Ούτε το μωρό που ούρλιαζε διαπεραστικά δύο καθίσματα πίσω της αλλά και ούτε η συνεχόμενη γκρίνια των δύο κυριών που καθόντουσαν στα μπροστινά της καθίσματα με κύριο πρωταγωνιστή την κουνιάδα τους που δεν σταμάταγαν να την θάβουν και να της βρίσκουν ελαττώματα κατάφεραν να σβήσουν το χαζό χαμόγελο που είχε αποτυπωθεί στα χείλη της και να κάνουν την καρδιά της να μην χτυπάει φρενιασμένα από την στιγμή που είχε περάσει την μικρή πόρτα του αεροσκάφους με προορισμό την Αθήνα και το αεροδρόμιο εκεί.
Δεν ήταν ολότελα δική της η απόφαση να πάει να τον βρει. Όχι, πως θα μπορούσε να είναι από την στιγμή που ένοιωθε σαν μαγνήτης απέναντι σε μαγνήτη; Και από την στιγμή που και των δυο οι πλευρές είχαν το ίδιο φορτίο και δεν απωθούνταν ήταν μονόδρομος η κίνηση της να βγάλει εισιτήριο και εκείνη την Παρασκευή να βρεθεί στο μικρό αεροδρόμιο του Ηράκλειου και να επιβιβάζεται στην πτήση για Αθήνα. Ίσως ήταν όλα θέμα χημείας.
Δεν είχαν επικοινωνήσει με τον Βίκτωρ από την ημέρα που είχε περάσει από το ιατρείο της και την είχε χαιρετήσει. Ναι, ήθελε να τον ακούσει αλλά θα ήταν περισσότερο βασανιστικό αφού δεν θα μπορούσε να τον αγγίξει, να τον νοιώσει, να τον φιλήσει και γι αυτό δεν του είχε τηλεφωνήσει ως τώρα έστω. Δεν της χρειαζόταν τέτοιο μαρτύριο. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο όμως και περνώντας τον έλεγχο είχε πάει και είχε στηθεί κάτω από τον πίνακα ανακοινώσεων του αεροδρομίου και είχε βγάλει μια μοναδική φωτογραφία :την οθόνη του που στο πάνω μέρος ήταν αναγραφόμενη η επόμενη πτήση που ήταν η δική της. Αυτή τη φωτογραφία είχε στείλει στον αριθμό που της είχε περάσει στο κινητό της τηλέφωνο.
Αν ο Βίκτωρ επιθυμούσε ακόμα να την δει και ίσχυαν όλα αυτά που της είχε πει μέχρι πριν λίγες μέρες , θα ήταν εκεί ανάμεσα στο πλήθος και θα την περίμενε. Ειδάλλως...θα ξόδευε το Σαββατοκύριακο μαζί με την απογοήτευση της ψωνίζοντας. Δεν λένε ότι η καλύτερη ψυχοθεραπεία για μια γυναίκα είναι τα ψώνια; Ε, αυτό θα έκανε. Η Χρύσα, η κοπέλα που είχε γνωρίσει τόσο ξαφνικά αλλά συνέχιζαν να έχουν επαφή και να μιλάνε περισσότερο με μυνήματα , όσο την μετέφερε στο αεροδρόμιο μιας και και εκείνη είχε δουλειές στο Ηράκλειο όπως της είχε πει και αποφάσισαν να πάνε παρέα ,της είχε δώσει οδηγίες για μαγαζιά με πραγματικές ευκαιρίες. Ίσως έκοβε λίγο και τα μαλλιά της. Ευχόταν, αν την απόρριπτε που καθόλου δεν ήθελε να σκέφτεται αυτό το ενδεχόμενο, να μην έκανε ριζικές αλλαγές όπως να βάψει τα μαλλιά της ξανθά ή να κάνει τατουάζ τύπου "Να πεθάνουν οι άντρες". Ας ξεσπούσε στην χρεωστική της κάρτα που δεν είχε και κάποιο μεγάλο ποσό μέσα.
