Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~ciğerimi deliveren aşkı görün~
Hayat çok garipti değil mi? Çocukluk aşkım, doktoru olduğum takıma transfer olmuştu. Sanki dünya küçücükmüş gibi hissettirmişti bu. Onca yıl sonra Polonya'dan Türkiye'ye gelmişti. Benim tuttuğum takıma transfer olmuştu. Beni hatırlıyor mu pek emin değilim ama ben onu hâlâ unutabilmiş değilim.
Asansörü beklerken yanıma birinin geldiğini hissetmiştim ama arkamı dönüp bakmamıştım. Asansör açıldığında ilk ben girdiğim içinde arkamdaki kişinin kim olduğunu görmüştüm. E tabi o da beni görmüştü. Ben öylece ona bakakalırken onun yüz ifadesini çözememiştim. Zaten benim çözmeme gerek kalmadan sanki hiç bir şey olmamış gibi bana arkasını dönerek asansörün düğmesine basmıştı.
Beni hatırlamıyordu.
Tamam, belki biraz değişmiştim, ama unutmak istemeseydi hatırlardı. O kadar da değişiklik yoktu sonuçta.
Kendi kendime düşünürken asansör durmuştu. Gerçekten durmuştu. Korkuyla etrafıma bakarken onunla gözlerim buluştu. Rastgele düğmelere basmaya başlamıştı.
"Yapma, öyle yapınca bir şey değişmiyor. Aksine daha da bozuyorsun." Küçükken uzun süre Polonya da kaldığım için lehçe konuşabiliyordum. Anlaşılan o da buna şaşırmıştı ve dediğime cevap vermek yerine bana öylece bakıyordu. Bir anlığına da olsa beni hatırladığını düşünmüştüm ama o hiç bir şey demeden elini tuşlardan çekti ve cebine attı. Ne yaptığını izlerken telefonunu çıkardığını görmüştüm.
"Çekeceğini sanmıyorum." Bana yandan bir bakış atıp telefonu kulağına dayadı. Kafasını sağa sola sallayarak telefonu kulağından çektiğinde kimseye ulaşamadığını anlamıştım.
"Demiştim."
"Sen hep bu kadar çok mu konuşursun?" Dediği şeyle aklım eskilere gitmişti. İlk tanışmamızda da böyle demişti. O da aklına bir şey gelmiş gibi duraklamıştı.
"Sen hep böyle sabırsız mısın?" Afalladığında direkt olarak gözlerine bakıyordum.
"Ne alakası var?" Elimden destek alarak yere oturmuştum ve sırtımı da asansörün duvarına yaslamıştım.
"İlla ki asansörün çalışmadığını görecekler ve yardım gelecek. Kasma bu kadar." Beklemekten başka bir çare olmadığını anlayınca o da yanıma gelip oturmuştu. Omzu omzuma değerken hızlı atan kalp atışımı yavaşlatmaya çalışıyordum.
"Ne kadar bekleriz?" Bana dönerek konuştuğunda ben de başımı ona doğru çevirmiştim ki yüzlerimizin çok yakın olduğunu fark ettim. Aslında o kadar yakın oturmuyorduk ama o bana doğru eğildiği için yüzlerimiz yakınlaşmıştı.
