Κάποιοι άνθρωποι όταν έχουν να ασχοληθούν με πολλά πράγματα που τους βαραίνουν, αποφασίζουν αρχικά να ασχοληθούν με το πιο εύκολο κομμάτι από αυτά και να αφήσουν το δύσκολο κομμάτι για το τέλος ώστε να επικεντρωθούν με όλη τους την προσοχή σε αυτό και υπάρχουν κάποιοι άλλοι που ασχολούνται με το δύσκολο εξαρχής θέλοντας να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους και έπειτα έχοντας το ολοκληρώσει να βγάλουν τα υπόλοιπα με ευκολία.
Η Δανάη εκείνη την ημέρα έστω αποφάσισε να ανήκει στην πρώτη κατηγορία.
Με τόσα που υπήρχαν να την πιέζουν και έπρεπε να ασχοληθεί είχε τρέξει στο αγροτικό ιατρείο και ανάμεσα σε δύο περιστατικά άνευ ιδιαίτερης σημασίας ευτυχώς είχε επικοινωνήσει με τον κύριο Ιωάννου ώστε να του ζητήσει να μεταφερθεί σε μια ώρα ο Ιβάν στα επείγοντα του νοσοκομείου εξηγώντας του την αναγκαιότητα που υπήρχε που δεν χώραγε αναβολή. Έτσι ξεμπερδεύοντας και με τον Ιβάν είχε σκοπό να καθίσει έπειτα αρκετά στο ιατρείο της στη φυλακή και να προχωρούσε τις όποιες εκκρεμότητες είχε εκεί που δεν τις έλεγες και λίγες. Θα της έπαιρνε χρόνο, ναι, αλλά είχε σκοπό ν α τα τακτοποιήσει όλα.
Και όλα κύλησαν βάση του σχεδιαγράμματος της και σε μια ώρα πέρναγε και η ίδια την πύλη των επειγόντων περιστατικών έχοντας παρατηρήσει την κλούβα των μεταγωγών σταθμευμένη ακριβώς απέξω, δίπλα στο πάρκινγκ των ασθενοφόρων. Μπήκε βιαστικά ξετυλίγοντας το κασκόλ γύρω από το λαιμό της μιας και εκείνη την ημέρα βρήκε το τζάμι του αυτοκινήτου της να μην ανεβαίνει, ψάχνοντας με το βλέμμα να βρει κάποιο αστυνομικό ενώ διέσχιζε ασταμάτητη τον κόσμο που είχε πλημμυρίσει τα επείγοντα. Τελικά ο Κώστας είχε δίκιο που της έλεγε ότι στη κλινική παρότι και μικρή υπήρχαν μέρες που δεν έπαιρνες ανάσα.
Δεν άργησε ευτυχώς να εντοπίσει το φύλακα έτσι ευθυτενής που στεκόταν δίπλα από τον κρατούμενο του που βρίσκονταν καθισμένος σε μια καρέκλα με χειροπέδες ακόμα περασμένες στα χέρια. Συνειδητοποίησε με θλίψη στην αρχή και με εκνευρισμό αργότερα ότι παρόλο τον κόσμο τριγύρω στο διάδρομο, γύρω από τους δύο άντρες, τον ένστολο και τον κρατούμενο, είχε σχηματισθεί ένα κενό. Κοίταξε όσο πλησίαζε με τα χείλη σφικτά ενωμένα τα πρόσωπα του περίγυρου και ξεφύσησε. Άλλοι δεν καταδέχονταν να ρίξουν στον Ιβάν ούτε την ματιά τους, ενώ κάποιοι άλλοι τον κοίταγαν υπεροπτικά τρομάζοντας την. Πόση ικανοποίηση μπορεί να αντλήσει κάποιος όταν βλέπει κάποιον να υποφέρει από την στιγμή που δεν είναι αυτός στη θέση του, αναρωτήθηκε. Και πόση περιφρόνηση μπορεί να στάξει το βλέμμα κάποιου κοιτώντας κάποιον που εκτίει ποινή φυλάκισης με την παρήγορη σκέψη του ότι καλά να πάθει εφόσον είχε πέσει σε αδίκημα ενώ εκείνος διατηρεί την ελευθερία του ως καλός και χρήσιμος πολίτη ς της χώρας. Δίχως να ξέρει το αδίκημα που μπορεί να είναι απλά χρέη προς το δημόσιο έχοντας τους κερδίσει ο καθωσπρεπισμός. Δεν τους ενδιαφέρει ποιοι είναι πραγματικά οι άλλοι, αλλά τους ενδιαφέρει ποιοι φαίνονται ότι είναι. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι είναι επιφανειακοί. Οι σχέσεις είναι επιφανειακές, οι φιλίες είναι επιφανειακές, τα συναισθήματα είναι επιφανειακά. " Αλίμονο στους τίμιους που είναι τίμιοι επειδή δεν μπορούν να είναι άτιμοι και στους ηθικούς που είναι ηθικοί επειδή δεν μπορούν να είναι ανήθικοι.", θυμήθηκε τα λόγια του Παντελή Ζερβού σε μια από τις αγαπημένες της ταινίες και χαμογέλασε πικρά.
