Η αστραπή φώτισε ολάκερη την κρεβατοκάμαρα με τη Δανάη να αναδεύεται μες στα σκεπάσματα της ανήσυχη και την αναμενόμενη βροντή να τραντάζει τη τζαμαρία έπειτα από λίγο τρομάζοντας την μες στον ύπνο της. Η κοπέλα κοιμισμένη, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ακόμη, δίχως να έχει ανοίξει τα μάτια της , σύρθηκε προς την πλευρά του Βίκτωρ αναζητώντας την ασφάλεια που είχε συνηθίσει να προσφέρει η αγκαλιά του καθώς άλλη μια αστραπή φώτισε το δωμάτιο για να συναντήσει το άδειο, παγωμένο του μαξιλάρι. Στηρίχτηκε στους αγκωνές της, χώρισε τα βλέφαρα της και κοίταξε το δωμάτιο που ήταν άδειο και δεν υπήρχε ίχνος του . Η Δανάη κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο του που έδειχνε λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα και έκανε μια γκριμάτσα. Έπρεπε να σηκωθεί, να ετοιμάσει ένα τσάι και να μαζέψει τα λιγοστά πράγματα της ώστε να την πάει στο αεροδρόμιο γιατί γύρω στις δέκα έφευγε η πτήση της, κατέληξε και ανασηκώθηκε από το κρεβάτι με τα γυμνά πέλματα της να βυθίζονται στη παχιά μοκέτα. Έριξε πάνω της μια μπλούζα και ένα παντελόνι από το σακίδιο της και χτένισε τα μαλλιά με τα δάχτυλα της. Έτοιμη σκέφτηκε και χαμογέλασε στο καθρέπτη όταν ψίθυροι έφτασαν στα αυτιά της με την Δανάη να παραξενεύεται και να πλησιάζει αυτόματα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Δεν της είχε πει ο Βίκτωρ ότι περίμενε επίσκεψη το απόγευμα άρα ήταν κάτι απρόοπτο, κατέληξε κρατώντας μέχρι και την αναπνοή της μπας και ακούσει κάτι που θα την έκανε να καταλάβει ποιος ή ποια είχε επισκεφτεί το άβατο του Βίκτωρ. Γύρισε και κάθισε στο κρεβάτι μασουλώντας το κάτω χείλος της σκεφτική.
Ναι, είχε ζηλέψει στη σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι γυναίκα εκείνη που είχε το θάρρος να έρθει να αναζητήσει τον Βίκτωρ σκέφτηκε και συνέχισε να δαγκώνει το κάτω χείλος της νευρικά, αλλά εκείνη, ως Δανάη δεν είχε ιδέα για το ερωτικό παρελθόν του Βίκτωρ. Εκείνος μόλις πριν λίγη ώρα της είχε εκφράσει πρώτη φορά την επιθυμία και ανάγκη του να συνεχίσουν αυτό που είχαν ξεκινήσει. Δεν του είχε βάλει ταμπέλα, δεν το είχε ονομάσει σχέση, ούτε καν σχέση εξ αποστάσεως, αλλά προς το παρόν της αρκούσε. Αυτή με τη σειρά της όμως τώρα είχε δικαίωμα να ζηλέψει αν έβρισκε μια άλλη γυναίκα με τον Βίκτωρ; Τι χαζή ερώτηση! Πετάχτηκε πάνω με μια κίνηση και κοιτάχτηκε στο καθρέπτη νοιώθοντας εκνευρισμό. Δεν χρειαζόταν να σπαταλάει φαιά ουσία κάνοντας ηλίθιες ερωτήσεις περί δικαιωμάτων. Παραδεχόταν ότι ζήλευε και θα διεκδικούσε τον Βίκτωρ. Το παρελθόν δεν την ένοιαζε και το μέλλον την άφηνε αδιάφορη. Όχι όμως το παρόν. Γιατί στο παρόν ο Βίκτωρ της άνηκε και με αυτό το συμπέρασμα περπάτησε αποφασιστικά προς το καθιστικό του.
