Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~sen benim başıma gelen en güzel şey~
"Ya anlamıyorum ben niye burdayım?"
"Çok konuşma da yürü hadi." Cenk abi beni kolumdan sürüklemeye devam etti.
"Nereye götürüyorsun beni?"
"Kızım bir sus ya."
"Abi ben beşiktaşlı bile değilim, niye maça getirdin beni?" Dayanamayıp arkasını döndüğünde hâlâ sorgular bakışlarımı ondan indirmemiştim.
"Bana destek olman için. Ece ile aramız biraz limoni şu sıralar, maça gelmeyeceğini söyledi. Bende dedim, madem eşim gelmiyor baldızım gelsin değil mi?"
Tek nefeste söylediklerini anlayabilmek için biraz bekledikten sonra kolumu ondan çekip alkışlamaya başladım.
"Keşke şu açıklamayı beni evden apar topar almadan önce söyleseydin abi. Fakat hâlâ bir sorun var ki, ben seni destekleyemem."
"O nedenmiş?" Kaşlarını çatarak bana baktığında bunu gerçekten sorup sormadığını anlamak için bir süre suratına öylece bakmıştım, ama gerçekten anlamamıştı.
"Hani ben Beşiktaşlı değilim ya abi?" Aydınlanmış gibi olduğunda gülmüştüm.
"Doğru. Olsun yaparsın abine bi kıyak. Bu seferlik desteklersin." Kabul edeceğimden çok emin gibiydi.
"Kerem imzalı forma?" O an gözlerimin parladığına yemin edebilirim.
"Olur, kabul. Hadi gidelim." Heyecanlı bir şekilde konuşmama gülmesinden sonra içeriye girdik.
"Öncesinde bizimkilerle tanıştırayım seni, gel." İtiraz etmeden onu takip etmiştim.
Soyunma odası yazan kapıyı önce tıklatıp müsait olup olmadığını sormuştu. İçeriden müsait olduğuna dair bir ses geldiğinde içeri girip benim de girmem için kapıyı tutup geçmemi bekledi.
"Herkese merebe." Herkes bu sefer bana doğru döndüğünde biraz rahatsız olmuştum açıkçası.
Sonra bir anda odayı kahkaha sesleri doldurdu, ne olduğunu anlayamadan karşımda Necip Uysal'ı bulmuştum.
"Merhaba, Necip ben."
"Y/N." Sadece ismim yetmemiş olacak ki hâlâ yüzüme bakarken Cenk abi benim konuşmayacağımı anlayıp olaya müdahale etmişti.
