A Chance on Serendipity

Chapter 40

"If you live with me under the same roof, you'll hear this golden voice everyday."

Pakanta-kanta pa si Davian habang naghahanda ng agahan kaya hindi ko mapigilang tawanan siya. Tahimik akong umupo sa dining area habang naghihintay. Nang hindi ako makatiis ay naki-usyoso na ako sa niluluto niya.

"Ano 'yan?" Itinuro ko ang hawak niya.

"Star anise." Ibinudbod niya iyon sa kaserola bago haluin. "It adds flavor to the chocolate rice porridge."

"Dami mong alam! Champorado lang 'yan, eh!"

Imbes na mainsulto ay tumawa siya saka pinisil ang pisngi ko. "I missed you teasing me like that."

"Na-miss ko rin luto mo." Ngumisi ako saka kumapit sa braso niya. "Syempre, pati 'yung nagluto."

Pinanood ko ang reaksyon niya. His eyes glimmered in joy and his cheeks flushed. He pursed his lips to stifle a smile.

Pabiro akong umirap, ang ngisi ay hindi napaparam. "Arte-arte talaga."

"Huwag kang basag-trip, ga."

Napuno ng tawanan at kwentuhan ang pagkain namin dahil panay ang pagdaldal namin tungkol sa kaganapan sa buhay ng isa't isa. It felt like reliving our life before--fun, carefree, and at ease.

Habang kumakain ay nag-vibrate ang phone niya sa ibabaw ng mesa. Hindi ko nabasa kung sino ang caller pero walang pagdadalawang-isip niyang sinagot iyon.

"Denise? What's the matter?"

Napatingin ako sa kanya, at ganoon din siya sa akin, both eyes having a hint of concern.

"Mom? What about her?" Natigilan ako sa naramdamang pagtataka sa daloy ng usapan nila. "Me? Why would she want to see me after all these years? I... I don't want to deal with that matter for now. Okay. Ingat ka."

Ibinaba niya ang tawag at nagbuntong-hininga nang malalim. Nang muli siyang tumingin sa akin, itinago niya ang nararamdaman sa likod ng isang ngiti.

"Bakit?" tanong ko.

"Mom... wanted to talk to me," kibit-balikat niyang sagot sa akin. "Probably because she knows she's going to pass away soon."

Napakurap ako.

"She's hospitalized. She's probably trying to redeem herself on her death bed when she should've done it years ago. Ngayon lang ba siya magsisisi sa mga ginawa niya sa 'kin? Sa mga anak niya? She doesn't deserve the peace of mind she didn't give to her children."

"May plano ka bang... harapin siya ulit?" maingat kong tanong.

"I will face her if that time comes. I actually want her to live longer, you know? She should suffer. She should feel the punishment. Going away too soon is not a punishment... like what happened with my father."

Tumikhim ako. Dave looked like his mood was ruined so I just shut my mouth and nodded.

Ilang taon na ba ang lumipas simula noong mamatay si Senator Conrad? Isa? Dalawa? Hindi ko na rin maalala. Pagkatapos niyang masentensyahan, na-hospital arrest siya ngunit pumanaw rin kinalaunan dahil sa kumplikasyon sa puso.

"Forgiveness is not for everyone to give," he muttered while staring at his bowl.

Yumuko rin ako at tumitig sa sariling pagkain. "I'm sorry."

Napaangat ang tingin niya sa akin.

"Don't say sorry for things that are out of your control. The only people I can blame are my parents."

I still wanted to say something but I stopped myself.

"You should hate them, you know?" mahina ngunit may diin niyang sabi. "Good thing... good thing your mom got her justice... right?"