Πέταξε το έντυπο που διάβαζε πάνω στο σωρό με τα υπόλοιπα και αναστέναξε με την υπομονή της να έχει τελειώσει προ πολλού. Αισθάνθηκε τα βλέμματα των παρευρισκόμενων στο μικρό σαλονάκι να πέφτουν πάνω της αγανακτισμένα αλλά δεν έδωσε σημασία. Υπήρχαν άνθρωποι που άντεχαν την αναμονή υπήρχε όμως και εκείνη.
Η Δανάη δεν είχε κοιμηθεί καλά ως καθόλου με την ανησυχία της για το ζήτημα της υγείας του πατέρα της να κυριαρχεί αλλά και με τις πιο κρυφές σκέψεις της, αυτές που δεν μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχαν τέτοια ώρα να τρυπώνουν στο μυαλό της με πρωταγωνιστή τον κρατούμενο με το ξημέρωμα να την έχει βρει άυπνη, κουρασμένη και μπερδεμένη προσπαθώντας να αναλύσει τι είχε συμβεί μεταξύ τους και γενικότερα τι της συνέβαινε μιας και δεν είχε συνηθίσει τον εαυτό της να εκφράζεται παρορμητικά. Ο Βίκτωρ λοιπόν...Ένας άγνωστος. Ένας κρατούμενος. Κάποιος που δεν ήξερε από που κρατάει η σκούφια του. Αλλά και ένας άντρας που της απέδειξε αυτό που είχε στα βάθη του μυαλού της. Ναι, υπήρχαν εραστές που αφιέρωναν χρόνο στην παρτενέρ τους. Ναι, υπήρχαν άντρες που δεν σκέφτονταν αποκλειστικά και μόνο της δική τους ευχαρίστηση. Ναι, υπήρχαν και αυτοί που μοιράζονταν την ηδονή στα ίσα. Και ο Βίκτωρ ήταν πρωτεργάτης. Εκείνη όμως και ένας φυλακισμένος; Μια γιατρός και ένας έγκλειστος σε κρατικό ίδρυμα; Όπως και να το ανέλυε η πραγματικότητα παρέμενε ίδια. Ήταν μια σχέση καταδικασμένη και μη επιτρεπτή από όλους. Κανένας δεν θα της έδινε άλλοθι. Και όμως και μόνο στη σκέψη να μην ξαναδεί τον Βίκτωρ δημιουργούταν μια αναστάτωση που δεν την δεχόταν κυρίως το κορμί. Κάτι την ενοχλούσε σε αυτό όσο λάθος και να φάνταζε αυτό που πήγαινε να αναπτυχθεί μεταξύ τους. Τόσο μπερδεμένη δεν είχε υπάρξει ποτέ της.
Και τίποτα από όλα αυτά δεν της άρεσε. Όπως δεν της άρεσε που είδε την μητέρα της φοβισμένη να αποχαιρετά τον πατέρα της πριν φύγουν και έρθουν στο νοσοκομείο. Ούτε που ο Κώστας από θέση ισχύος ανέλαβε να προωθήσει στο συνάδελφο του τον πατέρα της. Ούτε που είχε απαντήσει ήδη στο κινητό της τηλέφωνο τρεις φορές για να εξηγήσει σε συγχωριανούς της και τις τρεις φορές γιατί δεν είχε ανοίξει το ιατρείο σήμερα. Ούτε ότι την είχαν αφήσει απέξω να περιμένει δίχως να ξέρει τι συμβαίνει και τι πορίσματά είχαν βγάλει, αν είχαν βγάλει κάποιο ήδη. Ούτε ότι μόλις στείλει μήνυμα στον διευθυντή των φυλακών εξηγώντας του την κατάσταση και γιατί δεν μπορούσε να είναι συνεπής στα καθήκοντα της.
