Η μισή μερίδα γυναίκα ή μάλλον η μισή μερίδα κορίτσι σκέφτηκε διορθώνοντας τον εαυτό του -μιας και απείχε μακράν από γυναίκα με αυτή την λουλουδάτη κουρτίνα που φόραγε γύρω της και με τα σπορτεξ στα πόδια -είχε διατάξει να τον σύρουν στο ιατρείο της και να που βρισκόταν πισθάγκωνα δεμένος και καθισμένος στη καρέκλα περιμένοντας να ολοκληρώσει το φάσκιωμα της μύτης του Ιβάν όσο ένας φρουρός πίεζε ένα πανί στη δική του ματωμένη μύτη έπειτα από δικιά της εντολή προκαλώντας του περισσότερο εκνευρισμό από όσο είχε ήδη.
Παρατηρούσε με απέχθεια τα μακριά αδύνατα δάχτυλα της με το ανύπαρκτο μανικιούρ να εξετάζουν τον Ιβάν και ο Βίκτωρ θα ορκιζόταν ότι παραπάνω από τα μισά βογκητά του ήταν ψεύτικα! Δεν τον είχε χτυπήσει τόσο άσχημα ούτε καν στα σημεία που έδειχνε να πονάει. Ήταν σίγουρος ότι ο τρισάθλιος κορόιδευε το γιατρουδάκι μόνο και μόνο για να νοιώθει τα κοριτσίστικα δάχτυλα στο κορμί του. Ο σιχαμένος. Δεν ήξερε ότι ήταν παιδεραστής. Γιατί το υπερβολικά αδύνατο κορμί με την κουρτίνα μόνο παιδικό θα μπορούσε να είναι. Δεν υπήρχε στήθος ούτε για δείγμα και ήταν τόσο λιλιπούτεια που έβαζε στοίχημα ότι δεν θα του έφτανε ούτε ως το στέρνο. Αναρωτήθηκε αν το χλωμό χρώμα στο άβαφτο, λεπτό σαν ποντικιού πρόσωπο της τονιζόταν τόσο από το κατάμαυρο χρώμα των φρυδιών και των μαλλιών της που είχε πιάσει σε μια κοτσίδα στη βάση του κρανίου της. Κοτσίδα αν είναι ποτέ δυνατόν! Μια κοπελίτσα άχρωμη εντελώς αλλά ακόμα και έτσι, δεν ταίριαζε με τίποτα στο μουντό και γκρίζο χρώμα της φυλακής.
Μα πως είχαν σκεφτεί λογικοί άνθρωποι να βάλουν ένα παιδί ανάμεσα σε βαρυποινίτες; Αλλά και πάλι δεν ήταν δικό του πρόβλημα. Εκείνος είχε χειρότερα θέματα να ασχοληθεί.
«Είσαι σίγουρα γιατρουδάκι;» ρώτησε αυθόρμητα κερδίζοντας την προσοχή της, ένα οργισμένο βλέμμα και ένα γρύλισμα. Με αυτή τη σειρά. Είχε θάρρος το κοριτσάκι, αυτό έπρεπε να της το καταλογίσει.
"Είσαι ενήλικη;" συνέχισε να ρωτάει με ένα μικρό σαρδόνιο στα χείλη του να ανθίζει.
"Ήσυχα λέμε." ήρθε η κοφτή διαταγή του φρουρού συνοδευόμενη με μια σπρωξιά και ο Βίκτωρ γρύλισε εκνευρισμένος. Ας είχε τα χέρια του ελεύθερα και ας είχε το θάρρος να το επαναλάβει ο φύλακας σκέφτηκε οργισμένος αλλά θυμήθηκε τα αυστηρά λόγια του δικηγόρου του που του συνέστησε όσες μέρες έμενε εκεί, ηρεμία και να μένει μακριά από μπελάδες. Με τα χείλη σφικτά, με τα πόδια απλωμένα μπροστά, χαμογέλασε στραβά και έμεινε να παρακολουθεί τις κοφτές και σίγουρες κινήσεις του ανήλικου μπελά μπροστά του.
