Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~uzaklığın en büyük yaraydı...~
"N'aber?" Açtığım kapıyı geri kapatacaktım ki ayağını kapının önüne koyarak bunu yapmamı engellemişti.
"Lütfen Y/N?" O gözlerime bakarken gözlerimi onunkilerden çektim ve kapıyı içeriye girmesi için açtım. Girerken gülümsediğini fark etmiştim. Elindeki çiçekleri bana uzatmıştı. Onları alıp mutfağa geçtim. Bir vazoya birazcık su koyup çiçekleri de vazonun içine yerleştirmiştim.
Salona girdiğimde kucağındaki kızıma baktım. Henüz altı aylıktı fakat sanki yıllardır benimleydi. Rúben ile boşandığımız günden beri kendimi toparlayabilmem de yardımcı olmuştu bana.
Ben onları izlerken Rúben başını kaldırıp bana bakmıştı. Sonra kızımızı beşiğine geri bıraktı ve yanıma geldi.
"Y/N-"
"Eğer hasret giderdiysen gidebilirsin." Elime uzandığında hızla geri çekilmiştim. Üzüldüğü gözlerinden belli oluyordu ama bunun için yapacağım bir şey yoktu.
"Hayır, daha gideremedim. Bu gece burada, kızımla birlikte kalmak istiyorum." Şaşkınlığımı belli etmeden onu onaylayıp mutfağa gitmiştim. Arkamdan geldiğini anladığımda konuştum.
"Bir şey mi istiyorsun?"
"Evet, Y/N şuraya oturur musun lütfen? Konuşalım." Sakince gösterdiği yere oturdum. Karşımdaki sandalyeye oturduğunda onu izliyordum. Gergindi, neden gerilmişti ki bu kadar? Ne söyleyecekti?
"Y/N bak biliyorum, evlenirken bunu ikimizde istemedik. Seni buna mecbur bıraktım farkındayım." Konuşmaya devam etmeden önce duraklayıp bana bakmıştı. Tepkisizce ona bakıyordum.
Evet, hamile olduğum için evlenmek zorunda kalmıştık. Çünkü neymiş, eğer evlenmezsek bu konu yüzünden çok linç yermiş.
"Boşanmak istemeni de anlıyorum ve sana hak veriyorum. Hamileliğin boyunca yanında değildim, seni hep tersledim, seni hem kendime zorunlu bırakıp hem de kendimi senden uzak tuttum. Çok fazla hatam var, farkındayım. Ama ben sensiz geçen bu altı ayda bir şeylerin farkına vardım. Ben sensiz yarım kaldım Y/N. Sen olmadan, kızım olmadan, ben bir hiçim. Ne olur affet beni. İnan bana seni ve kızımızı çok mutlu edeceğim."
Yanağımda hissettiğim ıslaklıktan ağladığımı anlamıştım, o da benden farklı sayılmazdı. Gözleri kıpkırmızı olmuştu. Ağlıyordu. Gözlerinde daha önce görmediğim şeyleri görmüştüm. Hasretle bakıyordu. Aşkla bakıyordu.
"Ben bilmiyorum, aynı şeyleri tekrar yaşamak istemiyorum Rúben." Eğdiği başını hızla kaldırmıştı.
"Söz veriyorum, sana söz veriyorum Y/N. Aynı şeyleri tekrar yaşamaman için her şeyi yapacağım. Bir aile olacağız ve ben sizi o kadar çok seveceğim ki. Ne olur bir şans ver bana."
"Son bir şans sadece. Son şansın Rúben." Güldüğünde kısılan gözlerine bakmıştım. Çok güzel gülüyordu, ve ilk defa benim için gülüyordu. İlk defa bana gülüyordu. İlk defa bu güzel gülüşünün nedeni bendim.
"Sarılabilir miyim sana?" Kafamı onayla salladığımda ayağa kalkıp hızla sarılmıştı bana. Ben de ayağa kalkıp sarılmasını kolaylaştırmıştım. Başını boynuma gömüp öpmüştü orayı. Yavaşça kollarımı boynuna doladım. Ne kadar zamandır bu anı bekliyorum bilemezsiniz. Kokusunu içime çekmiştim. Ne kadar ayrılmak istemesemde ilk ayrılan ben olmuştum.
"Seni seviyorum Y/N, seni çok seviyorum."
***
ağlamıyorum gözüme toz kaçtı 🥲
@6mayis
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
vay vaay analar neler doğuruyor bee
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
