεν άλλαξες γνώμη ακόμα; Ακόμα επιμένεις ότι ήταν λογική η απόφαση σου;»
Κεραυνοβόλησε με το βλέμμα τον αδερφό της δίνοντας του με αυτό τον τρόπο την απάντηση της όσο με το δάχτυλο πάταγε το κουμπί απενεργοποίησης στον υπολογιστή της. Για σήμερα είχε τελειώσει από το ιατρείο καθώς φαινόταν. Ότι ιατρικές συνταγές έπρεπε να γράψει είχαν γραφτεί. Όποιο ασθενή έπρεπε να εξετάσει το είχε κάνει. Την κυρία Φρόσω που γκρίνιαζε ότι έβλεπε σκιές έπειτα από την εγχείρηση καταρράκτη που είχε κάνει την είχε παραπέμψει στον χειρούργο οφθαλμίατρο της και είχε ράψει το γόνατο του μικρού Ηλία που πάλι είχε πέσει από κάποιο δέντρο που είχε σκαρφαλώσει για να κλέψει φρούτα να φάει. Και να πεις ότι ήταν κανένα ευλύγιστο παιδάκι να σκεφτείς ότι το έβρισκε παιχνίδι να σκαρφαλώνει στα δέντρα αλλά με τα παραπανίσια κιλά που το βάραιναν ήταν ξεκάθαρα θέμα λαιμαργίας και θα έπρεπε να κάνει μια άβολη συζήτηση κάποια στιγμή με τους γονείς αυτού του παιδιού. Έχοντας τακτοποιήσει τις σημερινές εκκρεμότητες της λοιπόν ήταν ελεύθερη επιτέλους να πάει στην άλλη θέση της, στη φυλακή όπου θα καθόταν και εκεί λιγάκι μέχρι να επιστρέψει το απόγευμα στο ιατρείο για κανά δίωρο. Αυτό θα ήταν το πρόγραμμα εις το εξής το οποίο δεν είχε παραλείψει και το είχε αναρτήσει στην εξώπορτα εκτυπωμένο με το τηλέφωνο της σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
«Ο Κώστας επικοινώνησε ή ακόμα δεν το έχει χωνέψει;»
«Το παράξενο θα ήταν για τον Κώστα να το έχει χωνέψει εύκολα, αδερφέ. Τον ξέρουμε τον Κώστα και τις αντιδράσεις του ,δεν θα τον μάθουμε τώρα. Ο Κώστας προτιμούσε από την αρχή την κλινική του. Εδώ στο αγροτικό ιατρείο ήταν λες και εκτελούσε καταναγκαστικά έργα. Το ένα του μύριζε και το άλλο του ξίνιζε. Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού μας έδειξαν την προτίμηση τους σε εμένα με το που ήρθα και δεν καταλάβαινε ότι ήταν αναμενόμενο μιας και ήμουν οικείο πρόσωπο σε αυτούς...Ο καβγάς που είχαμε για την νέα μου ασχολία μου φαίνεται ότι ήταν η αφορμή για να κόψει λάσπη.» γκρίνιαξε η Δανάη και σηκώθηκε πάνω βιαστικά.
